week 7 zorgelijke plannen van het kabinet en ander nieuws.

Ten eerste wil ik deze week  onze zorg uit spreken over de plannen van het kabinet om het pgb af te schaffen. Dit kan veel gevolgen voor ons hebben, niet alleen voor nu want we hebben gespaard voor dit jaar, maar voor de toekomst.

Vannacht deed ik geen oog dicht er spookte van alles door mijn hoofd, van het huis verkopen en in de caravan gaan leven tot illegale praktijken. In ieder geval alles er aan doen om de kinderen tot een redelijke leeftijd thuis kunnen laten wonen. Kinderen van 13 en 11 jaar horen als het allemaal kan en gaat gewoon bij hun ouders te wonen.

Het kabinet maakt een kapitale vergissing, ze hebben het over een bezuiniging van 2,4 miljard, maar dat klopt natuurlijk niet. Iedereen die gebruik maakt van een pgb zal op andere manieren zorg nodig hebben, wat zal hier de prijs van zijn? Ik schat vele malen hoger dan de huidige pgb’s.

Want al die individuen die nu zelf de zorg regelen doen dat op een hele efficiënte manier, een manier waarbij het zelf keuzes kunnen maken centraal staat. 
Voor ons is het mogelijke gevolg dat Hessel en Mila niet meer thuis kunnen wonen. dit is een ramp en daar worden we heel verdrietig van.

Hopelijk waait dit over, maar er is wel een onrust over ons gevlogen. Altijd maar weer die onzekerheid….Gek wordt je er van. Als ik denk aan al de families die wij kennen en die in hetzelfde schuitje zitten als wij, het is echt niet normaal wat er hier overhoop wordt gehaald. Het gaat hier om het geluk van de zwakkeren in de samenleving. Wat een zooitje!

Vanmorgen zog Bob Marley op de radio;”everything is gona be allright!” Jacco zei moet je nu luisteren, laten we het hopen!

Na 4 dagen beginnen we ernstig te balen van onze plek in een rijtje, het strand is wel geweldig en ligt echt op 150 meter lopen, ideaal voor ons, maar na een paar keer heb je dat ook wel weer gehad. Het dorpje Isla Christina is echt een grens plaats, het lijkt wel een afvoer putje van vreemde types, zo treft Jacco bij een pomp een benzine snuiver(wij rijden diesel) en wordt ik in een supermarkt belaagd door bedelaars.

Op dinsdag rijden we Portugal, de Algarve in, na een korte rit gaan we lunchen, er staan ook Nederlanders die ons van de vorige camping kennen. Zij duikt bovenop H&M en verteld over haar eigen leed met tranen in de ogen. Wat maken die kinderen van ons toch af en toe los. Mensen voelen zich blijkbaar op hun gemak en dan komen de verhalen, soms echt zeer aangrijpend en af en toe komen de tranen los. Het komt bij ons de ene keer meer aan dan de andere x, we vinden het vaak wel een beetje vervreemdend die enorme openhartigheid.

Camping Odelouca waar we nu belanden heeft een onverharde toegangsweg van 4km, volgens de campingeigenaren zit er zelfs een 10% helling in die vooral lastig is als je weer vertrekt. Op een heuvel met rondom prachtig uitzicht zitten een stuk of 10 NL stellen. Het is een rustieke svr camping. De campingbazen Thea en Bert hebben het maar druk met de zorg voor hun gasten.

Albuveira ligt 30+4km van ons af. Dit laten we links liggen en we komen op een grappig strand omgeven door hoge rotsen. De zee is woest. Je moet de golven tellen om eruit te kunnen
komen, het blijft natuurlijk oceaan kracht.

Verder ondernemen we vanuit deze plek niet zoveel, we wandelen wat, lezen wat, eten lekker. Ook nog in het camping restaurant, altijd weer grappig zulke avonden. Het eten is prima en er wordt heel wat afgebabbeld.

Veel caravanners laten zich door Bert(groen shirt) de 10% over helpen. Wij niet, maar als we vertrekken regent het flink en is het toch wat spannend. Alleen al door de verhalen van mensen die het niet redden en bij achteruit rijden in het ravijn belanden, zelfs campers. Het is inderdaad een zeer lastige helling, maar de bus red het, wel weer zo’n zweet moment; je houdt je adem in en zucht diep als je er over heen bent.

Gelukkig geen tegenliggers….Wel heerlijk om weer verder te trekken, hoewel Jan en Amadea van rond de 77 schatten waren.Jan zou, als hij mocht kiezen, ons als ouders uitzoeken....

De rit is kort en na 80 km zitten we op Toeristcampo een kampeer fabriek, maar volgens 2 leuke Duitse dames uit Ronda wel prima. We zoeken onze plek uit die mooi ligt maar moeilijk te bereiken is. We zetten door en bij het indraaien van de bocht letten we niet op de achterkant “kraaaak!”Klem tegen een stenen muur. Gelukkig is het maar een stuk plastic van de bumper van de caravan die makkelijk vervangbaar is. een vrouw zei nog:"ik dacht dat het wel ging..."Daar heb je wat aan.Maar wel een deuk in Jacco zijn ego. De mover helpt ons los te komen en zet  de caravan waar we hem willen. Een grote camping maar op onze plek merk je daar niks van. Wel een zwembad in Californië style….

S’avonds lezen we het pgb alarm bericht. Vanuit hier plaatsen we reacties op diverse sites die door gezonden worden naar de staats secretaris.

We ontvangen ook een afscheids mail van een camping eigenaresse waar we 2 jaar terug waren. We wilden die camping weer aan doen, maar omdat zei zo ziek is staat er nu een ander stel. Bah, wat een K-ziekte.

Dat was dus een lekker daggie(not) en een onrustig naggie.

Na de lunch stappen we in de bus om een rit te maken naar het einde van Europa, gewoon doorgaan is altijd het beste. Dat blijkt ook nu weer. We maken een heerlijke wandeling langs enorme hoogtes en we genieten, het is zo mooi hier! Daarna stoppen we bij een supermarkt en scoren we enorme garnalen voor op de barbecue.

Hessel geniet helemaal van de flinke wind en het dragen van weinig kleding(van wie heeft hij dat?).Zijn epi is gelukkig weer aardig onder controle. We kregen een tip van jacqueline en dat bracht ons op het idee om te schuiven met  mililiters depakine. In theorie slaat het nergens op, maar in praktijk blikt het te werken. Hessel slaapt de nachten bijna door, af en toe verteld hij wat, maar bijna geen activiteit meer. Overdag is hij heerlijk vrolijk. We zijn hem ook meer drinken gaan geven. Kleine ingrepen met een goed resultaat, is altijd prettig.

Dus gister was een leuke dag, vandaag hebben we Calefornisch gezwommen en zoeken we vanmiddag een strand op.

De temperatuur is 30 c en een enorme den geeft ons verkoeling

Zien jullie de visser op dit mooie stekkie?

De foto's kun je vergroten door erop te klikken.

Week 6 weer een wekie voorbij...

Beste lezers en lezeressen(al 1051). De foto's zijn nu geladen.

Week 6

Het wachten op het entree in het Alhambra brengt ons rust, we zwemmen lekker in het zwembad op de camping, lezen veel en doen boodschappen in een reusachtige Carrefour. Ook brengen we Granada zelf nog een bezoek, de eerste hebberigheid naar oosterse spulletjes ebt weg na het zoveelste exotische souvenirs winkeltje.  Wel weer leuke kleine kronkel straatjes, we hebben er lekker rond gelopen. Mijn plannetje om nog alleen heen te gaan laat ik varen bij een vlugge blik op de winkels met een enorm tuttigheids gehalte.

Woensdag is het zover in de ochtend rustig aan en om een uur of 15.00 vertrekken we. Het Alhambra is een paleis rond 1200 gesticht door moren die daar eeuwen gezeteld hebben en allemaal hun gebouwen hebben toegevoegd. Toen die verdreven werden kwamen de katholieken. Napoleon is er ook geweest. Het is nu een heel terrein met mengelingen van bouwstijlen waarvan de oosterse het meeste indruk zal maken. De kinderen hebben tussen de middag al warm gegeten want we kunnen pas om 19.00 in  het Nazir Palace terecht.

Op het moment dat we het Alhambra betreden barst de regen los. Hebben wij weer. Hoewel ik moest wel aan Saskia en Barend denken die de Chinese muur in de mist hebben gezien. Zo gaat dat met het weer….Gehuld in charmante regenjasjes vervolgen we onze tocht. Er moest een route voor rolstoelers zijn, die konden we niet vinden. Uiteindelijk belanden we via de achteringang in het General live het eerst te bezoeken soort kasteel. We werden letterlijk onder de voet gelopen door de kuddes bustoeristen die allemaal denken ik kan er ook nog wel even voor langs. Dat allemaal in de regen. Als je gek wil worden moet je dat doen….

In het General Live zijn veel water partijen die letterlijk in het water vallen, in het geval van warm mooi weer zul je denken; “aahh lekker cool!”, maar nu is het weinig bijzonder. Bij het verlaten wordt Jacco onder de voet gelopen. Een vrouw moet zich aan hem vastklampen om niet een meter omlaag te vallen(Jaja). Uiteindelijk helpt het om een universeel HALT teken te maken en krijgen we ruim baan.

Eenmaal buiten lopen we langs een badhuis met een mooi sterren plafond en beklimmen we apart van elkaar een toren met prachtig uitzicht, op het moment dat Jacco erin gaat breekt de zon door. We pellen het plastic van ons af en er kan steeds meer kleding uit. Gelukkig maar! Ondertussen is het weer eten geef tijd, Hessel en Mila hebben veel trek dus dat is fijn. Het is altijd weer een goed gevoel als hun magen gevuld zijn met lekker brood en drinken.

Dan sluiten we ons aan in de rij voor het Nazir Palace het gedeelte waar je alleen op afspraak naar binnen kunt. Na een half  uur zijn we aan de beurt. We worden uit de rij gepikt en mogen erin via een zij ingang. Het is prachtig en rustig. Iedereen is onder de indruk en daardoor ontstaat er een fijne sfeer. Mensen helpen ons op trapjes en wachten op elkaar voor foto’s. Zoveel overweldigende moorse bewerkingen hadden we nog niet gezien. De ene ruimte nog mooier als de andere.

We lopen nog een ballerig stel tegen het lijf van de camping, zij vond het maar een zooitje al die bouwstijlen door elkaar, ze had er verstand van want haar vader was architect….

Wij vonden zeker dat laatste gedeelte prachtig. Maar wel jammer dat het een mega attractie is. Waar je ook kijkt overal staan mensen. We hadden echt geluk bij dat laatste paleis dat er geen groepen meer waren.

 Mila heeft het enorm naar haar zin, het echoot heerlijk in die hoge ruimtes en samen met een Frans kindje voert ze een heel gesprek.


























Martine en andere collega’s, de zon is weer gaan schijnen! daar is ie dan.....

Genomen in het Alhambra van Granada. Op de achtergrond zie je de Sierra Nevada.

Vrijdag pakken we de boel in en vertrekken we naar de kust van Isla Marijke, oh nee Christina….

Een schier eiland. De zee ligt op 150 meter van de camping, via een verhard pad bereikbaar, dat trekt ons wel na al die steden.

Na een rit van ruim 400 km ben je wel toe aan een mooie plek. De hele reis hadden we bewolking en aan de kust scheen zoals altijd de zon. Ik ging op zoek naar een mooie plek en zag een redelijke optie, de grond leek wel wat zacht, maar ja…Jacco reed erop en gelijk erin. We zaten vast tot het hart van de velgen in het zachte zand, geen beweging meer in te krijgen. Van die handige plastic uitrij plaatjes krulden om de band. We bleven heel rustig, maar wat moesten we? Eerst de caravan maar los koppelen, gelukkig reed die er nog uit op de mover. Maar toen die bus nog met onze verhitte kinderen. Gelukkig was daar opeens de hulp. Een man van de camping sleepte ons eruit met zijn 4X4. Toen zijn we gelijk op een heel degelijk rijtje gaan staan.

Snel de boel neer gezet en de kinderen drinken gegeven. Jacco raakte aan de praat met een buurman. Ik denk wat duurt dat lang en toen ik kwam kijken zij  hij;”dit raad je nooit”. Dit is Kees Ruiten uit Urk. Vast in de verte familie van ons. Grappig he. We hebben de oma’s en opa gevraagd uit te zoeken hoeoe, maar dat is nog niet duidelijk. Ik zie wel trekken die ik herken en het zijn heel erg aardige mensen, net of je naast familie staat wat in feite ook zo is.

Weer veel meegemaakt in een korte tijd na een lange rit….

Gelukkig komen we hier om te relaxen.

Hier staan veel Nederlanders en na 6 weken reizen vallen ons wel wat eigenaardigheden op. Als mensen op een plek aan komen kijken ze eerst naar de hemel, we zijn er nu achter waarom. Dat heeft te maken met de schotel antenne. Als je dus buren krijgt die je niet aan staan moet je roepen dat de schotel ontvangst hier slecht is.

Wat van zo’n beetje alle Nederlanders horen is ;”ik reis op acsi”. Dat is een camping gids waar een kortingskaart in zit. Die van ons is van 2008, weten wij veel dat je er ieder jaar een moet kopen voor de korting. Iemand vroeg zelfs of we hem niet kunnen laten opsturen. Ze zoeken dus speciaal deze campings om de korting te pakken met hun pasje. Werkt alleen in het voor en na seizoen.

Voor het eerst dit jaar dat we ons bewust zijn van de acsi campings, zo hoorden we ook over anwb gold en kregen we van een leuke Drent een kompaskaart die ook soms kortingen opwekt. Hoe gek wil je het hebben zo op en top NL.

Morgen vertrekken we richting Portugal, naar een svr(boeren camping) zonder kaartjes of pasjes. Naar verwachting ruim en rustig!

Op deze camping kregen we een in en uitrij pas met onze paspoort foto’s ook die van H&M een leuk souvenir om in de caravan te hangen.

Week 5; de bergen in

Week 5

 Ach ja; Ronda, we worden niet zo snel meer warm van een oude brug, wel een mooi uitzicht maar eigenlijk gb,

niet eens foto’s gemaakt. Dit jaar is het wel dat we al vaak in erg nauwe straatjes zijn beland. Heel benauwend om daar door heen te rijden en te beseffen dat je wel rechtdoor moet maar niet zeker weet of dat wel past, de bus is erg groot en bij Jacco breekt het zweet geregeld uit.

Nog wel een mini incidentje tijdens een ritje door de omgeving. Op een mini weg passeerden we een auto;”pok!” Een licht pokje en er vloog niks door de lucht, Jacco uit de auto en een druk gebarende Spanjaard gaf aan dat we te hard reden, (echt niet!),  Jacco maakte dezelfde gebaren retour, toen hadden we hem te weinig ruimte geven enz, alles waar hij drukte over maakte  deed Jacco na. Uiteindelijk trok Jacco aan het elastiek van zijn kapotte auto spiegel en maakte die man een weg wezen gebaar. Zo gezegd zo gedaan.

Het was een gek gezicht die 2 gebarende mannen, het liep gelukkig weer gladjes af.

We zijn eergisteren naar Guear Sierra verhuisd. Het was een woeste berg rit met de caravan, maar wel goed te doen. We reden langs vreselijke dieptes en dat voelt altijd wat vreemd. Uiteindelijk kregen we vanuit de hoogte zeezicht en dat lag ook weer zo diep en ver, duizelingwekkend en prachtig te gelijk. Maar wat een verstedelijkte kust, van Marbella tot Malaga; een volgepropte kust strook, dat hebben we links laten liggen. Hoewel we getipt werden door Charlotte dat Malaga ook geweldig is, zijn we door gereden naar Granada.

Iedereen die hier reist doet Granada aan en maakt zich druk over de kaartjes voor het Alhambra, daar mogen 600 mensen in 2 groepen per dag in een bepaald speciaal gedeelte,dus je moet kaarten reserveren. We willen er graag in, maar hebben niet zoiets dat we dat 2 weken van te voren willen plannen. Het meisje van de camping balie zei dat het tot anderhalve week is volgeboekt. Ze bood ons wel een groepsreis aan, si-si. Jacco zag op internet dat we er over 6 dagen heen kunnen. We hebben besproken en blijven hier een week staan. Het is een mooie camping, we staan vlak bij een enorm uitzicht punt. De ene kant op Granada en de andere kant besneeuwde toppen van de Sierra Nevada, zeer indrukwekkend.

Daar gaan we nog heen met onze bus, want lopen is wel erg lastig met dat stel van ons.

Mila is weer een hele nacht onrustig geweest, overdag hadden we 3 verschoningen van de bedhoezen; Hessel toen ik zijn korte broek met luier en al omlaag schoof en hij de gelegenheid nam om lekker in de openlucht te plassen en Mila een fikse overstroming en ga zo maar even door. Het gaat niet altijd over rosas. De volgende nacht had Hessel een zware epi aanval, Mila werd ook weer wakker en zo zaten we tussen  3.30 en 5.00 nogal alert in de caravan. Gelukkig zakte iedereen weer weg. Maar het is lekker dat we op een fijne plek staan en zo overdag onze rust weer kunnen pakken. De hangmat komt hier goed van pas, Mila vind het helemaal geweldig, Jacco ook.

Hessel heeft bijna ieder nacht wel een epi aanval. De caravan staat dan flink te schudden en daar worden we wakker van. Overdag heeft hij nergens last van en is hij heel vrolijk, fit en actief. Thuis heeft hij dit niet of hebben we dat niet in de gaten. Gelukkig komt hij er altijd weer goed uit en slaapt hij verder. s'morgens schud hij vaak heel hard aan zijn dekbed, dat veroorzaakt ook een geschud in de caravan, hij ligt het verst van de wielen af....

Onze buurvrouw met mythyl school ervaring bood een oppasje aan, erg lief, maar met Hessel zijn epi onrust geef je niet gemakkelijk de zorg uit handen, zeker niet aan een zo goed als vreemde. Ik heb me voorgenomen dat als ik ooit eens een stel als ons tegen kom dat ik mijn oppas diensten aanbied het is echt wel heel aardig dat mensen zo mee denken zover van huis.

Ondertussen hebben wij nu de oppas op de laptop van de buren die morgen naar het Alhambra gaan. Wel fijn want nu kunnen wij van hun horen hoe we dat geval het beste kunnen benaderen op woensdag. Het moet wel heel bijzonder zijn!

Hessel en Mila zijn lekker gedouched en liggen te drogen. 

Vandaag zijn we naar de sneeuwtoppen gereden waar we op uitkijken. Je passeert tijdens de enorme klim dan dappere fietsers die zo’n 2500 meter aan het stijgen zijn. Zo enorm hoog. Voor de wintersporters onder ons een lachertje, maar wij staan zeer onbevangen tegenover de enorme hoogtes en dieptes waar we langs rijden. Wel heel erg mooi, om zo hoog te komen en ver te kunnen zien.

Goede plek en goed verbodsbord.....
*als je op de foto's klikt worden ze vergroot.*we hebben niks van de aardbeving gevoeld, behalve dan een zeer plaatselijke op de schaal van Hessel.

Week 4 eindelijk die Spaanse warmte!

We zitten nu op de camping bij de plaats El Rocio. Deze plaats is bekend om zijn jaarlijkse bedevaart rondom Pinksteren. Dan komen er van heinde en verre mensen hier naar toe, om een wonder te gedenken. De mannen vechten om het beeld van de heilige te mogen dragen en de vrouwen lopen in klederdracht.

Het zal een enorm spektakel zijn.

In  de kerk keek een groep kinderen ons met open mond aan. Misschien hopend op een wonder, ik moet zeggen dat Hessel na zijn bezoek aan Roccia in de vakantiestemming is beland, wie weet.....

Maandag kwamen we hier aan, we hebben nu al 3 x verlengt om langer te blijven.

Er is zoveel te doen hier en het weer is zo heerlijk zomers, we genieten enorm.

Een wandeling naar het dorp bracht bij ons wat verwarring, de wegen zijn  hier van zand. De een zegt vanwege de paarden en de ander geeft de katholieken de schuld. Na een enorme regenbui die wij net gemist hebben was het voor ons met de karren er redelijk door heen te komen. Het is wel een authentiek effect zo’n wit dorp gehuld in zand.

Gisteren zijn we naar een om ons heen gelegen natuurpark gegaan. Voor ons een ervaring apart want er waren routes aangelegd en dat was eigenlijk 1 houten brug door het gebied heen. Er waren allemaal uitkijkposten om bijzondere vogels te spotten. Op de heen weg zagen we vanuit de bus een knalgele vogel vliegen, Echt zo’n beest waarvan je mond open valt. Dat was dan ook gelijk het hoogtepunt, we zagen later dat het om een bijeneter ging.

Jacco zag  op de route nog hoe een grote roofvogel een ooievaarsnest aanviel, die miste ik net…Zo gaat dat met vogels spotten. Verder geen zwijnen en herten.

Aan het einde van de wandeling begonnen H&M te mopperen, waarschijnlijk was de trilling van de planken wat te heftig om dat1,5 uur te verdragen, maar voor ons was het een heerlijke ervaring.

 

Vandaag is Jacco mee met een heel stoer busje het natuur gebied in, ik hoop dat hij veel beesten ziet.

We zien hier vaak van die enorme roofvogels overvliegen, formaat deur.

Jacco kwam opgewekt terug van zijn trip, het was zo overweldigend dat hij voorlopig genoeg vogels gezien heeft. Van de purper reiger tot de ibis, van eend tot mus, van hert tot dam hert. Niet een maar wel 20 van die joekels van roofvogels in de lucht. Een echte vogelaar die ook in de bus zat heeft wel 15 voor hem nieuw gespotte soorten genoteerd dat zegt wel wat. Wel heel leuk om zo iemand bij je te hebben want zulke types weten er zoveel van. Dat is voor een dagje erg leuk.

Hij had nog een mooie fossiel van een giga schelp voor me meegenomen. Die mogen jullie thuis bewonderen.

Ik ben vanmiddag nog even op de fiets El Rocia gegaan, heb gelijk mijn work out weer gehad, want fietsen in rul zand valt niet mee. Ik moest grinniken om mijn eigen slip sporen die ik later terug zag. T’zal er bijzonder uit hebben gezien.

Ik heb nog lekker vers brood weten te scoren, kunnen we vanavond gezellig aan de kebab.

Dieneke en Marianne: ik kom hier zoveel prachtige en originele flamenco jurken tegen, echt geweldig, zo kleurrijk. Zo over de top en lekker!

Helaas, moeten we dan wel een nulletje aan het budget toevoegen, de haarkammen zijn al de helft van wat we wilden besteden. We zullen zelf weer aan de slag moeten…. Ben nog op zoek naar een Spaanse Rataplan….

Morgen gaan we naar Sevilla, ik heb er veel zin in want we zijn nu weer helemaal bijgekomen van wat we allemaal de afgelopen tijd al bezocht hebben. Sevilla schijnt heel authentiek te zijn en daar hebben we nog steeds geen genoeg van.

Ons tempo lag hoog, maar dat kwam zeker te weten door het weer. Nu het warm is doen we veel rustiger aan, lekker de barbecue aan en s’avonds tot laat buiten lezen. Daar waren we naar op zoek!

 Hessel en Mila van bed af een hemd en broekje aan, dat scheelt zoveel gedoe!

Ze vinden die warmte echt fijn, ze worden al weer lekker bruin.

Sevilla was geweldig, zo’n leuke sfeer, echt een aanrader als je eens een weekendje naar een stad toe wil. Het paleis uit 1400 was erg mooi. Alles in moorse stijl bewerkt en betegeld, ik heb Jacco nog nooit zoveel zien fotograferen. Die stijl is overdadig, maar erg mooi.

Om er binnen te komen stond er een rij buiten. Onze ervaring in Cordoba had geleerd om gewoon maar aan te sluiten. Maar we werden uit de rij gepikt, voor gelaten en mochten gratis naar binnen. Als dat geen royal behandeling is, heerlijk! Een vriendelijke suppoost bood aan om ons eventueel te helpen met sjouwen als er trappen waren. We liepen daarbinnen echt te oo-en en te ah-en, zijn er wel een paar uur zoet geweest.

Onze broodjes in de tuin gegeten. Hessel en Mila genoten er ook van. Mila is heel gelijkmatig en Hessel wat wisselvallig, maar ze waren beide super.

In de stad was er veel sfeer, dat kwam ook door een feestweek, de 2^e na paas, veel vrouwen waren in flamenco dracht en er reden enorm veel koetsjes, met bellen rond. De terassen zaten bom vol en het rook naar heerlijk eten. We keken ons ogen uit en werden flink bekeken.

Zondag zijn we naar het strand gegaan. We konden op de boulevard parkeren en zo het strand oplopen. De oceaan was heerlijk. Hessel die meestal op zijn 1^e stranddag wat problema’s heeft genoot nu gelijk volop van de lekkere wind. De kinderen liggen dan  op een kussen in een heerlijke schaduw van een soort tentje. Ze hebben wel wat verwennerij nodig om het uit te houden. Het water van de oceaan is heerlijk met super golven. Natuurlijk weer schelpen lopen zoeken om ooit in een kunstwerk te stoppen....

We hadden het nog druk met douchen, koken, puinruimen en alles weer inpakken. Na een week verblijf komt alles uit de kast en dat moet ook weer terug voor je kunt vertrekken. Het ruimt wel lekker op!

Maandag namen we afscheid van El Rocia, het reisdoel was Ronda. We hadden een camping in de bergen uitgezocht in Grazalema. Het gelukkige besluit om de navigatie te negeren en via een gele weg ipv een kleinere witte weg te rijden bracht ons op de eindbestemming, heel hoog met prachtige uitzichten en dieptes. Die gele weg was ons al smal genoeg.

Helaas was de camping veel te klein, we konden er niet eens naar binnen rijden, gelukkig was er ruimte om te draaien en na wat geworstel met de oploop rem van de caravan(die drukt in en rekt uit op schuintes; een apart ding), moesten we weer terug via die smalle bergweg. Uiteraard kwamen we nog een vrachtwagen tegen en dat was echt van dat schuifwerk over die smalle bergweg, gelukkig zaten wij aan de goed kant. We hebben we een camping in Ronda genomen. De navigatie stuurde ons nu dwars door het centrum van Ronda ipv de rondweg, soms is het zo lastig. zo heeft een rit van 200km bijna de hele dag geduurd.

Er is overal plek, maar we staan wel wat ingebouwd, dat is wel typisch Spaans, zullen we maar zeggen. We hebben onze verwachtingen over mooie campingplaatsen wel bij moeten stellen. Daarom gaat dat nu beter.

Vandaag een scharreldag met wassen enzo, morgen Ronda in.

Week 3 en de strijd met de autoriteiten....

Zondag 1^e paasdag rijden we richting Madrid. Best spannend zo’n stad van 3 miljoen tegemoet te treden. We waren gewaarschuwd door een Drent  op de camping, hij was aangehouden door een nep agent op de rondweg van Madrid, het was allemaal goed afgelopen.

Wij met de portieren afgesloten, de spullen verdeeld en op mijn buik een buidel als camouflage voor het een en ander.

De navigatie hielp ons goed de stad in. Jacco had ontdekt dat minosvalidos achter het museum mogen parkeren op een laad en los plek. We hadden het via google earth gezien en reden helemaal perfect er op af. Inderdaad het hek ging voor ons open.

Een werkelijk prachtig  Reina Sofia museum, met Picasso’s, Dali’s, Gonzalessen, Calders alsof het niets is. Met deze bekende kunstenaars heb ik kennis gemaakt op mijn Crejat opleiding. Het is dan een geweldige ervaring om ze live te zien. Het geeft een blij gevoel en zoals Frans gezegd zou kunnen hebben; ”het inspireert!”

                                               De Guernica van Picasso was het hoogtepunt, dit schilderij is naar aanleiding van een bombardement door nazi’s, waarbij de eerste Spaanse burgerslachtoffers vielen. De aanblik van het schilderij geeft kippenvel, hoewel de hoeveelheid bezoekers en streng kijkende suppoosten stoorden. Jacco werd ook aangesproken omdat hij met Hessel een lijntje overtrad, anders konden we ook niet passeren omdat daar mensen stonden. Stiekem een veraf foto geschoten want dat      

mocht eigenlijk niet….

In het museum, een pakje gedronken, we zaten onder een werk van Calder. Calder maakt allemaal dingen van metaal die helemaal in balans zijn en bewegen in de wind.

Na het museum zijn we richting een bekende vlooienmarkt gelopen, helaas was het daar veel te druk voor de enorme karren van Hessel en Mila, we zijn omgekeerd en naar een park gegaan. Hier was het rustig en hebben we lekker geluncht. Om een uur of 15.00 waren we terug bij de bus, op tijd want het museum sloot rond die tijd.

Eenmaal weer op de camping troffen we daar een stel Cees en Marian aan die op de vorige  naast ons stonden, we hebben later nog gezellig met ze geborreld.

Na een dag rust en camping leven  zijn we naar Toledo gegaan, een dag om niet te vergeten….Toen we de stad inreden bleek het erg druk te zijn omdat er markt was, alle minosvalidos plekken waren vol. Voor ons neus plantte een kerel zijn dikke bmw zonder inva. kaart, wij pissig, maar dat mocht niet helpen.

Uiteindelijk vonden we een plek vlakbij een school, Jacco vroeg nog(voel je hem) aan een controleur of we daar mochten staan, het was ver uit het oude centrum.

Het stadscentrum lag in de hoogte dus na een stevige klim zijn we allerlei stokoude straten doorgelopen, veel harnassen, messen en zilver in de etalages.

Er is daar veel Romeinse historie en alle oude meuk die daar achter aan hobbelt qua tijdperk. Van de Romeinen ,Visgothen ,Moren en de katholieken, het zijn alle hele oude jongens.

Waar staat Jacco?

Een oude synagoge was erg mooi van binnen een voorproefje op Granada.

We aten ons brood bij een prachtig uitzicht en daarna zijn we langzaam aan weer naar beneden gelopen. Iedereen die naar boven liep hijgde als oude paarden en de route die wij heen hadden gevolgd was gelukkig een stuk gemakkelijker gebleken.

Uiteindelijk liepen we weer langs de school en meestal staat die enorme blauwe bus ons van uit de verte al weer toe te glimmen. Deze keer stond er helemaal niks. Ik deed nog een poging dat we hem zeker iets verder hadden gezet maar dat was niet zo.

Daar sta je dan met H&M in een vreemde stad, 30 km van de camping af, na een paar uur stevig lopen.

Jacco liep op de eerste de beste man af die een beetje Engels bleek te spreken, hij was heel aardig, bood zijn hulp aan en reed met Jacco op weg naar de vergaar plaats van weggesleepte auto’s.

Ik bleef met de kinderen achter op een bankje langs de weg, het was gelukkig heerlijk weer. Mijn mobiel was leeg dus ik moest echt wachten op die blauwe bus, na een tijdje(geen horloge) bekroop me een onbehagelijk gevoel. Dat komt van het lezen in al die trillers als Mankell, Kellerman, Nesbo en ga zomaar even door die ik af en toe per meter verslijt. Ja die man was wel aardig maar was dat ook echt zo? Ik besloot me maar over te geven dronk wat en wachtte wat.

 Toen ik het niet meer hield ben ik met de 2 karren naar een vlakbij gelegen 4*hotel gelopen om Jacco te bellen. De 3 jeugdige balie medewerkers keken me aan als de eerste de beste paardenvijg, na mijn verhaal gedaan te hebben tegen 3 onbewogen gezichten werd me medegedeeld dat ik niet kon en mocht bellen alleen als ik een kamer had. De tranen spoten door al dat onrecht uit mijn hoofd. Ik was zo boos, kon ze wel aanvliegen, heb Hessel en Mila gepakt en ben al bonkend tegen de kozijnen daar weg gegaan. Ik hoefde daar geen hulp te verwachten.

Besloot H&M maar wat drinken te geven  waar ze blij van werden en mij ook weer wat lucht gaf. Opeens hoor ik bekend getoeter en daar was Jacco met onze bus. Hij was anderhalf uur weg geweest.

Zijn verhaal was dat de man die hem hielp een docent filosofie was, hij reed keurig door rood en scheurde verboden straten in maar stopte  bij een autoverhuur zaak, waar inderdaad papieren over onze bus lagen. 

Onze Spaanse vriend sloeg om zijn verhaal kracht bij te zetten met de vuist op de balie en ging een stevige discussie geheel begrijpelijk naar zijn beroep. Daarna ging de rit door naar een politie bureau want daar moesten ze zijn, de bus stond gelukkig voor het bureau. Daar was hij een stuk rustiger in het discussiëren.

De boete verliep van 200 euro naar 300 euro vanwege de enorme vervoermiddel omvang en uiteindelijk stond Jacco 128 lichter weer buiten. De docent had zijn uiterste best voor ons gedaan. Zonder deze man had het allemaal veel langer geduurd, hadden we moeten zoeken en zo mobiel ben je niet met H&M.

Toen vroeg de filosoof Jacco zijn naam, daarop klapte de man dubbel van het lachen want zijn zoon heet ook Jacco. De man vertrok en Jacco trof mij weer aan op het bankje.

We hopen dat hij er nog wat lesstof aan over heeft! We gaan nog proberen contact met hem te zoeken via zijn school ,want het is wel geweldig hoe hij ons geholpen heeft.

We stonden echt verkeerd geparkeerd, hadden daar weg moeten zijn  tussen 14.00 en 14.30. Maar omdat we het hadden gevraagd dachten we goed te zitten.

De molens van Don Quichotte die we ook wilden bezoeken hebben we maar gelaten voor wat ze zijn. Die zagen we later onderweg liggen vanuit de verte.

Na dit avontuur besloten we langer in Aranjuez te blijven.

Het was daar lekker vlak dus zijn we met de kinderen op de fiets naar het stadspark gegaan, daar werden we na het nemen van een lastige kronkel brug, direct aangesproken door een parkwachtster. We mocht niet fietsen in het koninklijke park. Jacco gelijk verhit en toen mochten we door en deed ze alsof ze ons niet gezien had. Heerlijk was het om in het zachte weer langs de prachtige platanen te fietsen op een pad langs de rivier de Taag. In het plaatsje zelf is er veel koningklijk, barok gebouwd. Wij daar weer op de fiets een park in, werden we weer aangehouden, nu zelfs 2 parkwachters, een met zo’n dikke snor. Ik kreeg een enorme onbegrijpelijke preek en Jacco riep sorry, toen mochten we lopend verder.

Ja, je mag daar niet fietsen, maar met die 2 van ons voelt het toch net even anders dan normaal en daar botsen we op met de autoriteiten.

De volgende dag zijn we met de hele boel naar camping Pennodepenneperro(zoiets) in Santa Elena gereden, de poort van Andalusie, het weer was prachtig toen we aankwamen en de plek had een fantastisch uitzicht. Wel zagen we resten plassen op het terrein. Maar nu scheen heerlijk de zon.

Hessel had flinke verhoging gekregen en na een paar uur was dit gelukkig weer gedaald. De gedachte om zelf antibiotica bij ons te hebben is fijn. Maar het was niet nodig.

De volgende morgen niet echt plannen, maar de lucht was zwaar en grijs, we hebben de hele dag binnen gehangen, gelukkig was Hessel weer de oude. En het was best een lekker dagje, maar niet te vaak van deze!

We kwamen daar vreemd genoeg een gezinnetje tegen die vorig jaar op een heel andere plek en tijd ook in Spanje hadden ontmoet, ook zei hadden een sabattical. Bijzonder is zoiets, maar verder geen gezelligheid….

Vannacht lag de camping in een zware wolk. Ik werd onrustig wakker en checkte op modder stromen, waarop Jacco en Hessel ook wakker werden en we door het enorme gekletter op het dak niet meer konden slapen. We stonden gebroken op. Alles was grijs, grauw en modderig, zit je op bijna 2000 km van huis, vergeet het maar mooi weer! KKK

Wie kan ons vertellen wat voor soort vogel dit is? Ze maken een soort geluid als een cavia en zijn zo groot als een ekster. De vleugels zijn blauw en het borstje van beige tot roze, de kop is zwart. We zijn ze al op 2 plekken tegen gekomen.

We zijn ons vogelboekje vergeten vandaar.

Na diep nadenken en om te voorkomen om  weer weervluchtelingen te worden houden we ons aan het 1^e plan om naar de stadscamping van Cordoba te gaan.

Na een woeste rit met caravan dwars door het centrum staan we nu op een gekke en daardoor weer leuke plek. Ik ging wat voedsel halen in een mega Carrefour, wat een enorme zaak, Jacco vroeg zich af waar ik bleef, maar eer ik de suiker had gevonden op een oppervlak van 1000 m2. Morgen naar Cordoba!

We stonden op met een prachtig blauwe lucht en konden buiten ontbijten.

Met de auto naar het centrum en goed opgelet met parkeren. Er waren 2 dingen die we zeker wilden bezoeken. Het was er erg druk en dat zo vroeg in het seizoen, zeg maar busladingen.

De mosquito was nog niet open dus gingen we naar de oude tuinen. Daar stond een wachtrij van een uur en kregen we geen voorrang. Die hebben we toen maar laten schieten. Cordoba is weer heel anders als alles wat we gezien hebben. Het is wit met mosterd geel en lavendel in de kleine straatjes, overal restaurantjes(we zeggen steeds dat komt later wel) en dezelfde prullaria winkeltjes. Voor Hessel nog een mooi shirt ter herinnering gekocht.

Mila vind het altijd fijn om te hobbelen in haar karretje en Hessel lag stevig te slapen. We vragen ons af waarom, maar dat doen we in NL ook zo vaak.

Hij eet heel goed pap en warm eten en drinkt na wat aandringen alles op. Misschien ligt ons tempo wat te hoog?  Dat komt ook door wat er hier allemaal te doen is, je hopt van stad naar stad en het weer werkt niet mee, zoals op de vorige camping waar we van plan waren om stevig te relaxen in de zon, maar de wolk bracht roet in het eten.

We hebben besloten om op de volgende camping aan de kust, lekker te gaan relaxen. Er komt een Hoge druk gebied aan dus eindelijk stabiel weer!

Maar goed we zaten in Cordoba, op weg naar een oude Romeinse brug om te gaan eten op een bankje liepen we langs de mesquito, nog even de openingstijden checken en we zag allemaal mensen naar binnen gaan, wij sloten aan en konden zonder ticket naar binnen. We waren helemaal blij, konden  genieten van de bijzondere mengeling van moskee en katholicisme op een geheel eigenwijze samen gesmolten. Prachtige bogen en moorse bewerkingen, verweven met katholieke kruizen. Eigenlijk zou je in zo’n ruimte een paar uur op stoel moeten kunnen zitten om alles in je op te nemen. Ons vrije entree had met de mis te maken, na een half uur moesten we er weer uit.

Dit was echt mazzel!

Onder een oude brug lekker in het zonnetje gegeten, ik sjouw altijd een tas met eten en drinken mee, want het is echt geen doen om met H&M een vol restaurantje in te rijden. Maar dat picknicken heeft ook zo zijn charmes!

De bus troffen we in goede gezondheid aan.

Ze wordt al weer helemaal blond.

Even tussendoor; we luisteren iedere avond vanaf 21.00 naar radio 3(radio tres) op de Spaanse radio. Echt een ontdekking! Er zit een snipverkouden Spanjaard allerlei te vertellen in een zwoel Spaans over geweldige muziek. We dalen regelmatig af naar het diepe Amerika en horen prachtige bleus en rock passeren, die man heeft smaak! Overdag volgt er ieder uur een nieuwe muzieksoort van flamenco tot house, zonder al teveel geoh, behalve deze oude Spanjaard met zijn rustgevende stem. We denken hem te verstaan omdat hij zo relaxed praat. Zoiets als “lus unchelus en tu beache boyse….”

Vandaag zijn we door naar de kust van Andalusië gereden, misschien kunnen we lekker naar het strand. We zitten de 40km van Huelva aan de Costa de la Luz. Wat wel mooi hier is dat je in een natuur gebied zit en daardoor geen blokkendozen aan de kust hebt.

Wel maf is dat we nog nooit zo zuidelijk zijn geweest in Europa en ook niet verder kunnen. Als je op de kaart van Europa kijkt dan zitten we bijna op het allerdiepste punt aan de kust.

De 1^e camping waar we op af reden was afgesloten wegens een modderstroom(dus toch), wel jammer want daar had je zeezicht. Jammer dat ze dat niet op de rotonde al aangaven want nu moesten we over een vreselijke hobbel en gaten weg rijden van 2km en toen bij de camping een heftige draai maken. Lang leve de mover!

We staan nu meer in het binnenland. Zien veel ooievaars en bewoonde nesten, daar struikel je hier over. Verder veel verwilderde Engelsen, we zijn benieuwd naar vannacht. Blijven hier vast nog wel even hangen. De regen tikt nu weer op het dak, maar het is wel 23 graden.

Ons laatste geld aan het www besteed, het is tijd om te pinnen. Eten begint ook weer schrapen te worden, dus morgen op jacht. H&M liggen nok out, Hessel was vandaag weer energieker. Wij openen een Riogaatje. Lekker zo op de maandagavond. We eten pasta met een gehaktsaus en super smakelijke courgettes. De groentes smaken hier uitstekend, het lijkt wel of het hier allemaal steviger en lekkerder is als in NL.

Dit was weer een heel verhaal, maar als ik geen verbinding heb, dan typ ik in word, dus groeit het vanzelf.

 Nog even deze; van de week hadden we een leuke film op de computer daar kwam de zin:”Don’t eyeball me!” in voor. Die zit er goed in bij ons.