Zolang zijn we nog nooit weg geweest, waar we vorig jaar het na 6 weken echt wel gehad hadden in de caravan, bespeur ik dit jaar geen enkel teken dat het al genoeg is. Ons programma is zo gevarieerd, we hebben het echt naar ons zin.Zo ziet onze leefruimte er uit.
Qua pgb is het afwachten wat de consequenties voor ons zullen zijn. Het klinkt heel raar maar ergens mogen we blij zijn dat H&M in een zware categorie vallen. Dat neemt niet weg dat er voor de toekomst een berg administratie zal wachten op ons, dat idee alleen al. Weer uitzoeken hoe het werkt en hoe je het op de rails krijgt, verder is het gevoel van afhankelijk zijn vervelend. We kunnen het hier wel van ons afzetten.
De enorme zorg die Hessel en Mila nodig hebben is er iedere dag, wij denken dat we dat beter op hele mooie en warme plekken kunnen geven!
We merken dat met name Hessel helemaal opbloeit in de warmte.
Tot zover het pgb.
Fijn dat er familie is die mail heeft verstuurd aan een cda connectie!(Excusez moi uiteraard een pvda connectie.....)
Na een middagje op het strand van Luz, wat te klein, te druk, te vol en te heet was, gaan we een dag later op zoek naar iets waar wij van houden.
We rijden weer naar Sagres, maar de vloed is zo hoog en de toegang zo stijl, geen doorkomen aan. Dan rijden we naar een haven en zien in de verte een strand, na enig gespeur via kleine straatjes komen we op het strand van Martinhal. We kunnen gemakkelijk parkeren en er wordt ons gelijk hulp geboden door een leuke man. Dat blijkt helemaal niet nodig want er liggen houten vlonders tot aan de kustlijn (Den Helder doe er eens wat aan!) Zulke simpele oplossingen schelen zoveel gesleep voor alles wat op wielen moet. We ploffen naast de strandwachten en kunnen samen de oceaan in.
Het water is super heftig en vol energie, enorm hoge golven en sterke stroming.
Lachen en gillen en een broek vol zand. Helaas voor de kinderen veel te heftig.
Die aardige man blijkt The boss van het strand te zijn,; hij geeft les, is strandwacht en gewoon heel vriendelijk. Verteld ons dat er verderop een strand is waar een speciale kar voor gehandicapten is. Maar wij weten het allang, wij hebben ons plekje gevonden.Eigenlijk is het hier net als Den Helder; het eind van de wereld, een beetje kaal maar lekker rustig en een goede sfeer. De lucht is zo helder en de wind heerlijk koel, geen hoogbouw achter ons en mooi schoon.
We zien zelfs de sardines in de golven springen. De strandwachten hebben het maar druk met de vooral Engelse toeristen die het gevaar niet blijken te kennen van het heftige water. Gelukkig geen aed gedoe.
We komen hier vast nog wel eens terug.
Toen ik de navigatie op “thuis“ intoetste bleken we 2626 km van huis te zitten.
De camping valt ons ook reuze mee, maar we hebben gemazzeld met onze plek. We verlengen ons verblijf 3x., het totaal wordt 7 nachten. Wij hebben toevallig enorm veel ruimte en onze plek staat op de nominatie om opgedeeld te worden in 2 kleinere. Daar zitten we nu niet mee want zolang wij er zijn doen ze niks.Achter ons staan Engelsen, die ons herkennen van El Rocio.
We brengen nog een bezoek aan Lagos een prima badplaats met een enorme vismarkt, verser kun je het bijna niet krijgen.
Tegen ons principe in zijn we over gestapt op een gas barbecue omdat we andere jaren bijna nergens meer op kolen mochten wegens brandvoorschriften. Hier is het weer overal toegestaan en zo blijf je bezig. We moeten toegeven dat we zeer tevreden zijn met de resultaten van ons “cadacje”. Een Frans gas geval met allerlei soorten platen voor de diverse bereidingen.
De dorades, garnalen en de robalo de Algarve smaken heerlijk. Vooral die laatste was uitstekend, Soms koop je ook maar op de gok en op de glanzende oogjes van de vis. Zo heb ik ook al eens een makreel mee genomen, Jacco lachen, maar ik herken alleen de gerookte versie….Verder eten we hier ook platgeslagenkip, deze is al gebakken en in stukken en dus heel plat en dat warmen we heerlijk croquant op de barbeceu op.Meestal wacht Jacco met de kinderen in de bus buiten bij de supermarkt tot ik met de buit weer buiten kom. Anders is het zo’n gedoe met de karren van de kinderen en waar je de boodschappen moet laten. Vooral de flessen en pakken melk.
In Lagos lopen we lekker door de straatjes en kopen nog wat leuke souvenirs. Wat ons op valt is dat de bedelaars hun arm intrekken als wij passeren. Misschien horen we er een beetje bij.
Ik wil nog even de heerlijk pasteitjes en cakejes benoemen, die we bij een traditioneel bakkertje kochten, zo lekker!
Een volgende camping zoeken valt niet mee, we willen namelijk niet weer naar een kust camping. Ons oog valt op een camping uit een heel oud anwbboekje aan een stuwmeer. Hier is geen enkele internet verbinding dus schrijf ik de weken maar door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten