Week 11; weer naar het noorden.

Onderweg zien we tot onze schrik de temperatuur oplopen naar 40 graden, dat is echt warm, te warm. We overwegen om door te rijden naar Burgos, maar dan volgen er opeens nog 350 km, we blijven bij ons plan.

Bij het stadje Plasencia(na Penafiel en Bolullos weer een fraaie stads naam) strijken we neer in een natuurpark, hier schijnen  enorme roofvogels over te vliegen.  We zoeken veel schaduw en nemen 2 plekken in beslag wegens onze omvang. Daarna plonzen we zeer verhit in het zwembad.

In Nl is de warmste tijd van de dag rond 12.00, hier blijft ze van 16.00 tot 22.00 hangen als een zware deken.

De kinderen op schoot glijden vanzelf van ons af door het gezweet, echt extreem.

Deze camping ligt op een mooie afstand van Rosario en er blijk nog 4 ex- Rosarianen te staan. Het is een leuk weerzien en s’ avonds gaan we aan de sangria met Rob en Ellen, een soort van reünie, het is al weer zo gezellig!

Nu vallen er steeds torren van ongeveer 1 cm uit de lucht, ik wil niet zeuren over beestjes , maar je schrikt er steeds zo van. Je wilt ze niet op je lichaam hebben.

   

De volgende dag pakken we onze bus om het natuurgebied in te gaan, er zijn goede wegen langs de diverse uitkijkpunten, kronkelend langs de Taag.. Voor wandelen is het veel te warm. We stoppen bij een uitkijkpunt over de rivier en zien een enorme rotspartij aan de overkant. Er staan veel vogelaars met kijkers en dat blijkt niet geheel onterecht wegens de enorme hoeveelheid en diversiteit aan vogelsoorten.  De vale-,  monnikskap- en aas gier  vliegen af en aan, de zeer bijzondere zwarte ooievaar heeft een nest en waar je ook kijkt je ziet van alles van enorm formaat zweven. Met ons goede maar eenvoudige foto toestel is het moeilijk om ze er goed op te krijgen, maar er zijn toch een paar fraaie plaatjes te schieten.

Al met al een hele mooie tocht met verassend veel joekels van vogels.

Die avond is het weer zo heet, we vinden verkoeling bij de tuinslang, zelfs Hessel en Mila genieten van de koude douche. We eten mosselen en ze smaken erg mosselig, gelukkig hebben we er geen last van de volgende dag want we gaan door naar de koelte richting camping Cavia bij Burgos.

Cavia is een camping die pal aan de snelweg ligt, ook loopt er een druk treinspoor. Voor 1 nachtje een prima plek, je rijd het veld zo op en weer af.

                                                        

Na een vlotte reis komen we lekker op tijd aan, de temp is hier 21c met een enorm harde wind, we trekken sokken en fleece jassen aan en dat zit heel onwennig. Maar we slapen heerlijk in een koele nacht. We vervolgen  onze reis naar Frankrijk. Voordat we naar huis gaan willen we rustig aan omhoog reizen.

Na een mooie tocht over een nieuwe snelweg (ap1)rijden we door de Pyreneeën. Voor de 4^e keer stoppen we bij Madame de la Foret in Taller(Les Landes). Als we aankomen ziet het er desolaat uit. Het is dat we er eerder geweest zijn en weten dat het een campinkje is. We vragen ons af of ze nog in leven is.

We zetten ons boeltje neer en krijgen gezelschap van een witte hond die daar woont. De eerste keer waren er enorm veel bomen en nu kunnen we heel erg ver kijken, dat is een heel ander gezicht.

Om een uur of 6 scheurt Madam haar terrein op, ze straalt als ze ons ziet, begint hele verhalen in rap Frans en ik kan het ene verhaal beter volgen als het andere.

Zo verteld ze dat er sprake is van een parasiet in de bomen waardoor er massaal gekapt wordt. Een ramp voor dit gebied wat leeft van de bosbouw. Overal liggen afgezaagde stammen en er zijn enorm veel enorme open plekken ontstaan,  een heel vreemd gezicht.

Maar de camping is veel lichter geworden heeft nu uitzicht, het staat ons eigenlijk wel aan. madam verteld dat ze nu de zon onder ziet gaan en sterren ziet die ze niet kende, ik geloof haar direct.

Voor de nacht graven we onze dekbedden op, wel zo behaaglijk in die koele nachten.

Als de kinderen op bed liggen duiken wij in de camping boeken, we willen de Dordogne in waar het volgens ons nu nog rustig is. Daar waar het in Spanje vaak zoeken was naar een camping in een gebied is Frankrijk zo dik bezaaid met campings  dat het daardoor weer moeilijk kiezen is. Uiteindelijk gewoon maar iets geprikt, niet te groot en niet te druk hopelijk en een mooi panoramisch uitzicht wordt beloofd.

De was zet ik buiten in een zak in een tijl, De volgende morgen ligt ze over meters uitgespreid. De zak waar het inzat is kapot, er is een hap uit de tijl die al 15 jaar meereist en nu dus lek is en er is zelfs een hap uit een onderbroek van mij genomen. Wat zal dit geweest zijn, willen we dat eigenlijk wel weten?

We betalen madame 12 euro en vertrekken.

De kinderen zijn echt reiswonders, ze vinden het nog steeds leuk om op weg te zijn en eigenlijk hebben we ze al 3 maanden niet horen mopperen.

De camping bereiken we via enge smalle paadjes, maar is de moeite waard en het mooie uitzicht hebben we gevonden!

Op zondag viert Hessel zijn verjaardag, hij is al weer 14 jaar geworden.

Ons uitzicht vanuit de voortent.

De hitte is met ons mee gereisd, vannacht bleef de warmte vreselijk hangen, met 30 c in bed liggen zonder 1 zuchtje wind is heftig. H&M slapen er goed door heen, ze geven zich gewoon over, het koste ons heel wat meer moeite. Wel gek om het hier ook zo warm te hebben, gelukkig is hier een goed zwebad en wederom een tuinslang achter de caravan.

Het einde van deze reis komt in  zicht, we willen op 7-7 thuis zijn want dan wordt oma 77 jaar, toch bijzonder! Bovendien raken de vooraden op.

We maken wel al plannen om weer op stap te gaan, want het bevalt wel enorm goed.

week 10 Rosario

We lopen met het plaatsen van de berichten ernstig achter maar dat komt door de slechte verbindingen of helemaal geen, ik zit nu aan een barretje op de camping en ze hebben me aangekoppeld ,kan ik even alles kwijt....

 Op Rosario worden we hartelijk ontvangen, er is een mooie plek voor ons met veel schaduw, die blijken we later in de week heel hard nodig te hebben.

De sfeer op de camping is heel erg goed ondanks dat 1 van de eigenaren erg ziek is. Maar ze komt ons en zeker Hessel en Mila zelf even begroeten, een goed begin.

We komen voor een echtpaar uit Amsterdam te staan. Marina en Koen  zijn vrijwillig in het gat gesprongen wat er is gevallen door de zieke. Ze staan hier tot september en houden de camping op hartelijke wijze draaiende, hun eigen reis hebben ze abrupt onderbroken. Ze zijn heel erg gezellig en het is leuk om naast ze te staan.

In het zwembad neemt Marina Hessel lekker in haar armen en het hoogtepunt is dat ze hun smartlappen voor ons komen zingen. Koen op accordeon en Marina op zeer enthousiaste wijze aan het zingen. We galmen met zijn allen mee, inclusief de toegestroomde andere gasten. Hessel en Mila kunnen het waarderen. Het programma was wegens Mila haar overgevoelige gehoor enigszins aangepast en het was precies goed.

We zakken nog gezellig een avondje door en na de nodige vloeistoffen realiseren dat we het getroffen hebben met elkaar.

Rosario zal Rosario niet zijn als de temperatuur weer begint te stijgen, iedere dag boven de 30 c en uitschieters naar 36 c. We zoeken verkoeling in het zwembad en genieten van het verkoelende windje wat er gelukkig is.

Jacco is trouw bezoeker van het happy hour, we eten 2x mee met de campingmaaltijd. Dit jaar levert de eet tijd ons geen hinder door de slaaptijden van Hessel en Mila. Omdat Portugal in een andere tijdzone zit als NL en de rest besloten we om de “gewone” tijd aan te houden. Onze half 9 is hier half 8 en zo kunnen we zonder problemen aanschuiven. De avonden zijn daardoor ook lekker lang, maar je staat wel weer op tijd op. Vooral de donderdag is heel erg gezellig.  We zitten naast Rob en Ellen uit Etten Leur en naast een hoofd onderwijzer uit Veghel. Waar de gesprekken eerst serieus zijn ontaarden ze later in een melig gegiechel, mooi dat leeftijd hierin geen enkele rol in speelt.

Een bezoek aan Monsaraz kunnen we niet overslaan het is daar zo mooi. Het is een vesting bovenop een rots,  eeuwen oud en dat zie je aan de al aanwezige bouwstijlen wederom Moorse en Katholieke invloeden.

Het uitzicht op het stuwmeer is overweldigend. Wat vroeger hier als rivier de Guana stroomde is er nu een enorm stuwmeer, de grootste van Europa(gegevens van Jacco).

De kinderen zijn zeer relaxed, dat is maar goed ook met die warmte, ze eten laat omdat de warmte zo blijft hangen. Waar ze in NL om 20.00 naar bed gaan, krijgen ze hier op die tijd hun warme eten. Verhit en moe rollen ze 1 uur later hun bed in want pas om 22.00 begint het een beetje af te koelen.

 Hessel ligt na het zwemmen onder een perenboom op zijn stretcher, hij is zo ontspannen dat hij zich steeds heerlijk uitrekt en enorm veel plezier heeft. Mila ligt helemaal gelukkig in de 

voortent onder haar bellenmolen, zodra ze 1 belletje hoort rinkelen gaan haar armpjes de lucht in en krijgt ze een fanatieke blik in haar ogen. Ze trekken zich geen bal aan van die hitte. Wat wel opvalt is dat Hessel, alias The Dude (film; Big Lebowski), bijna niet zweet, wel een rood hoofd kan krijgen gelijk zijn moeder en Mila helemaal leegloopt en drijfnat op haar rug uit de bus komt, gelijk haar vader.

Gelukkig drinken ze goed, dat regelt zich bijna als vanzelf, net als dat late eten.

Voor ons is het hier een makkie om ze aan te kleden, hoe minder hoe beter!

We bellen met Arthur(zwager) die op camping “het beloofde land” zijn 50-ste verjaardag viert, tijdens het bellen blijkt hij in de 17 graden te zitten met een vreselijke regen verwachting en wij in de 34 met het zweet op ons voorhoofd. Zo gaat dat soms, wel jammer dat we het gemiddelde niet kunnen delen.

Jacco bied Ernst, de campbaas  zijn hulp aan. Hij mag maaien met zo’n herrie makend stokje; er komt een wens in vervulling. In plaats van je te storen aan het gebrom het zelf doen. Hij mag de weg naar de camping maaien. Tot dat het gashendeltje krak zegt en het over is, helaas niet het gehele pad klaar, maar toch. De volgende dag staat hij een peperboom te snoeien, assistent Rob veegt de boel bij elkaar.

De omgeving van de provincie Alentejo is prachtig, allemaal eeuwen oude steen en kurk eiken in een glooiend landschap, af en toe wat vee. Er zijn veel dolmen te vinden, stukken steen geplaatst om onduidelijke redenen in de prehistorie. Het geeft aan hoelang hier al mensen wonen. In Villa Vicosa  zijn veel marmer groeves. We zijn dit jaar alleen gestopt om een stuk marmer te scoren, het andere jaar hebben we het allemaal uitgebreid bekeken.   Ze maken enorme diepe gaten in de grond om roze marmer te winnen. Wat niet voldoet wordt op een grote hoop naast de kuil gelegd en zo ontstaat er een nieuw landschap. Het roze marmer wordt naar Italië verscheept en gaat na enige bewerking als Italiaans door het leven. Toch is die plek in Portugal de enige waar het roze marmer wordt gewonnen ter wereld.  Zo worden ook veel  Portugese olijven in Spanje verwerkt en gaan als Spaanse oogst door het leven. Je kunt je af vragen waarom Portugal in een financieel dal zit. Als Toerist merk je daar overigens weinig van, hoewel er veel  huizen te koop staan, ook dingen die 2 jaar terug al te koop stonden.

De laatste avond staat de barbecue weer aan, heerlijke spiesen met varkenshaas en groente..Door gebaren begreep de slager me precies en even later zwaaide hij met de juiste haas naar me. Ik weet nog steeds niet hoeoeoe.

Heerlijk eten alleen die jeuk aan mijn voeten bleek een heel mierennest onder mijn schoenen. Later in de caravan zat het plafond onder de beestjes, hoe, die nu binnen zijn gekomen met die superhorren van ons? Het blijft kamperen natuurlijk. …

Na een week vertrekken we weer uit het marmerstof.  Op maandag rijden we 250km verder naar het noorden. De verwachting is dat we het iets koeler krijgen…

week 9 Markedia en midgetgolf

Na veel gemanoeuvreer en een handje hulp komt de caravan goed van zijn plek af op Tourist campo. De schrik van de beschadigde bumper zat er nog in. Maar we hebben in gedachten veel geoefend en dat had een goed resultaat.

Na 200 km komen we op een uitgestorven camping aan een prachtig stuwmeer.

Het is een ruime camping en er staan veel afgesloten caravans. Slechts 1 is ook bezet. Zoiets geeft gek genoeg altijd een beetje vreemd gevoel. Want waarom is er niemand? Zo'n mooie plek.

Hier is helemaal niks aan de hand maar dat moet je eerst ondervinden!

Jacco werpt na jaren weer eens een hengeltje uit. De eerste karper doet ons verbazen, de 2^e is knap, de 3e en 4^e een mirakel, de 5^e is nog weer groter en de 6^e en 7^e bijna routine. Zo haalt hij er 15 uit het water, jammer dat ze niet eetbaar zijn, gewoon met brood en een simpel oud werphengeltje. Wel nog karperdraad van Jan.

Visverhaal van Jacco; zijn haak(carbon!!) was afgebroken, zijn 3edobber verspeelt bijna zijn hengel doormidden, de eerste karper was 20 cm en de laatste bijna 50. Ga zo maar door. Hoe groot zullen ze wel niet zijn de zeugen van het water…..Watjac? (is een nieuwe uitspraak)

Op weg naar een winkel rijden we langs een soort ooievaars flat. Het zijn er wel weer erg veel op een kluitje, zo grappig die gekke grote beesten en ze vliegen zo mooi. Op de camping komen ze ook om te vissen, maar zodra ze mensen zien smeren ze hem.

De tijd kabbelt hier met het stuwmeer voort. Ik lees veel en Jacco vist, de kinderen genieten van de rust en hebben het enorm naar hun zin. Heerlijk in de schaduw van enorme steeneiken die om ons heen staan.

De Nederlandse eigenaresse die we bijna niet zien omdat er personeel is, blijkt hier 24 jaar gelden te zijn neergestreken. Ze bied ons na een wandeling over haar terrein(meer een landgoed) koffie aan. Altijd weer leuk om verhalen te horen over het ontstaan van een camping. Het stuwmeer is er vanaf 1972, de camping trekt veel Portugezen en ze verwacht veel drukte met de Pinksteren.

Het blijkt te kloppen, de verlaten camping begint te leven, nu is het gewoon heel vol opeens. We staan op een prachtige plek pal aan het meer en al veel zijn komen kijken of er nog meer plek is. Gelukkig gaat er niemand op ons lip staan en is er ruimte zat. Er zijn gelukkig ook geen afgebakende plekken. Alleen prachtige oude eiken die iedereen heerlijk schaduw bieden.

Wel worden we af en toe overvallen door de barbecues van de Portugezen in de middag. De rook van de sardines ruikt bitter. Vanavond gaan we terug stinken met kebab.

Hessel lag heerlijk te genieten op de stretcher in zijn blote bassie en Mila lag weer in de hangmat. De bellenmolen vast aan de steeneik, wat wil je nog meer?

 De camping bazin is van oorsprong biologe, ze heeft een heel eigen ecologisch systeem opgezet. Ze is ook een beetje apart, later in de week rijd ze het terrein op met een pony en wagen, stopt ze bij onze caravan en bied ze een gratis rondje midgetgolf aan. Best lief, maar we gaan er niet op in want ik hou er helemaal niet van. Zeker niet als het 30c is.

Maandag pakken we de boel weer in en rijden we naar camping Rosario een feest van herkenning om hier terug te komen, 2 jaar gelden hebben we hier ook gestaan in 40c. Het is nu een stuk aangenamer. We zitten nu op 2100 km afstand van NL, het blijft ver!

week 8; Martinhal, on the beach!

Zolang zijn we nog nooit weg geweest, waar we vorig jaar het na 6 weken echt wel gehad hadden in de caravan, bespeur ik dit jaar geen enkel teken dat het al genoeg is. Ons programma is zo gevarieerd, we hebben het echt naar ons zin.

Zo ziet onze leefruimte er uit.

Qua pgb is het afwachten wat de consequenties voor ons zullen zijn. Het klinkt heel raar maar ergens mogen we blij zijn dat H&M in een zware categorie vallen. Dat neemt niet weg dat er voor de toekomst een berg administratie zal wachten op ons, dat idee alleen al. Weer uitzoeken hoe het werkt en hoe je het op de rails krijgt, verder is het gevoel van afhankelijk zijn vervelend. We kunnen het hier wel van ons afzetten.

De enorme zorg die Hessel en Mila nodig hebben is er iedere dag, wij denken dat we dat beter op hele mooie en warme plekken kunnen geven!

We merken dat met name Hessel helemaal opbloeit in de warmte.

Tot zover het pgb.

Fijn dat er familie is die mail heeft verstuurd aan een cda connectie!(Excusez moi uiteraard een pvda connectie.....)

Na een middagje op het strand van Luz, wat te klein, te druk, te vol en te heet was, gaan we een dag later op zoek naar iets waar wij van houden.

We rijden weer naar Sagres, maar de vloed is zo hoog en de toegang zo stijl, geen doorkomen aan. Dan rijden we naar een haven en zien in de verte een strand, na enig gespeur via kleine straatjes komen we op het strand van Martinhal. We kunnen gemakkelijk parkeren en er wordt ons gelijk hulp geboden door een leuke man. Dat blijkt helemaal niet nodig want er liggen houten vlonders tot aan de kustlijn (Den Helder doe er eens wat aan!) Zulke simpele oplossingen schelen zoveel gesleep voor alles wat op wielen moet. We ploffen naast de strandwachten en kunnen samen de oceaan in.

Het water is super heftig en vol energie, enorm hoge golven en sterke stroming.

Lachen en gillen en een broek vol zand. Helaas voor de kinderen veel te heftig.

Die aardige man blijkt The boss van het strand te zijn,; hij geeft les, is strandwacht en gewoon heel vriendelijk. Verteld ons dat er verderop een strand is waar een speciale kar voor gehandicapten is. Maar wij weten het allang, wij hebben ons plekje gevonden.

Eigenlijk is het hier net als Den Helder; het eind van de wereld, een beetje kaal maar lekker rustig en een goede sfeer. De lucht is zo helder en de wind heerlijk koel, geen hoogbouw achter ons en mooi schoon.

We zien zelfs de  sardines in de golven springen. De strandwachten hebben het maar druk met de vooral Engelse toeristen die het gevaar niet blijken te kennen van het heftige water. Gelukkig geen aed gedoe.

We komen hier vast nog wel eens terug.

Toen ik de navigatie op “thuis“ intoetste bleken we 2626 km van huis te zitten.

De camping valt ons ook reuze mee, maar we hebben gemazzeld met onze plek. We verlengen ons verblijf 3x., het totaal wordt 7 nachten. Wij hebben toevallig enorm veel ruimte en onze plek staat op de nominatie om opgedeeld te worden in 2 kleinere. Daar zitten we nu niet mee want zolang wij er zijn doen ze niks.

Achter ons staan Engelsen, die ons herkennen van El Rocio.

We brengen nog een bezoek aan Lagos een prima badplaats met een enorme vismarkt, verser kun je het bijna niet krijgen.

Tegen ons principe in zijn we over gestapt op een gas barbecue omdat we andere jaren bijna nergens meer op kolen mochten wegens brandvoorschriften. Hier is het weer overal toegestaan en zo blijf je bezig. We moeten toegeven dat we zeer tevreden zijn met de resultaten van ons “cadacje”. Een Frans gas geval met allerlei soorten platen voor de diverse bereidingen.

De dorades, garnalen en de robalo de Algarve smaken heerlijk. Vooral die laatste was uitstekend, Soms koop je ook maar op de gok en op de glanzende oogjes van de vis. Zo heb ik ook al eens een makreel mee genomen, Jacco lachen, maar ik herken alleen de gerookte versie….Verder eten we hier ook platgeslagenkip, deze is al gebakken en in stukken en dus heel plat en dat warmen we heerlijk croquant op de barbeceu op.

Meestal wacht Jacco met de kinderen in de bus buiten bij de supermarkt tot ik met de buit weer buiten kom. Anders is het zo’n gedoe met de karren van de kinderen en waar je de boodschappen moet laten. Vooral de flessen en pakken melk.

In Lagos lopen we lekker door de straatjes en kopen nog wat leuke souvenirs. Wat ons op valt is dat de bedelaars hun arm intrekken als wij passeren. Misschien horen we er een beetje bij.

 Ik wil nog even de heerlijk pasteitjes en cakejes benoemen, die we bij een traditioneel bakkertje kochten, zo lekker!

Een volgende camping zoeken valt niet mee, we willen namelijk niet weer naar een kust camping. Ons oog valt op een camping uit een heel oud anwbboekje aan een stuwmeer. Hier is geen enkele internet verbinding dus schrijf ik de weken maar door.