Ruiten4 in europa

Op zondag wakkert de wind aan en stuwt de zee op tot enorme golven. Het is prachtig hoe de kleur van het water overschakelt van wit naar dat diepe blauw. Vooral dat blauwe blijft fascinerend om naar te kijken. We genieten enorm van het bruisende water, maar oh wat doen die keien zeer aan je voeten. Iedereen stap als een kreupele de zee weer uit, wat ook weer grappig is.

Het is tijd voor vetrek, op zondag avond ruimen we alles weer op zodat we maandag alleen nog het hoogst nodige hoeven te pakken, ik maak nog een avond ronde en kom erachter hoe gezellig de
camping straatjes ogen. Hoog tijd om nog wat mooie foto's te maken.

We hadden al weer contact gelegd met Josefien van Anek superfast ferry's en ze zou weer haar best voor ons doen om een beetje extra ruimte voor onze extra brede caravan deur te regelen.
We staan om 6.00 op en na 2 uur rijden we weer. Het is heel apart want we doen heel rustig aan, maar toch zijn we altijd in 2 uur op weg.
De rit naar Patras van waar de boot vertrekt is prima.
In Patras is het even zoeken maar Jacco had zich goed voor bereid dus we vinden de juiste haven zonder tegenslag. Eest inchecken en dan wachten want we zijn erg op tijd en de eersten. We moeten 1,5 uur wachten voor we de haven op kunnen. We kruipen in de caravan en nemen de tijd om de kinderen drinken te geven.
Al snel zien we wat armoedig geklede personen rond scharrelen. We waren al gewaarschuwd dat de douane zeer streng is op de controle op verstekelingen en we zien het voor onze ogen gebeuren. Een groepje mannen rennen op een stilstaande onbemande vrachtwagen af en proberen of hij open te krijgen is. Als dat niet lukt zien we hun pogingen om onder de vrachtwagen te gaan hangen. Ze maken zelfs een stuk hout op maat voor houvast.
De wanhoop van die mannen voel je over je heen komen; wat een onvoorstelbare manier van reizen, wat een triest en armoedig. Maar je kunt niks voor ze doen....
Opeens zijn we blij met de waakse eigenschappen van Rosa, want zodra er zo'n man in de buurt komt zet ze het op een blaffen en loopt hij snel door. Nu corrigeren we haar niet....

Om 12.00 rijden we naar de douane. De caravan moet open, we hadden zelf berekend dat we plek hebben voor wel 5 verstekelingen. De douane denkt er ook het zijne van en controleert de caravan tot in de puntjes. Er moeten kisten open en de man stapt wel 3 keer in uit om te checken hoe het met onze lengte zit en de binnenkant van de caravan, wellicht zoekt hij een achterhuis. Inderdaad die zit er, maar daar wonen al weken onze winterdekbedden.
Vreemd genoeg hoeft hij die ruimte niet te zien.
Dan rijden we de enorme haven op. Ons schip ligt al klaar en de vrachtwagens mogen er al op.
We staan in de volle zon te wachten en durven er niet uit omdat het lijkt alsof we er ook snel op mogen. Vreemd genoeg zijn er campers die proberen voor te dringen, alsof dat helpt, we voelen lichte iri's opkomen.
 Uiteindelijk mogen we na om 14.00 de boot op, tijdens die 2 uur hadden we de kinderen best even eten kunnen geven, maar omdat er niks duidelijk was durfden we niet. Gelukkig hadden ze nog een beker drinken gehad en kunnen ze tegen een stootje, hoewel Mila erg warm begint te worden. Ze kan enorm zweten, terwijl Hessel heel erg rustig en zelfs cool blijft. Eigenlijk lijken ze sprekend op hun ouders, want wij zijn daar ook heel verschillend in.

Als we richting de boot rijden, zit die camper voor ons, Jacco legt uit wie we zijn, de camper moet stoppen en wij mogen weer als eerste de boot op, das lekker! In alle rust rijden we de boot op en gaat het weer helemaal goed. Zo'n boten dek is giga groot en je moet een steile helling op, maar het lukt allemaal. We worden in een hoek gedirigeerd en Jacco krijgt stuur aanwijzingen. die plaaster heeft geen idee dat we veel ruimte nodig hebben, hij loopt al weer weg als we stil staan, maar gelukkig; de deur gaat helemaal open en we hebben vanuit de caravan zee zicht. Het is geweldig!
Om 14.30 gaan de trossen los en varen we weg, het is indrukwekkend. Jacco ziet op de haven nog een caravan met een bloedgang aankomen rijden; te laat! Oh, dat lijkt me verschrikkelijk dan maar liever 5,5 te vroeg, maar wel op tijd.

De tocht langs Griekenland is prachtig, maar eerst moeten Hessel en Mila hun lunch nog krijgen. Die glijd er goed in want ze hebben trek. Afzien heeft ook zijn voordelen.
We passeren zwaaiende zeilboten boten en zien een fraaie zonsondergang.
We genieten enorm, dit is zo relaxed. Met de tijd dat de zon onder is laten we Griekenland achter ons.
We warmen eten voor de kinderen op en nemen zelf een soepzak die we nog over hadden met lekkere Griekse pasteitjes, alles smaakt top, wijntje erbij, leuk hoor zo'n cruise.

De volgende morgen gaan we lekker douchen in de prima badkamer, overal zijn stangen, maar die zijn nu niet nodig want de zee is kalm.
Jacco en ik gaan los van elkaar het dek op, het is leuk op zo'n schip, er is zelfs een zwembad, er zijn winkels en een uitgebreid restaurant. Maar de gezelligheid van onze eigen caravan is een aangenamer plaats om te verblijven.

Dan opeens om 11.30 wordt er in 4 talen omgeroepen dat we bijna in Ancona zijn. Dit was opeens heel snel, want we hebben er 3 uur sneller over gevaren als de heen weg. Leuk om te zien hoe dat aanmeren gaat, er springt een loods aan boord en die leidt het schip de haven in.
Ondertussen moeten we snel alles opruimen, de kastjes op slot de koelkast om, de kinderen en hond weer de bus in en weer afwachten.

Hans Klok moment...











De boot afrijden verloopt chaotisch, eentje begint met rijden naar de helling en iedereen heeft het gevoel dat ze moeten gaan bewegen. Wij wachten het af, maar moeten ook wel omdat we helemaal in de hoek staan. Eindelijk mogen wij rijden de enorme draai die we moeten maken is goed te doen en we rijden de haven op.  Wat een bende, auto's in rijen dik die naar de uitgang moeten en tussen door staat Italiaanse douane nog even auto's te openen en te checken. Ook hier komen we soepel door heen en we zetten de navigatie op Bologna waar we op een camping willen staan. Dat is 200 km rijden dus een korte rit.

De camping op Bologna is goed voor een overnachting, maar er zijn veel Nederlanders voor langere tijd neer gestreken wat wij weer bijzonder vinden omdat het er allemaal zo stijfjes is.
Jacco stuurt mij op boodschappen uit wat ik heerlijk vind, zeker in Italië. Ik vind een giga COOP en sta met een glimlach naar de 7 soorten sla te kijken en de prachtige groentes. Maar wat stop ik mijn zakje; de kleine prachtige courgettes, die hadden we nog niet genoeg gehad in GRKL, haha, ik leeg mijn zakje en loop door, macht der gewoonte. Jacco zei dat ik voor een x bedrag uit mijn dak mag gaan met inslaan van wijn, pasta en limoncello. Uiteraard hou ik er geen rekening mee wat ik allemaal in mijn kar doe, maar bij de kassa zit ik 55 cent onder dat bedrag. Dat verzin ik niet.












Bij het toilet gebouw floept er nog een lens uit mijn oog, ik loop naar de caravan voor de zaklamp en voel aan dat dit niet goed zal komen. Wij zoeken, mensen die daar rondliepen helpen zoeken. 'Die vind je nooit' zei Jac, ik schijn op de mat bij het toilet en wat lacht me daar toe, mijn lens, nog in goede staat. Een mirakel dat doet denken aan de keer dat ik mijn lens terug vond tijdens een Nick Cave concert in de HMH.

De volgende dag rijden we op München aan, het begin is saai door de povlakte, maar we schieten goed op. Om 16.00 zijn we op de camping.
Er vormt zich een lange rij caravans om zich in de te schrijven voor een nacht, wij zijn een van de weinige terugkeerders denk ik. Jacco wordt door een Belg aangesproken die zegt hem rustiger aan te doen omdat hij achter ons reed en de caravan bijna in de berm viel. Maar Jacco moest uitwijken voor een breed rijdende tegenligger, toen zei de Belg; 'maar u bent een mastodont op de weg...'Die gekke Belgen ook.
De volgend stop is in Frankfurt am mein, alles verloopt voorspoedig, maar we zijn wel aan kilometers vreten.

Vanuit Frankfurt glijden we weer naar huis, een mooi moment is altijd als je weer Nederlandse radio kunt ontvangen. Om een uur of 3 rijden we de Sportlaan op. Zowel Hessel als Mila beginnen te lachen. We weten niet hoe, maar ze herkennen dat ze weer thuiskomen. Dat is altijd zo'n mooi moment, die lach van Mila en nu doet Hessel het ook.
We laden iedereen uit, zetten de caravan voor het huis en bellen de ouders dat we er weer zijn. Ze komen even kijken hoe we er ook alweer uitzien en horen onze verhalen aan. We bestellen lekker een pizza.
Zaterdag laden we de caravan uit en in huis lijkt er wel een bom ontploft, 5 weken in een caravan met onze kinderen is een bult aan spullen. Gewoon beginnen met opruimen tot het klaar is.
Zondag wast Jacco de caravan, hij is zeldzaam vies dus moet dit gebeuren want maandag begint zijn werk weer...
Er komen maandag 3 emmers met zwart sop uit de binnenkant van de caravan, maar schoon is ie weer.

Tja, het gewone leven is weer volop begonnen. Hoewel we wel de zomer mee naar Nederland genomen hebben is het wel weer fors wennen aan al het gewone.
5 Weken even geen gedoe, gezeur verplichtingen is zo heerlijk. We hebben echt behoefte aan dat gevoel van los zijn van alles, dan tank je zo bij. Maar de knop moet wel weer om want er moeten weer dingen geregeld worden. Zo moet ik de Iza bellen omdat ik geen luiervergoeding hoef maar mijn zoon en zo is er van alles van het voor ons gewone wat weer moet.

Maar we kijken terug op een heerlijke vakantie en Griekenland heeft ons hart gestolen.