GOLVEN

De wind wakkert aan maar de golven zijn zo enorm en bulderend dat we wel heerlijk kunnen zwemmen, maar niet kunnen surfen. We komen iedere keer met een broek vol zand uit het water. We krijgen zelfs regen s’nachts en staan om 5.00 s’morgens de was binnen te halen. Bij het opstaan is de bui weer voorbij. Ik ga op excursie naar Zacharo want daar zou een markt zijn. Die kon ik helaas niet vinden, ik wandel wat door het plaatsje en kom niet aan mijn trekken op shop gebied. Zo tuttig wat er hangt in de enige dameswinkel, allemaal ruches en over de top.

De plaatselijke Chinees, heeft rekken vol met nepachtige kleding, als je er naar wijst valt het uit elkaar. Bijzonder dat dit soort zaken bestaan, we kwamen ze ook tegen in Portugal.

VERTREK

Na 5 nachten hebben we het hier wel gezien en maken we plannen om naar Gythio te gaan een plaats waar we vorig jaar ook zijn geweest. We nemen nu de kust route want via Kalamata en Sparta was de route vorig jaar nogal heftig.

Het inpakken verloopt soepel en we rijden om 10.00 weg, onze Zwitserse buren vinden het erg jammer dat we vertrekken.

De tocht langs de kust is prachtig en de paar haarspeld bochten die we tegen komen kan de bus goed aan.

WAT NU WEER?

De navigatie en borden sturen ons naar rechts en direct verandert onze soepele reis in weer een spannende situatie, we rijden door een krappe dorpskern en onze ruim 13 meter kan er maar net door heen, dan passeren we volle terrasjes met verbaasd kijkende mensen en rijden we langs strandjes met mensen genietend van het mooie blauwe water . Die afslag hadden we dus niet moeten nemen. Ik opper al om te draaien, maar we zetten door. Na het strandje volgt een rotswand, 1 baan en zeer stijl, direct naast ons verdwijnt in de diepte de Ionische zee. We beginnen hem beide te knijpen en na een afdaling is er een huis, daar is gelukkig ruimte om te draaien. We koppelen af rijden de bus de andere kant op en draaien de caravan om. Voor ons rijd de weg weer stijl omhoog en je hoopt dat er niemand aan komt. De bus trekt de caravan weer heel naar boven en na de strandjes is er opeens een weg terug naar de “hoofdweg’, die pakken we en na wat stevige en krappe bochten gaan we weer verder. Dat was wel weer heel spannend, we hadden een vermoeden waar we zaten op de kaart en konden zien dat de weg ophield. Waarschijnlijk hebben we onze laatste draai kans goed genomen.

Opgelucht rijden we verder op naar Aeroploli, op de kaart lijkt het heel wat die wegen, maar ze worden weer snel smal. Opnieuw wil de navigatie dat we vage weggetjes in rjjden, maar dat doen we niet meer. In Aeropoli is het nog maar een klein stukje naar Gythio, het is hier prachtig. We zitten in een bergachtig gebied en vaak zie je de zee.

Wat staat de camping Ghytion bay vol, Toevallig treffen we het met een mooie plaats onder de olijf bomen aan de rand van de camping. Het is een klein wondertje dat we zo’n mooie plek hebben, de vorige bewoners zijn vast net weggereden.

We zetten de caravan lekker ruim neer, ondanks de drukte.





SURFEN

Surfen is hier wat de klok slaat, Ghytio is een bekende surfspot. Om een uur of 15.00 begint de wind aan te wakkeren en ontstaat er activiteit op de camping. Mensen met surfpakken, shirts en shorts, trapezes en planken komen in actie, de zeilen staan klaar in een rek aan de waterkant, daar kun je ook het zoute eraf spoelen.

De waterkant is heel erg mooi, je zit in een soort enorme inham en ziet links een gebergte met een vaak een fraaie wolkenmassa en links in de verte ook heuvels, daar heeft onze koning zijn vakantiehuis. Ik vind het geen gekke keuze, want het is hier echt fijn. Alleen ze hebben gedonder omdat ze een stuk strand hebben afgebakend en dat mag niet in Griekenland, ieder strand is voor iedereen toegankelijk en als het even kan rijden er ook auto’s.

De tweede dag zet Jacco zijn en mijn spullen klaar voor het echte werk. Grappig is dat ik in de ochtend leuk kan surfen. Als de zee dan weer onrustig wordt gaat door de windtoename Jacco los. De ochtend is ook heel geschikt om met Hessel en Mila in zee te zwemmen. We trekken enorm de
aandacht, maar dat maakt ons niet meer uit.

Om een uur of 15.00 gaan we met Hessel en Mila naar het strand. Jacco surft en wij zitten lekker te relaxen, er is een heleboel te zien, al die kleurige zeilen die met een bloedgang langskomen, daar kun je naar blijven kijken. Het lijkt of het allemaal heel eenvoudig is, maar mijn pogingen om in die wind met die golfslag op het water te zijn is voor de minder ervaren zoals moi gewoon heel heftig. Maar er zijn wel vrouwen die heel koelbloedig hun plank bestijgen en er als een raket vandoor gaan. Wie weet ooit iets voor mij, ik vind een trapeze al een gedoe, maar heb hem nu wel een paar x om gehad en begrijp dat dit de enige manier is om ook zo snel te worden. Hoewel ik bijna zo snel al ruim voldoende vind.

We hebben 2 planken bij ons en dat is als je hier bent eigenlijk nog weinig,  Maar Jacco geeft zijn futura board de laatste kans, als het nu niet wil dan gaat hij in de verkoop. Het is namelijk een kleine , snelle, minder stabiele plank die als het goed gaat enorm hard kan varen. Het lukt hem nu eindelijk om er goed mee te varen. Op een gegeven moment zie ik Jacco met een bloedgang weg varen, gevolgd door een enorme plons, hij ging zo hard dat hij hem los liet om dat het hem gewoon beangstigde, maar alles went en ook een futura, hij hoeft niet in de verkoop.



                                                                               

CAMPINGGASTEN

Heel veel Duitsers die heel erg laat vakantie hebben in een bepaald gebied  van Duitsland genieten hier met hun kinderen. Het is mooi om te zien hoe de vaak iele jongentjes op een surfplank staan alsof het niks is. Tegenover ons staan 2 vriendelijke fanatieke surfers met hun 2 puberzoons, de jongens hebben er veel plezier in ondanks dat er bijvoorbeeld ook gefimld wordt om hun houding op de plank te bespreken, ach ja zo leer je het natuurlijk wel. Veel Duitsers surfen met een soort piraten petje en handschoentjes, het doet wel wat overdreven aan.

Naast ons staat een heel gemoedelijk echtpaar, uiteraard ook Duits, we krijgen een stuk meloen van ze. We zijn verrast want deze is niet melig, Hessel en Mila vinden het ook heerlijk.

2 plekken verderop is een oud Frans echtpaar neer gestreken, het is grappig om te zien hoe aan een stuk door discussiërend ze overal 3 dubbele lijntjes worden afgespannen. Ze hebben een mooie camper met een trailer en een autootje erachter. S’morgens gaan ze weg met hun Smart en in de middag doet ze haar jasschort aan om lekkere dingen te bereiden.

Maar ze zijn er maar mooi en genieten net als wij enorm. 

                                                                     

In de loop van de week komen aan onze andere kant Grieken staan in een piep klein caravannetje die hier al stond toen wij kwamen. Ze zijn zeer afstandelijk en negeren ons totaal. Lekker rustig, hoewel ze veel onderonsjes hebben met andere Grieken die gezellig komen tafelen. Ik moet eigenlijk aan ons familie weekend denken, want ongemerkt maak je een hoop herrie. Maar het is niet te erg, de gasten zijn gelukkig vriendelijker dan de buren zelf. Het enige wat we soms verstaan is Papandreoe, dan schiet er gelijk een liedje door ons hoofd van lucky tv maar daar waren geloof ik de Grieken nogal pissig over, dus dat zetten we niet in.

Er zijn eigenlijk onnederlands weinig Nedelanders op de camping. Heerlijk, want niemand verstaat je, hoewel Jacco en ik elkaar corrigeren als we plat praten of scheldwoorden gebruiken, een beetje niveau moet je zien te behouden.

Ik kreeg wel een stapel plussen(aargh!!) en Linda’s van een vertrekkend stel, ik geef ze weer heel Nederlands door aan een andere dame die er blij mee is.

OUDE BEKENDEN

Op het strand treffen we een stel die hier vorig jaar op de camping stonden in hun MAN camper. Na een ruzie zijn ze hier vertrokken en nu staan ze bij een particulier op een soort gelijke plek. Ze hebben het voorjaar in Scandinavië gereisd en sluiten hier hun jarenlange reis af. Hun dochter van 15 hebben ze tot nu toe zelf lesgegeven, maar ze willen dat ze graag echte diploma’s haalt op een Duitse school. In oktober gaan ze weer terug naar Duitsland om gewoon te leven, hoewel ze er enorm tegen op ziet.

Ik ben heel benieuwd of het ze lukt, wij vonden het na een jaar vrij te zijn geweest ook weer heel moeilijk om te beginnen laat staan dat je dat na jaren lukt.

Mijn Duits is niet van hoog niveau, maar half Duits/half Nederlands/Engels lukt het om een gesprek te voeren.

MANNI

We maken een dagtocht naar de Manni dat is een gebied met grillige rotsen heuvels en bergen met allemaal bewerkte muurtjes, duizelingwekkende dieptes en steeds weer dat mooie blauwe water tegen het droge berglandschap. Het is fascinerend.

Er zijn veel verlaten plekken, vroeger waren hier veel familie vetes, dan ging het erover wie de hoogste toren kon bouwen en probeerden ze elkaar enorm te dwarsbomen.

Wat een beetje vreemd is dat we een Nederlander tegenkomen bij een oude panda, hij zwaait vrolijk naar ons. Jacco zegt; ‘die woont hier vast’ en tegelijk denken we dat we hem vorig jaar op precies dezelfde plek hebben gegroet. Onze picknick plek is formidable, we rijden een zijweggetje in en komen uit op de parkeerplek bij een strandje voor locals, er staan wat oudere mensen in het water te dobberen en dat ziet er zeer aantrekkelijk uit. We smeren een Kpis voor de kinderen en Jacco en ik eten het hardere stokbrood achtige brood, met smeerleverworst. Als iedereen voldaan is neemt Jacco polshoogte, helaas kunnen de kinderen het water niet bereiken zonder hals brekende toeren, maar wij nemen beide om de beurt een heerlijke duik. Wat is het hier prachtig en we proberen te bepalen waar we ons huis willen laten bouwen, haha, keep on dreaming.

De Zwitser van de vorige camping had een verhaal over een vriend die klaar met het leven in Zwitserland was en besloot om visser in Griekenland te worden. Dat kan blijkbaar zomaar, nu was hij wel los van het gewone, maar had hij veel stress over de vangst en de verkoop van de vangst….

ETEN

Uit eten doen we hier niet hoewel de kok iedere keer vriendelijk naar ons zwaait, ze is de kampioen van de frituur weten we nog en dat willen we niet nogmaals ondergaan.

Grappig is dat in Gythio veel winkeltjes verscholen zitten. Het lijkt op het eerste oog niks en dan zit er in een soort donker hol de visboer verscholen, met overigens fantastische Dorades.

We koken en bakken er dus zelf lustig op los en we weten er iets van te maken.

Hoewel we de garnalen uit een minimarket weg hebben gegooid, ze stonken zagen zwart, geen goed teken voor garnalen en een voedsel vergiftiging willen we niet oplopen.

Later ontdekken we een hele goede supermarkt, het is bijna een soort appie en ik geniet. Ik wijs op een gehaktmolen, de slagerin wijst op een koe, ze doet wat rundvlees op een weegschaal en zo hebben we het verste en magerste gehakt wat je je maar kunt voor stellen. Kebab en spaghetti smaken uitstekend.

HOESTENDE HESSEL

Hessel heeft nog steeds last van iets en we weten niet wat. Hij verslikt zich in zijn eten en in zijn drinken, reutelt enorm en krijgt het niet weg gehoest. Het blijft zo zoeken want soms denk je het gevonden te hebben en even later werkt het niet meer.

Gisteren wilden we hem een 2^e keer uitzuigen en dat ging niet helemaal goed. Hij kreeg een lachstuip met angst in zijn ogen. Zeg maar dat hij helemaal van de kook was en dat zien we zelden bij hem. Mogelijk hebben we zijn nervus vagus( als je het zo schrijft, maar zo noemden ze het bij de uitleg van het uitzuigapparaat in het ziekenhuis) geraakt. Dit is een zenuw in je keelgat en als die geraakt wordt kun je  je heel naar voelen. Arme jongen lekker rechtop tegen me aangezet en toen kwam er weer ontspanning in zijn lichaam, zijn ogen vielen dicht. Toen ik hem neerlegde was hij in een top stemming, gewoon weer helemaal de oude. Maar we zijn wel geschrokken en zullen terughoudender zijn met dat uitzuigen. Om slijm vorming te voorkomen krijgt hij nu geen melkproducten meer want de melk hier geeft heel taai slijm en dat krijgt hij niet goed verwerkt. Gelukkig hebben we verdikkingsmiddel bij ons en hij vind annanas en bananen sap wel een interessant smaakje hebben. We geven hem wel zijn vla toetje want dat is de lust van zijn leven en die gaan we hem niet ontzeggen.

Brood eten lukt goed gelukkig, het brood heeft hier de wonderlijke merknaam Kpis en dat is iedere maaltijd weer een grapje. Hij eet nog steeds geen brinta., Mila ondertussen ook niet meer dus we hebben 6 pakken over voor thuis.

Het is een zoektocht met Hessel, maar hij geniet wel van het kamperen, buitenleven, zwemmen en prachtige weer. Hij maakt geen shirt vuil, want die draagt hij niet.

 

MILA

Ze gaat helemaal top, is vreselijk bruin aan het worden en geniet overal van. Soms denken we dat Mila Grieks praat, ze brabbelt heel erg veel en dat lijkt precies op wat de buren zeggen alleen we verstaan het niet. Het koele zee water vind ze helemaal top en het is echt een beach girl aan het worden, nee, was ze al.

DUITSE UITTOCHT

De afgelopen dagen zijn alle Duitsers met schoolgaande kinderen verdwenen. De overbuurvrouw gaf nog ons nog een mooi compliment over wat we met onze bijzondere kinderen doen. Vertelt ze dat haar man kinderarts is, dus dat ze wel heel goed begrijpt dat het bijzonder is wat we doen. Ik reageer dan dat het onze eigen kinderen zijn en dat we graag op vakantie zijn en naar dit soort landen reizen.

Ergens wel goed dat we niet wisten dat onze over buurman van een week lang arts is, we hadden hem ook niet nodig in die functie. Wel leuk zo’n surfende arts!

Met verbazing zien we de inpak bewegingen van mensen met een bungalow tent aan, ze zijn ongeveer van onze leeftijd met een puberdochter. Niet dat je steeds kijkt, maar ze zitten in ons uitzicht en je ziet dat eindeloze gemier met spullen verslepen aan, maar liefst 3 dagen zijn we getuige van dit proces, uiteindelijk blijkt hun enorme houten familie tafel het dak voor alles spullen te zijn die ze bij zich hebben. Hoe onpraktisch, maar eigenlijk ook wel weer heel grappig om te zien.

We hebben door alle eet en drink geef momenten met Hessel en Mila veel tijd om onze omgeving te observeren. Het is niet zo vreemd dat je dan van alles opvalt.

De vertrekkers rijden allemaal van hier uit in een keer naar Patras om de boot van half 5 te halen. Wij durven dat niet aan met Hessel en Mila en hebben de laatste 3 Griekenland dagen geboekt Op Ionion beach op zelfde plek ja. Haha, lekker vertrouwd en hele mooie plek en we kunnen er nog even lekker uit eten.

Maar zover is het nog niet, we hebben nog een hele week. We hebben besloten om hier te blijven omdat het in vele opzichten ideaal is en we gewoon genieten hier.

Je rust vinden op een plek is ook heel fijn, verkasssen is best een klus, met de surfplanken, karren en ligbedden die opgeplakt en opgeborgen moet. Maar zo erg als die Duitse lui met die tent is het niet. We kunnen heel strak werken.

OUDE BUREN

Zojuist zijn onze oude Zwitserse buren van de vorige camping aangekomen, het is een vriendelijk stel en we begroeten elkaar hartelijk. Ze komen gezellig in de buurt staan. Grappig dat mensen in een korte tijd heel vertrouwd kunnen zijn.

BRUIN

We zijn flink aan het verwilderen door al dat zoute water en die zon, bakken doen we niet want dat vinden we beide niet fijn en bij de caravan zoeken we al snel de schaduw omdat zitten lezen in 30 C echt heel heet is. Maar toch verander je in de loop van de weken in een lichtblond harige (nee, ma geen spoeling)en donkerbruin huidkleurig type, of je het nu wil of niet. We gaan in ieder geval met genoeg vitamine D in ons lijf de winter in. Zeker voor Hessel geen overbodige luxe.

E-READERS

Onze ereaders draaien overuren, wat een heerlijk apparaat, waar geen eind aan je boekenlijst lijkt te komen. Soms kneep ik hem wel eens als mijn boekentas leger en leger werd tegen het einde van de vakantie. Nu geen zware tas, maar wel hel veel boeken. Verder spelen we regelmatig een spelletje kezen en hebben we zlefs back gammon weer herontdekt. Heerlijk zoveel tijd aan je zelf en ontspanning.

 VERTREK

Op 15 augustus om 5.00 ging onze wekker en om 7.00 reden we weg van huis. De start van een lange reis naar Griekenland.

Net als vorig jaar stopten we in Frankfurt, de dag daarna voorbij München en daarna in Bologna.

We rijden ongeveer 450 kilometer per dag zonder ons te haasten. Meestal rijden we om 9.00 weg en komen we om 16.00 aan, dan hebben we het wel gehad.

Onderweg was het buiig en moesten de kinderen hun fleecejassen aan. Pas in Bologna trok Jacco zijn korte broek aan om hem de komende 6 weken niet meer uit te doen.

Hessel slaapt veel onderweg, Mila wil alles meemaken en blijft wakker. We zorgen dat ze op tijd hun hapje en drankje krijgen, zo blijft het reizen fijn.

BOLOGNA

We besloten een nacht extra in Bologna te blijven, omdat we een dag reserve hadden gehouden om in Ancona te komen.

We zouden rustig aan doen, maar het zwembad zag er zo geschikt uit voor de kinderen, dat we daar s’morgens gebruik van hebben gemaakt en s’middags Bologna gingen bezoeken. Dat was zeker de moeite waard. Het is een prachtig oud centrum met allemaal galerijen met winkels en de huizen in de smalle straten zijn oranje-rood gekleurd.

We hadden de bus op een invalide plek geparkeerd vlakbij het centrum, toen we wegliepen zei ik nog ;’oh, die vinden we zo terug!’ Toen we dachten te zijn aangekomen waar we dachten de bus weer aan te treffen was er geen enkel teken van herkenning. De kaart wees aan dat we er waren, maar daar was de bus dus niet.

Enigszins ongerust liepen we een stuk terug, weer heen en weer, op en neer. Nou hij was er eg nie….Ons tempo ging omhoog en onze lichte spanning werd wat sterker.

Wat moet je in zo’n vreemde stad op zoek naar je vervoersmiddel?

Politie?

Nee, eerst nog even oversteken en een wijkje in, ik riep al; ‘daar staat hij’ maar dat was een ander blauw ding. De irritatie nam toe en opeens stond hij daar….Wat een opluchting. Nog even een fijne Italiaanse supermarkt in en weer terug naar de camping.

OP DE BOOT

Dinsdag is de dag van onze afvaart naar Griekenland, de boot vertrekt pas om 16.30, maar je moet er 3 uur van te voren zijn, je tickets nog halen en vanaf Bologna is het het nog  ruim 200 kilometer rijden naar Ancona. Om ons niet te hoeven haasten vertrekken we om 9.30. 

Eenmaal in Ancona, kom je via een afschuwelijk slechte weg bij het ticket kantoor,  ik heb de internetboeking snel ingewisseld voor echte tickets en we hebben nog ruim tijd om te lunchen, de haven gaat pas na 14.00 open.

Eenmaal op de haven komen we in een rij te staan, we geven aan dat ze als het goed is  op de hoogte zijn gebracht dat wij aan boord wat meer ruimte nodig hebben om onze enorme caravandeur te kunnen openen. Via Josefien die werkt voor Anek Superfast, was het vorig jaar ook goed verlopen en ze zou dit jaar weer haar best voor ons doen. Er komen  4 keer mannen van diverse rangen vragen wat nu de bedoeling is en allemaal geven ze aan dat het goed komt. We hebben zelf een plan B voor als het tegen zit, we kunnen de kinderen altijd via de caravan voorraam naar binnen tillen, maar ideaal is dat niet. We  staan stil in de 30 C de temperatuur loopt op, maar het is ook erg leuk en voelt ondanks dat het de tweede keer is toch weer spannend.

ACCU

We zien de boot uit Griekenland aanmeren en er komt een enorme stroom van verkeer af. Als de boot leeg is maken we ons klaar om de boot op te rijden. Deuren dicht, gordels vast en starten maar. DUS NIET….Jacco draait de sleutel in het contact om en we horen alleen een paar droge klikjes. De accu is leeg…

Jacco gaat snel naar de bemanning om het te melden, Ik kruip achter het stuur en hoop op een stukje energie die er  niet komt. Als Jacco terug komt staat er opeens een man achter hem waar ik even 2x naar moet kijken want het is net John Travolta, vreemd  dat je daar aan denkt op zo’n moment. Hij bied ons zijn hulp en accu kabels aan maar Jacco geeft aan dat de ze vanaf de boot met een acculader komen, het zal wel vaker voor komen….John loopt weer weg en de acculader komt er direct aan. Kabels aan de accu, die onder de bestuurders stoel zit(wist ik niet) en YEAH hij start. De spanning giert door ons lichaam, we bleven wel rustig want schreeuwen helpt ook zo weinig, maar wat is dit heftig om mee te maken. Dan moeten we direct de boot op. Ik zwaai nog naar John en zijn gezin.

 

AAN BOORD

 Je verdwijnt in de kont van het schip en wordt door allerlei mannen de weg gewezen. Het is zo reusachtig groot, we moeten net als vorig jaar een steile helling op om op ons dek te komen. De bus kan dat gemakkelijk aan, maar nog met enige spanning in zijn lichaam nemen de toeren af op de helling, gaat Jacco schakelen en slaat de motor af. Ik roep;’laat hem maar naar achter glijden!’ Maar Jacco trekt hem stevig in zijn handrem, weet te her starten en geeft een dot gas, laat de koppeling opkomen en doet de handrem los. Langzaam aan komt de bus in beweging, wat echt heel erg moeilijk is met zo’n zware caravan erachter op een schuine helling. We rollen langzaam naar boven en worden naar onze plek gedirigeerd. Ik heb alles gefilmd, hoewel je meer het plafond van de bus ziet en onze teksten niet voor minderjarigen geschikt zijn.

We staan er weer fantastisch bij en doen wat we moeten doen als we ergens aan komen. Maar beide zijn we van binnen van slag. Het is ook niet niks wat er allemaal in korte tijd gebeurde, maar het is allemaal goed afgelopen en we staan er weer geweldig bij.

De boot vaart uit en we zien Ancona al snel kleiner worden.

Onze conclusie is dat we ongemerkt veel te veel stroom uit de accu van de bus hadden gebruikt;

de caravan trok stroom ,de deuren stonden een hele tijd open en dan blijft het licht binnen branden en zo nog wat dingentjes die we niet meer moeten doen….

TIPS

Een vriendelijke Duitser geeft tips om de accu op te laden, er zit een acculader op gewoon stroom op de accu van de caravanmover en die kan onze accu weer opladen.

Later deelt hij zijn bier, sigaretten en kennis over Griekenland met ons, zelf gaat hij van boord in Igionesta om naar Albanië door te rijden, het is een vriendelijk O.H.

Mila kan slecht slapen aan boord en wijzelf zijn ook wat onrustig, het is heel erg warm en de zee doet onstuimig aan, maar daar merk je verder weinig van.

We worden wakker en zien al Griekse eilanden liggen, het geeft een goed gevoel.

GRIEKENLAND

Om 14.30 kunnen we van boord, onze bus start als een zonnetje, maar nu staan er Italianen stil met waarschijnlijk accu problemen, ik zie hun wanhoop en begrijp het volledig.

We rijden de boot af en worden vriendelijk verwelkomt door Nl die klaar staan om aan boord te gaan. Ze wensen ons een fijne vakantie toe.

We rijden Patras in en weten precies waar we naar toe moeten rijden. De navigatie staat op Ionion beach een camping waar we vorig jaar ook zijn geweest en waar we een plek voor 8 dagen besproken hebben bij Theos.

IONION BEACH

Deze camping is een fijne starter. Eigenlijk is alles goed; we staan direct aan zee en horen de golven rollen, we hebben schaduw en wind en stappen zo het water in met zicht op de caravan.

Ook is er een fijn restaurant met zicht op de caravan waar bovendien de babyfoon bereik heeft.

Vorig jaar waren we hier in juni en nu lijkt het vreselijk druk. Maar wat blijkt het zijn vooral mensen die s ‘avonds nog even afscheid komen nemen van het strand omdat ze de volgende dag vertrekken. Voor velen begint het werk en school weer, alleen Duitsland lijkt nog volop vakantie te hebben.

De eerste 4 dagen komen we het terrein niet af. De camping winkel vult onze voorraden aan en heeft alles wat je nodig hebt.

                                    

We beginnen de dag hier met een duik in zee, dan haalt Jacco brood en sinaasappels en gaan   we om de beurt zwemmen, surfen of snorkelen. Ideaal om aan het water te staan want we hebben steeds contact, op onze plek krijg je net het gevoel alsof je op het strand ligt.

                                                                           

HESSEL EN MILA

Hessel en Mila nemen ook een duik in zee, het is even schrikken voor ze, maar koud is het echt niet, eerder verfrissend. Ook kunnen we ze lekker de haren wassen op de gestapelde stretcher, ze zien er weer fris uit na de reis.

Hessel moet wel een beetje bijkomen of inkomen. Eigenlijk laat hij dat altijd zien.

Na 3 slome dagen is hij opeens flink in de vakantie stemming gekomen en mag iedereen dat weten.

Mila lijkt wat vaker s ‘nachts in bed te moeten gedraaid, maar na 2 nachten lijkt ze haar draai gevonden.

                                 

 Primitieve torren in de boom voor onze caravan.

RITJE

Ons eerste ritje is naar een strand waar we niet eerder geweest zijn, naar om te zien dat er iemand gereanimeerd wordt, we gaan hier niet uit, maar doen nog wat boodschappen in Vartilomeou.

Bij een stalletje stoppen we om groente te kopen, de groezelige eigenaar komt aan gerent want hij zat in de bar. Ik koop wat uien en watermeloen en moet van hem nog andere meloenen kopen omdat die very special zijn. Thuis gekomen blijken eerder melig dan meloenig, nou ja het koste vrijwel niks. Ik kreeg nog een flesje sterke drank toegestopt en luid lachend poseert hij voor me op de foto.

                                                  

FORT

Vandaag rijden we naar een fort. Om er te komen moeten we een heel smal omhoog lopend straatje door. Het is evengoed 2 richtingen verkeer, we hebben werkelijk geen idee hoe we dat moeten oplossen, maar gelukkig kwamen we niemand tegen. Eenmaal boven blijkt het fort dicht en moeten we via dezelfde weg terug, loopt ook weer goed af.

We komen nog langs een soort bronnen en zien daar mensen van top tot teen in de modder gesmeerd. Ze zijn pik zwart, het is een grappig gezicht. Ze spoelen zich af onder een stroompje het ziet er gemoedelijk uit al die modder smerende mensen.

                                             

                                                                                     

DUITSERS

Op de camping zijn veel Duitsers, we hebben nauwelijks contact met ze. Het is een beetje de sfeer van niet lullen maar kijken naar elkaars spullen. We vinden het wel prima zo. Maar verbazen ons wel over bepaald gedrag zoals het afbakenen van een stuk strand met een giga parasol, of tarp om vervolgens bij het zwembad te liggen. Het strand ligt s’avonds vol met zodiac achtige vaartuigen, de Duitste mannen zijn er gek op. Lekker een eind heen en weer varen, de een is nog groter als de andere en we vermoeden dat dit met een bepaalde lichamelijke lengte van de eigenaren te maken heeft.

ZWEMBAD

Dat zwembad is verder prima, maar in vergelijking met de zee niet verfrissend. Het is ook helemaal geen handig bad met Hessel en Mila dus we vermijden dat. Ze krijgen wel iedere dag een waterbeurt, of in zee of met de gieter op de stretcher, ze genieten ervan.

OOSTENRIJKERS

Oostenrijkers zijn vriendelijk op deze camping, wat opvalt is dat bijna alle mannen een soort gelijke zwembroek dragen met geprinte lederhosen. Na Conchita Wutz kijken we nergens meer van op.

SURFDUDES

Jacco en ik surfen veel hoewel de wind pas begint op te steken tussen 15.00 en 17.00. Het is wel erg leuk om te doen. Maar de zee heeft veel deining ook al zie je die niet vanaf de kant. Maar als je 100 meter uit de kust bent is het een hele tour om je balans te houden als je niet snel genoeg wend of gijpt. Nu ga ik niet ver uit de kusT, ik blijf om terug zwem afstand maar vind ik het al heftig,  er gebeurd namelijk van alles in de golfslag zo lijken er kleine golven over een deining dit alles om je uit je evenwicht te brengen.

Jacco verdwijnt soms in de verte als een kleine stip aan de horizon, hij heeft het over golfdalen van wel 1.5 meter, het is een uitdaging. De een na laatste dag is er eindelijk windkracht 5 in de middag. Jacco surft met nog 3 mannen en het ziet leuk uit, maar met die golfslag ook heftig. Moe maar voldaan komt hij weer van de plank. Het is wel heerlijk dat hier zonder pak kunt surfen.

UIT ETEN

We koken hier om de dag zelf en eten de andere avonden in het restaurant, de calamaris, souvlaki, maar ook konijnen stoofschotel zijn verrukkelijk. We moeten wel concluderen dat onze eigen Griekse salade beter lukt dan ze hier serveren dat bedoel ik niet arrogant maar is een feit.

VERTREK

Na 8 voorbij kabbelende dagen begint het inpakken omdat onze mooie plek gereserveerd is.

Bij het opruimen van de surfspullen rijd er een Duitser met een dikke Volvo over de mast en giek, die lagen aan de kant van de weg. De man stapt niet eens uit. Alles lijkt nog heel, maar dat weet je pas als er weer windkracht op de spullen staat, voor de zekerheid zijn kenteken genoteerd. We staan te mopperen als die als die Autistische jongen laatst deed in een docu over zijn leven. Haha, het lucht echt even op ;’ze zijn nog niks verandert!’(enz.)

Zo’n schade kan wel je surf plezier vergallen voor je vakantie, er zijn hier geen surfshops te bekennen.

Op het moment dat we aan het sjouwen met een kist zijn spreekt een Duitse van ons rijtje ons aan ze is heel vriendelijk en geeft ons complimenten over de liefde die we uitstralen naar onze kinderen. Heel aardig hoor, maar waarom nu met een kist vol zware dingen in de hand.

ONDERWEG

Tijdens de korte rit naar de volgende plek valt weer eens op hoe vreselijk slecht de wegen zijn onderhouden. De weg lijkt soms wel weg gesmolten, wat waarschijnlijk ook zo is. De navigatie wijst ons 4 keer een afslag te nemen die vreemd te noemen is. Gelukkig hebben we de kaart erbij en staan de plaatsnamen naast het Grieks ook in het leesbare letters geschreven. Dus we kiezen onze eigen route. Verder is het hier een plastic zee aan de kant van de weg, de troep valt zo op.

Het blijft ook uitkijken, zo wordt je geacht om in de vluchtstrook te gaan rijden zodat je kan worden ingehaald. Prima, maar die vluchtstrook wordt ook weer door wandelaars en brommers en stilstaande boeren gebruikt. De weg die we volgen heet new national road en we vragen ons af hoe de ‘old road’er bij ligt. Maar zoals altijd is het het beste om mee te gaan met de flow, hoewel je al rijdend over die vluchtstrook  goed zicht op de vele berm monumenten. De vaak rijkelijk versierde huisjes kunnen je niet ontgaan hier en dat verbaasd me dan weer niks.

APOLLO VILLAGE

De volgende camping heeft de prachtige naam; ‘Apollo Village’ Op de borden staat; ’The most beauty full camping in Greece.

Het is altijd weer even een momentje als je aankomt. Ik ga dan alleen het terrein verkennen op zoek naar een goede plek. Het is eerste deel van de camping heeft afgebakende plaatsen met doeken voor de schaduw, daar staan veel Grieken, lekker op elkaar met caravans. Het 2^e deel heeft geen afgebakende plekken, maar prachtige oude pijnbomen en iedereen die hier staat heeft schaduw van die bomen. Ik vind een mooie ruime plek en dan koppelen we de caravan af en zetten hem neer. De kinderen eruit, snel liggen en lekker de ramen open en de fan aan. Nee, even geen elektra, we hebben kortsluiting. Onze aardige Zwitserse buurman helpt ons even op gang en we mogen aan zijn camper worden gekoppeld zodat Jacco later kan kijken wat er aan de hand is met het snoer. Hij vermoed dat er een dikke camper over heen is gereden, daar zou je bijna weer zo van gaan mopperen.

Het is hier steeds 30 C en dat is goed uit te houden., maar die fan geeft net dat stukje lucht verplaatsing wat het weer aangenaam maakt.

ROSA

Op de vorige camping mocht Rosa niks maar op deze camping lopen 3 grote honden los en mag alles. Dat is geweldig voor haar, want nu kan ze mee naar het strand wat op 100 meter lopen van de camping ligt.

STRAND

We zien veel Grieken pas om 16.00 naar het strand vertrekken, we doen daar aan mee omdat dan de ergste hitte voorbij is en het leuk blijft voor Hessel en Mila.

Jacco raadpleegt steeds de windgoeroe om te kijken wanneer het gaat waaien hier in de buurt van Zacharou, pas op dinsdag gaat het echt waaien om leuk te  kunnen surfen. Dat is pas over 4 dagen, we zien het wel (dat is de Griekse houding)

flessenpost, helaas geen boodschap.

MICRO MARKET

O.j. onze wijn is op, gelukkig is ook hier een minimarket, wel op micro niveau, als Jacco na 3 rondjes gelopen te hebben vraagt waar deze is wijst de camping dame op een koelkast met wat spulletjes, haalt haar schouders op en zegt; ‘ end of season’ .Gelukkig weet hij er een fles witte uit te vissen. Na het openen bleek deze niet te drinken, tja; end of season….

We gaan de volgende dag eerst naar de supermarkt, die goed voorzien is, ik sla voor een aantal dagen in zodat we even vooruit kunnen. We vinden het restaurant te ver van de caravan af liggen om daar gebruik van te maken.

HESSEL BLEUS

Hessel gaat niet zoals we graag zouden zien. Hij heeft bij iedere hap soms een forse hoestbui en slaapt best veel. We zijn aan het fine tunen en vooral aan zoeken hoe we hem weer goed krijgen. Zo begint hij al bijna 17 jaar de dag met brinta, maar nu lijkt hij er bijna in te stikken. We veranderen dit in een boterham met pindakaas en een beker melk. Hier lijkt hij veel minder tot geen last van te hebben. Wat ons wel verbaasd is dat het niet zozeer de structuur van het eten is, want van pindakaas met stukjes noot zou je toch acuut een hoestbui krijgen. Maar Hessel dus niet, smaak lijkt ook een rol te spelen.

Na 17 jaar Brinta als ontbijt misschien niet zo heel vreemd. Nu moet Mila in haar eentje al die voorraad pakken weg werken, maar dat gaat haar lukken.

We draaien hem s’nachts altijd als we zelf naar bed gaan, dat besluiten we  ook even niet meer te doen omdat hij dan op een geven moment wakker wordt en niet meer opnieuw lijkt te kunnen inslapen. Waardoor hij slaap moet inhalen de volgende dag. Kleine wijziging die gelijk resultaat lijken te hebben.

Op het diepte punt van onze zorg over hem en de daardoor bijkomende irritaties in de speurtocht naar waar je goed aan doet voelen we opluchting door het gevoel te hebben weer op de juiste weg te zitten.

Mijn goed bedoelde idee om room door hun warme eten te doen om het smakelijker te maken werkt helemaal averechts, Hij krijgt zijn slijm niet weg gehoest en gelukkig hebben we ons uitzuig apparaat. Dus met de room therapie ook gelijk weer mee gestopt . De volgende dag kook ik de favoriet van beide ; wortelen, uien, kip en aardappels. Dit wordt zonder enige hoestbui opgegeten. Dus het eten geven lukt weer beter en het slapen overdag is een stuk minder.

We gaan weer vrolijk verder.

GEMOEDELIJK

De sfeer op deze camping is zeer gemoedelijk, iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Onze Zwitserse buurvrouw werkt al 30 jaar met gehandicapten in een antroposofisch huis in Zwitserland, zulke mensen ontmoeten is altijd leuk want voor hun zijn gehandicapten heel normaal.

Gisteravond, ik had de wortelen net klaar, staat een Duitse voor de caravan. Ze vraagt; was ist das fur ein washmachine?” Ik geef een demonstratie alsof ik op de huishoudbeurs sta en ze is zeer enthousiast. Dan vraagt ze of ze Hessel en Mila nog even mag zien. Ze dacht dat ze buiten zaten, maar moest de caravan in. Helemaal enthousiast en contact met ze proberen te maken.  Als Jacco zijn vaste vraag stelt aan mensen die zo aardig tegen Hessel en Mila zijn of ze persoonlijk iets met deze kinderen heeft zien we haar schrikken, zich vermannen en verteld ze dat ze gewoon altijd al zo gek op deze kinderen is geweest. Gaby is dus erg aardig, ze komt al 23 jaar op deze camping, iets wat wij ons niet voor kunnen stellen, maar blijkbaar is het voor haar hier Apollo’s paradise.

Rosa probeert haar nog in de billen te bijten want ze is iets te enthousiast en daar houdt onze hond nu eenmaal niet van.

MANUELE MINIWASH

De wasmachine is onze trouwe manuele wasbol, hij gaat al jaren mee en vrijwel dagelijks stoppen we onze vieze spullen erin. Het zijn vooral de 10 slabben per dag die gewassen moeten en die je vanwege ongedierte niet kunt laten liggen. Qua kleding gaat er niet zoveel in omdat we allemaal zo min mogelijk aan hebben waardoor er ook niks vies wordt. Behalve de hoes van ons bed waar Hessel en Mila overdag op liggen als ze niet buiten zijn en ze krijgen daar hun eten. Je kunt je voor stellen dat het gehoest van Hessel en de onverwachte flatshoesten van Mila die we niet zien aankomen alles onder spatten waardoor wij s’nachts op de brintakruimels en hutspot liggen.

LICHT SLAPEN

Jacco en ik slapen licht merken we, de ene keer zijn het de muggen, dan is er veel jeugd actief of blaffen de honden. Soms is er opeens vuurwerk en vaak is het gewoon heel warm. Op het laken onder het laken, tot ik iets voel lopen en het licht aan doe. Dat is kamperen, gelukkig moeten we verder niet zoveel overdag en heeft het verder geen invloed op ons. Verder moet er dus zo af en toe een kind gewenteld waardoor de slaap ook verstoord wordt. Maar het zijn geen zorgen waardoor we niet slapen, wel hebben we beide vreemde dromen. Het is echt bizar wat er zich afspeelt in je slaap.
                                                                   

SAAI

We hebben vanmorgen een saai ritje gemaakt, we vertrokken met broodjes richting een meer en kuuroord. Maar dat meer was minder als onze Poelzicht en het kuuroord was een groep ouderen in een vierkant en overdekt zwembad die daar gewoon maar wat stonden te staan in het water. Het zal wel heel heilzaam zijn. Ik denk dat de Grieken vanoudsher wel iets met liefde voor badderen hebben. We hebben maar bij de caravan gegeten.

SCHILPADDEN
Op dit strand leggen schildpadden hun eieren. er is een groep Amerikaanse jonge vrijwilligers aanwezig om ze te beschermen. Ze hebben na het eieren leggen takken rondom de nesten gezet en de plek gemarkeerd. Op deze foto zijn 2 mannen bezig om een verstopt geraakt nest uit te graven. Ze noteren het aantal lege doppen van eieren die goed zijn uit gekomen, leggen de dode apart en halen zelfs 2 levenden uit het nest. Bijzonder om te zien.

De wifi is slecht hier op de campings, ben al 2 x deze pagina bijna kwijt geweest, het zweet breekt me uit. Ik hoop snel weer te kunnen posten, maar kan het niet beloven.