Griekenland

Dit jaar, juni 2013 hebben we besloten om naar Griekenland te gaan. Een land ver weg en waar we samen heel lang geleden ooit een heerlijke rugzak vakantie beleefd hebben.

 Maar hoe komen we daar; over land of over water?

We richten ons eerst op reizen over land, maar via internet komen we erachter dat het en een enorme reis is en je behoorlijk bijzondere landen passeert waar ze het woord camping niet kennen. Er zijn mensen die het gedaan hebben en uit hun verhalen maak je op dat het goed te doen is. Maar wij twijfelen..

Familie; zus Mieke, is ons voor gegaan door te kamperen aan boord op een ferry die van Italië; Ancona, naar Patras vaart. Na een intensieve zoekavond hebben we een week voor vertrek een plaats aan boord van een ferry van Anek lines kunnen reserveren.

We leggen aan ons contact persoon Josefien van Anek, voor dat we een bijzonder reisgezelschap zijn en dat als het even kan we een beetje extra ruimte nodig hebben.

Het principe van kamperen aan boord is ideaal voor ons je mag in je eigen caravan slapen en krijgt een pasje om het schip op te gaan. Voor Hessel en Mila de ideale manier van reizen, want we leggen in 24 uur varen een enorme afstand af zonder zelf enige inspanning te leveren.

Josefien kan niks beloven, maar zal haar best voor ons doen.

Op zaterdag morgen 8 juni vertrekken we rustig aan uit Den Helder, de eerst stop net over de grens, is altijd weer even nadenken hoe we alles ook al weer deden. Eerst Jacco en Rosa eruit, dan doe ik met mijn tas met alles de caravan deur open en vervolgens tilt Jacco de kinderen uit de bus naar de caravan , ik pak ze over en leg ze neer. Daarna smeer ik een broodje en Jacco strekt even de benen. We eten zelf eerst en gaan dan met Hessel en Mila zitten. Na een uur vertrekken we weer in omgekeerde volgorde.

De eerste overnachting maken we in het Ruhr gebied, Frankfurt Am Mein, er is niks te merken van hoge waterstanden.

De temperatuur is daar al aangenamer als we in Nederland achter ons hebben gelaten, maar op de forse warmte volgt een stevige onweer bui…

De volgende dag vertrekken we in alle rust, het is zondag en we hoeven pas op vrijdag in Ancona te zijn. Het voelt lekker om zo ruim de tijd te hebben omdat wij geen haast kunnen hebben met ons bijzondere setje. Je weet nooit wat er tegen kan zitten en als je dan tijdsdruk voelt ben je niet relaxed op vakantie.

De tweede stop is voorbij München, met het uitzicht op de Oostenrijkse bergen, altijd weer bijzonder om die grote jongens opeens op te zien rijzen.

Net nadat ik onze plek heb geregeld op een betonnen terreintje zodat je aangekoppeld kunt blijven staan voor 52 euries per nacht pakken ook hier weer donkere wolken samen. Net op het moment dat Jacco een lastige achteruit rij manoeuvre moet maken barst er een hels onweer los. Maar omdat we de complete weg blokkeren met ons ruim 13 meter lengte  moeten we wel uitstappen en de caravan loskoppelen, ik doe een poging ons droog te houden met een plu, maar een rukwind maakt er snel een onbruikbaar ding van. Dan maar nat en met de hand duwen we de caravan op zijn plek…Eindelijk kunnen de wachtende auto’s er langs, wat zullen ze een heerlijk tafereel gezien hebben, gelukkig bleven we rustig.

In de bus wachten we druipend  de bui af, het hagelt nu dikke korrels en we denken aan ons niet hagel bestendige caravan dak. Heb me altijd afgevraagd of we in zo’n situatie nog snel even iets op het dak zullen gooien, maar daar hoef je niet eens over te denken…

Uiteindelijk kwam het goed, Jacco en ik namen een lekkere duik en douche na elkaar en konden er weer tegen. Op zo’n betonnen veld sta je echt op elkaars lip, een buurman vraagt zich af wat wij met zoveel ruimte moeten, toen hij de kinderen zag wist hij niet genoeg excuses te maken. Ach, we snappen het wel…

S’ morgens rijden we via Oostenrijk naar Italië helaas is het heel erg mistig in de Brennerpas die daardoor niet zo mooi uit komt.

Bij een pomp komen we erachter dat we met een open dakluik hebben gereden. Dat is ons nog nooit overkomen, we checken altijd alles dubbel, maar worden blijkbaar toch gemakkelijk. Gelukkig zat het luik aan de wind mee kant en is er helemaal geen schade.

Dan zit je opeens in Italië, we rijden af op Modena.

De camping is vergane glorie, dat komt vast omdat het op een soort rotonde is gelegen. Maar er is geen andere keuze.

Wat een vreselijke verkeers herrie aan een stuk door, we slapen wel goed.

Dan rijden we aan op een camping zo’n 80 kilometer van Ancona, het is nu woensdag en we kunnen er 3 nachten lekker uitrusten van het gereis, op een gegeven moment ben je ook wel weer klaar met het kilometers vreten.

We hebben er 1600km op zitten, 400km per dag is een mooi gemiddelde afstand die we per dag hebben afgelegd.

De camping ligt in het binnenland en via behoorlijke krakkemikke weggetjes met nogal steile s-bochten bereiken we de camping. Gelukkig trekt onze bus het goed, maar je moet er niet aan denken om tegenliggers tegen te komen of stil te moeten staan op een helling want weg kom je dan niet meer.

De camping is van Nederlanders en staat propvol medelanders. Voor een paar nachtjes houden we dit wel uit en we hebben een mooie plek. Helaas is het zwembad niet bereikbaar voor onze kinderen want er is gaan enkele invalide voorziening.

Jacco wandelt er nog een boompjes route met Rosa, voor de kinderen, dus eigenlijk voor ons, veel te stijl om de karren die bergen op te duwen, maar gelukkig hebben we nu een hond die graag op stap gaat zodat je nooit alleen bent.

Op vrijdag staan we om 5.30 op. Josefien had ons gezegd op tijd in de haven, het liefste om 10.30, terwijl de boot om 15.00 af vaart. We voelen een lichte spanning want alledaags is dit niet.

We hebben iedere keer 2 uur nodig tussen het opstaan en het uiteindelijk in de bus zitten. Dan doen we wel rustig aan en zitten lekker aan de koffie en geven de kinderen hun pap, daarna inpakken en wegwezen.

Maar goed, eerst nog de krakkemikke uit en dan in Ancona de juiste weg naar het havenkantoor vinden om de tickets te halen. Het zit gelukkig allemaal mee, de tickets heb ik snel. Ik geef weer aan dat we met gehandicapten reizen, maar de man aan de balie zegt dat het de verantwoording van de kapitein is.

In het slechtste geval tillen we kinderen via de voorruit van de caravan naar binnen, een plan B dat volgens ons goed uitvoerbaar is.  Zonder dit idee hadden we nooit geboekt want je kunt niet het risico lopen dat de kinderen 24 uur nood gedwongen in de bus moeten verblijven. Maar soms zit het zomaar mee….

Dan rijden we de haven op, er staat al een kleine rij en wij mogen vooraan gaan staan, dat ziet er goed uit. We tillen Hessel en Mila de caravan in en gaan wachten tot er weer wat gaat gebeuren. Na ongeveer 2 uur wachten staat de haven vol met wachtenden. Opeens mogen wij als eerste de boot op…

Het is allemaal enorm groot, we worden door druk gebarende mannen  via een steile helling naar boven in het schip gedirigeerd. Het is allemaal ruim genoeg om met onze lengte bochten te nemen.

Eenmaal boven worden we zorgvuldig neer gezet en krijgen we de vraag of ruimte genoeg hebben. Het is helemaal OK!

We tillen Hessel en Mila in de caravan, draaien de poten uit en kijken hoe de boot vol stroomt met campers, vrachtwagens en auto’s. Hij wordt helemaal vol gepropt en af en toe maken de pakkers veel kabaal om de campers zo dicht mogelijk op elkaar te plaatsen.

Eindelijk begint het varen, een forse brom en trilling is duidelijk voelbaar. Ik weet niet of de isolatie onder de caravan poten het ergste voorkomt, maar het zal vast wel ietsje schelen. Hessel en Mila liggen comfortabel in hun eigen caravan en ook wij zijn aan het relaxen. De boot vaart met een bloedgang en het is heerlijk aangenaam aan boord.

Rosa mag gewoon aan boord worden uit gelaten. Het kost haar enigszins moeite om het plassen op zo’n gek brommende vloer maar uiteindelijk zakt ze door de pootjes. Het wordt wel weer schoon gespoten….We hadden nog iets gelezen over een muilkorf verplichting, maar dat hebben we niet gekocht en is maar goed ook want we merken er niks van.

We warmen stiekem eten voor de kinderen op een klein pitje op. Er mag geen open vuur gebruikt, maar volgens ons breekt nood wet. Ze kunnen niet bij de lift komen dus moeten we iets.

Jacco en ik halen snel even een bord warm eten, we worden staande gehouden en er wordt gebeld of wij het mee naar beneden mogen nemen, ze zijn bang om hun porselein, ahum, niet retour te krijgen. Bij hoge uitzondering mag het en bij het terug brengen staat er al iemand klaar om ons blad aan te nemen.

Uiteindelijk laten we de inmiddels koude patat, vis en Griekse salade goed smaken. Wijntje erbij, heerlijk!

De kinderen gaan rustig slapen en wij zetten een filmpje aan op de laptop.

Ontbijten doen we met eigen spullen uit de caravan, de nacht is rustig verlopen en we hadden geen Titanic dromen.

Onderweg maakt de boot een stop, er gaan via een enorme lift de eerste campers van boord.

Het is prachtig buiten, de Griekse geel met groene kust en de prachtig blauwe zee zijn een plaatje.

We varen door naar Patras en moeten ons nog haasten om klaar te zitten om van boord te gaan. Jacco hoeft er gelukkig niet achteruit af, maar er is ruimte om te draaien en we rijden dezelfde helling weer af.

Dan zijn we in Griekenland!

We rijden in een föhn warme wind en proberen de navigatie in te stellen wat eigenlijk heel lastig en beperkt is, zeker door de andere leestekens. Gelukkig staat alles zowel in het Grieks als in het Engels op de borden en zo belanden we snel op de goede route.

We gaan naar camping Ionos beach 80 km van Patras af.

De snelweg is een soort N9, als je laat inhalen ga je helemaal over de streep rijden. We tellen in 10 minuten wel 6 dode katten…Verder staan er veel mini kerkjes langs de weg, dit zijn herdenkingstekens voor verkeer slachtoffers horen we later.

Maar al snel merken we zelf ook dat als je over de streep gaat het heel goed kan dat er buiten die streep 2 scooterrijders staan te kletsen. Dus het is oppassen! We verbazen ons over de gevulde laadbakjes van auto’s met arbeiders die daar zomaar onbeschermd zitten, maar ook veel ouder brommers die met een bloedgang scheuren, zonder helm. Het is wat wild west hier op de weg, maar de wegen zijn hobbelig maar op zich prima.

Alles gaat voorspoedig en de eerste indrukken zijn vertrouwd: olijfbomen, heuvels en bergen, stof, blauwe lucht, blauwe zee en 30 C.

De camping vinden we vrij snel en ik ga dan kijken waar we kunnen staan. Mijn oog valt op een plek met zeezicht. We boffen enorm want op ons terrein zit net geen hekwerk.

We lopen dus zo van de caravan 10 meter verderop de zee in. Dit is wat we zover zochten; mooi weer en de zee binnen handbereik.

We treffen heel erg veel Duitsers op deze camping, veel ouderen, maar wij hebben aardige jonge buren. In een mengsel van EngDui kunnen we goed met elkaar praten.

Op deze camping zijn de voorzieningen voor gehandicapten uitstekend geregeld. Zoals wel vaker; als je het wel verwacht is het er niet en als je het niet verwacht heb je opeens een sleutel van een privé badkamer voor invaliden, maar ook een heel toegankelijk zwembad en strand!

Zondag nemen we gelijk s’ morgens een duik in zee, heerlijk fris en goed wakker worden.

We waren niet goed op een muggen invasie voorbereid, de kinderen en ik zijn flink te pakken genomen. Gelukkig geven calendula en nestosyl verlichting. Volgende nachten gaan we op muggen inspectie voor het licht uit gaat en het horren protocol starten we weer 100%.

Daarna stapt Jacco op de surfplank en ervaart hij voor het eerst hoe het op zee surfen is.

Golven zijn niet hoog, maar de deining is op zich al heftig genoeg. Ik ben wat terug houdender, eerst eens kijken hoe het allemaal is.

S’ middags duiken Hessel en Mila in het zwembad, voor hun een heerlijk ervaring.

Maandag gaan we naar de markt in het stadje vlakbij. Grieken kijken met respect naar ons en dat voelt goed. Het is zelfs zo dat als we iets kopen, dit soms niet mogen betalen. Dus zo hebben we gratis sla en sardines gekregen. We denken bij ons zelf hoe is het mogelijk in een land met zo’n dikke crisis, maar blijkbaar is het normaal hier om elkaar te helpen. S’ avonds hebben we een heerlijk dorade op de barbecue en wat zijn die tomaten hier super! De kinderen eten boterbonen, een soort gele snijbonen, dat ze zo heten hoorden we van een stel die naast ons op de boot stonden en we nu toevallig tegen kwamen op de markt. Zoiets op een eiland ter grote van Nederland is best bijzonder. Deze mensen gaan al 35 jaar naar Griekenland.

Toen we uit NL vertrokken was een goed dekbed voor de nacht een verstandige keuze, hier is s’ nachts zelfs een laken teveel. Ook Hessel laat het van zich af glijden. Hij slaapt voor het open raam, wel met hor, het meest dicht bij de Ionische zee. Geen wonder dat hij zo relaxed is.

De dagen glijden hier zoetjes voorbij, we vermaken ons prima met al het water en de temperatuur variërend van 28 C tot 36 C is heerlijk.  Soms zelfs erg warm, maar we klagen niet met de berichten uit NL.

We zijn er wel achter gekomen dat de caravan eigenlijk fout staat, volgens de caravan wetten in dit soort warme landen staat hij goed; in de ochtend de zon aan de voorkant en langzaam aan wordt de caravan dan de schaduw maker. Maar de caravan werkt hier ook als windscherm de wind komt bijna altijd uit dezelfde hoek en geeft  door de caravan geen verkoelend briesje, wat met 36 C wel heel aangenaam zou zijn. We overwegen om te draaien, maar willen eerst besluiten hoelang we hier nog blijven.

Vocht wordt bij Hessel en Mila wel een punt van aandacht. Hun normale drinken is aan de luiers te zien te weinig. Ik pak de spuit uit 2004 van Hessel zijn rug operatie er weer bij. Daar kan 60 ML in en het is een handige manier om ze snel steeds wat extra vocht te geven, ook de spa flesje met spuitmondje is een handige hulp.

Gelijk merken we verbetering in hun luiers. Heel erg belangrijk!

Het gewone drinken en eten gaat verder uitstekend. We eten wel veel later en dan is het hier ook nog eens een uur later als in NL, maar ze laten zich van hun flexibele kant zien.

Gelukkig is ook hier weer vanille vla te koop, dus de toetjes zijn weer feest.

We zitten in de buurt van Olympia (300 jaar V.C.), de plek waar de eerste olympische spelen plaats vonden en waar iedere 4 jaar de vlam wordt aan gestoken.

We wagen het erop en nemen Rosa mee. Helaas mocht ze er niet in…

Jacco, hond en kinderen zoeken een lekkere schaduw plek en ik doe Olympia in record tijd. Het is een enorm terrein met oude stenen, duizenden jaren oud. Kinderen van 8 jaar werden geselecteerd om zich hier te bekwamen in een sport.  Moet je nagaan dat je op die leeftijd al van je familie werd gescheiden, maar het zal ook een eer zijn geweest. Zo is er een atletiek baan, veel tempels, pilaren en oude meuk. Zo noemen wij die giga bult oude stenen. Er wordt zelfs nog door archeologen gegraven.Het is interessant , maar ik mis mijn familie en ga na wat foto’s weer snel terug.

Daarna gaat Jacco het terrein op, het is altijd weer interessant om te zien wie waarvan foto’s maakt en hoe.

Het wachten is helemaal niet erg want er trekken veel groepen met mensen langs en er is zoveel te zien aan al die verschillende types. Ik wordt aangesproken door een man met een vet Amerikaans accent. Hij had veel interesse in de kinderen en was zeer vriendelijk. Hij vond het hilarisch dat we uit Holland komen omdat dit zijn vrouw haar achternaam is. Hij vertelde in zijn gemeente een grote groep verstandelijk gehandicapten zitten en hij is gek op ze! Het is wel vaker dat we zo’n vriendelijk Amerikaans contact hebben.

De foto’s door ons afzonderlijk genomen vullen elkaar mooi aan.

Jacco komt weer vlot te voor schijn en we vertrekken. we treffen de bus gelukkig aan waar we hem geparkeerd hadden. Ons Toledo weg sleep avontuur is nog steeds niet vergeten.

Op de camping zit een restaurant, de babyfoon heeft er bereik, dus we schuiven er rustig aan. De Griekse keuken is heerlijk, we zitten aan de calamari een andere avond aan de gyros en gisteren aan de souvlaki. De wijn van het restaurant is prima, maar we hebben ook retsina gehad die smaakte volgens Jacco naar toplexil een hoestdrankje. Ik vond het eerder dreft. Rosa past op de caravan en we horen haar zonder babyfoon ook blaffen, maar dat gaat helemaal uitstekend. Als zij bij de caravan is kunnen we de boel loslaten, want ze bewaakt heel erg goed. Soms wat te goed, vooral naar mensen die zo graag aan haar willen zitten blaft ze het hardst. Mensen die haar negeren zijn interessanter. Tja het blijft een Spaanse.

Hessel ligt hier onder de hor tegen de vliegen, maar hij wil altijd zijn arm buiten boord dus ook bij de hor!

Op de camping worden we aangesproken door een Nederlandse die het helemaal te gek vind wat we doen. Ze werkt op de Hartenkamp een instelling voor gehandicapten in Noord Holland en is helemaal onder de indruk. Trudy bied zich spontaan als oppas aan, maar het is niet nodig omdat we babyfoon bereik hebben in het restaurant. Ze zal dit blog wel lezen en ik kan je zeggen dat enthousiaste mensen altijd fijn zijn om te ontmoeten!

We vinden het zwembad al snel wat te lauw en het wordt steeds drukker in het kleine badje. Hessel en Mila tussen de baby’s is ook zo wat. Wij doken al steeds de zee in, maar we nemen nu iedere middag Hessel en Mila mee. Ze schrikken zich eerst een rotje en dan gieren ze het uit van de lol. Ze raken heerlijk afgekoeld en daarna spoelen we ze met de gieter bij de caravan af. De wilde frisheid van limoenen is hier wel van toepassing. Wat een lol kun je toch met onze kinderen hebben…

Natuurlijk is er steeds weer zorgen voor, maar de lol is goud waard. In deze temperaturen hoef je ook niet op tocht te passen, verder dragen ze het minimum aan kleding en dat scheelt weer een hoop werk.

Het surfen gaat Jacco goed af, maar de deining is best heftig en dat maakt het soms lastig goed te varen. Ik haak na 2 pogingen af, het windje is vlagerig en dan die deining erbij… Bovendien is mijn oog strak op de bodem van de zee gericht. Ik zie zoveel voorbij schieten aan stenen, wier en wat nog meer. Ik sta gewoon niet lekker…Dus Jacco kan lekker zijn gang gaan. Hij ziet nog een groot visachtig lichaam passeren, was dat een dolfijn?

We snorkelen ook en zijn blij met onze schoentjes want het barst van de zee egels.

We staan op het punt of we op deze camping volledig gaan blijven omdat eigenlijk alles ideaal is of we een andere camping gaan opzoeken zoals we altijd doen.

We besluiten om weg te gaan, je weet namelijk nooit of het nog beter kan worden. Mensen op onze camping waarschuwen dat we het nergens beter zullen krijgen als hier, maar die hebben we vaker gehoord…

Het tegendeel bleek dan waar te zijn.

Op dinsdag morgen staan we vroeg op en rijden om 8.00 de camping af. Via hobbelige wegen komen we opeens op een gloednieuw stukje snelweg zonder verkeer, wat een luxe, maar dat is al gauw weer voorbij. Dan moeten we kiezen of we over de kust rijden of via Sparta gaan. We kiezen voor het laatste.

Dat hebben we geweten. We hebben nog nooit zo’n heftige rit met de caravan mee gemaakt.

De ene na de andere haarspeldbocht volgt elkaar op en we stijgen hoger en hoger. De bochten zijn krap en het is stijl. Als we stil komen te staan op een stijl stuk hebben we een fors probleem omdat je dan niet meer vooruit kunt komen en achteruit is niet wat je wilt Bovendien staan er overal borden met gevaar voor vallend gesteente, dat is te merken ook want overal liggen brokken steen op de weg. Een zo’n bonk op je auto of caravan en je vakantie kan voorbij zijn. Het gaat maar hoger en hoger en we passeren flinke stukken waar brand heeft gewoed, heel desolaat ziet dat eruit. Het uitzicht is wel adembenemend mooi. Eindelijk lijkt de daling ingezet en we moeten nu haarspelden omlaag nemen. Opeens is er een grot achtige tunnel voor ons we zien aan de andere kant een auto er in schieten. Jacco wacht hem af en we kijken een s vormige tunnel in die 3,5 meter hoog is. Nadat de passant voorbij is schiet Jacco erin, het gaat goed en we komen er weer heel uit, maar de adem stond even stil.

Wat een rit, zoiets hebben we nog nooit mee gemaakt.

Daar is Sparta de steden zijn redelijk te berijden voor ons, maar de Grieken hebben de neiging om her en der hun auto te planten, dat kan zo af en toe lastig zijn. Zeker in een omhoog lopende bocht op een weg met paaltjes. Maar ook die draai loopt weer goed af.

We rijden op een camping af in Githio, of Gythio, het is maar net wel bord je tegenkomt, het gaat over hetzelfde.

De receptioniste zegt dat we een goede keuze hebben gemaakt van camping, ik antwoorde dat ik het eerst zelf even wil zien, altijd bijdehand, maar het is inderdaad een fraai terrein.

Een lang gerekt olijfbomen veld met veel schaduw, aan het einde zijn een zwembad met bar en restaurant en daarna begint weer die prachtig blauwe zee. Het waait stevig en er scheert een surfer over het water, het ziet er heftig uit. We zetten de boel op een heerlijke schaduw plek midden in de wind en zijn tevreden over de temperatuur van 30 graden die wonderbaarlijk koel aanvoelt.

Hier is het paradijs voor Hessel, hij ligt heerlijk in zijn blote bast te genieten van de wind.

Hij is net als zij zus super vrolijk en helemaal in de vakantie stemming. Die barre auto tocht deed ze helemaal niks.

We nemen lekker een duik in het zwembad, het ziet er allemaal fraai uit, maar de tegelrand is spekglad en ook nog eens scherp, jammer hoor, we moeten erg opletten met het in en uit tillen van de kinderen.

De volgende dag is het weer hoog tijd om de voorraden aan te vullen, op naar Gythio en de supermarkt. Je kunt hier alles krijgen.

Ik had al gehoord dat er zo weinig groente is, eerst snapte ik dat niet want de tomaten, komkommers en uien lachen je overal toe. Maar naast wat aubergines, paprika en wortelen is dat ook wel wat er aan groentes te krijgen is. Na vele Griekse salades met overigens heerlijke feta wil je wel weer eens iets anders. Maar dat is er dus gewoon niet of het moet in de diepvries liggen wat dan weer belachelijk duur en niet vers is. Gelukkig zijn we creatief en maken we van ieder maaltijd weer een feest.

We hebben de lokale visboer ontdekt en genieten van heerlijke super verse vis op de barbecue.      

                                                                       Mila krijgt een gieterdouche.

Githio leek me wel een leuke plaats en op een morgen ga ik lekker    even alleen op pad. Het werkelijke aanbod valt wat tegen. Ze leggen alles in de etalage en binnen is er verder weinig te zien. Maar ieder een is aardig en ik scoor wat lekkere zomerse dingetjes voor Mila. Net is in Portugal vind je hier ook Chinese winkels met veel voor weinig.

Zelf koop ik niks omdat ik dit jaar geen nieuwe kleding zal kopen omdat ik genoeg heb. Het kost hier geen enkele moeite om me daar aan te houden. Ik koop nog een lekker plastic broodmandje en een rood kannetje, onmisbare spullen.

Overigens zijn de bakkers hier een feest, niet qua gebak maar wel superieure cakes in allerlei variaties en heerlijk hartig gevulde broodjes. We laten het ons goed smaken.

Op 26 juni wordt Hessel 16 jaar, we scoren stukken lekkere appelcake en versieren deze met slagroom, heerlijk. Hessel krijgt een plantenspuit en een T Shirt van Sparta. We hangen ballonnen  op die al snel een voor een knappen door de hete zon, je hart staat even stil, maar het zijn gelukkig maar ballonnen.

Jacco staat weer helemaal gelukkig op de surfplank, hoewel de wind wel iets harder mag worden. De deining is groot en als de wind dan zacht is gaat het niet lekker. Ik blijf aan de kant met zeer tevreden kinderen die heerlijk op een rustig strand onder een palmen parasol in de schaduw staan te genieten.

Ik kom lekker aan lezen toe en neem af en toe een duik. Rosa wordt nog steeds onrustig op het strand meer het gaat toch steeds beter. Ze piept nu nog een beetje in plaats van dat ze hard gaat blaffen als Jacco gaat surfen.

Voor de surf plank is een soort kooi waar het zeil kan hangen en de plank kan liggen, dat is wel handig zo dicht aan zee.

Op een morgen besluiten we de omgeving te gaan bekijken. We nemen lunch spullen mee en zien het wel. We maken een rit over een soort van landtong en zien de prachtigste uitzichten ooit. Oude dorpjes passeren we en steile hellingen met daaronder een diep blauwe zee. Af en toe loopt er een koe op (in) de weg. Je moet hier altijd weer alert blijven. Ik zie soms de vreselijkste dieptes onder mijn portier, geen vangrail en ik hang automatisch wat naar links. Gelukkig heeft Jacco heel veel ervaring en rijd hij als een Griekse adonis.

De zon staat recht boven ons en het is moeilijk om een schaduw plek te vinden om te lunchen, ook missen we een afslag waardoor weer opeens weer op dezelfde weg terug zitten. Een stukje terug gereden en oude mannetjes bij een café zien ons voor de derde keer langs komen….

Maar uiteindelijk vinden we de goed verborgen afslag. Het is ook lastig om de alleen in de Griekse taal de borden te volgen. We maken er maar een woorden spel van. Het volgende plaatsje lijkt op Torreknorrutolus en zo lukt het om de weg te vinden.

Gelukkig treffen we eindelijk een forse eucalyptus bij een behoorlijke parkeerplek. Die zijn hier schaars.

We kunnen ons enorm verbazen over de prachtige dingen die we zien en dat je niemand tegen komt en dat er helemaal geen toeristische sporen zijn te vinden. Vaak uitzichten die we nog nooit zo prachtig hebben gezien. Zoiets tref je echt niet aan in bijvoorbeeld Spanje of Frankrijk. Daar zijn altijd overal mensen en aanwijzingen en uitgestippelde routes. Helemaal niet verkeert, maar zo’n naturel staat van zo’n mooie omgeving is wel fantastisch.

We eten lekker ons brood en geven de kinderen hun sandwich achtige brood. Alles maakt uitstekend en we hebben een prachtig uitzicht. Er passeren in de tijd dat wij daar zitten misschien 2 auto’s.

De terug route is lang, kronkelig, soms smal en heel hoog. Het duurt heel erg lang voor we weer op de camping zijn voor ons gevoel. Maar vanaf de camping kun je zien waar we gereden hebben. Het lijkt niet ver, maar dat is het dus wel.