Op zondag wakkert de wind aan en stuwt de zee op tot enorme golven. Het is prachtig hoe de kleur van het water overschakelt van wit naar dat diepe blauw. Vooral dat blauwe blijft fascinerend om naar te kijken. We genieten enorm van het bruisende water, maar oh wat doen die keien zeer aan je voeten. Iedereen stap als een kreupele de zee weer uit, wat ook weer grappig is.

Het is tijd voor vetrek, op zondag avond ruimen we alles weer op zodat we maandag alleen nog het hoogst nodige hoeven te pakken, ik maak nog een avond ronde en kom erachter hoe gezellig de
camping straatjes ogen. Hoog tijd om nog wat mooie foto's te maken.

We hadden al weer contact gelegd met Josefien van Anek superfast ferry's en ze zou weer haar best voor ons doen om een beetje extra ruimte voor onze extra brede caravan deur te regelen.
We staan om 6.00 op en na 2 uur rijden we weer. Het is heel apart want we doen heel rustig aan, maar toch zijn we altijd in 2 uur op weg.
De rit naar Patras van waar de boot vertrekt is prima.
In Patras is het even zoeken maar Jacco had zich goed voor bereid dus we vinden de juiste haven zonder tegenslag. Eest inchecken en dan wachten want we zijn erg op tijd en de eersten. We moeten 1,5 uur wachten voor we de haven op kunnen. We kruipen in de caravan en nemen de tijd om de kinderen drinken te geven.
Al snel zien we wat armoedig geklede personen rond scharrelen. We waren al gewaarschuwd dat de douane zeer streng is op de controle op verstekelingen en we zien het voor onze ogen gebeuren. Een groepje mannen rennen op een stilstaande onbemande vrachtwagen af en proberen of hij open te krijgen is. Als dat niet lukt zien we hun pogingen om onder de vrachtwagen te gaan hangen. Ze maken zelfs een stuk hout op maat voor houvast.
De wanhoop van die mannen voel je over je heen komen; wat een onvoorstelbare manier van reizen, wat een triest en armoedig. Maar je kunt niks voor ze doen....
Opeens zijn we blij met de waakse eigenschappen van Rosa, want zodra er zo'n man in de buurt komt zet ze het op een blaffen en loopt hij snel door. Nu corrigeren we haar niet....

Om 12.00 rijden we naar de douane. De caravan moet open, we hadden zelf berekend dat we plek hebben voor wel 5 verstekelingen. De douane denkt er ook het zijne van en controleert de caravan tot in de puntjes. Er moeten kisten open en de man stapt wel 3 keer in uit om te checken hoe het met onze lengte zit en de binnenkant van de caravan, wellicht zoekt hij een achterhuis. Inderdaad die zit er, maar daar wonen al weken onze winterdekbedden.
Vreemd genoeg hoeft hij die ruimte niet te zien.
Dan rijden we de enorme haven op. Ons schip ligt al klaar en de vrachtwagens mogen er al op.
We staan in de volle zon te wachten en durven er niet uit omdat het lijkt alsof we er ook snel op mogen. Vreemd genoeg zijn er campers die proberen voor te dringen, alsof dat helpt, we voelen lichte iri's opkomen.
 Uiteindelijk mogen we na om 14.00 de boot op, tijdens die 2 uur hadden we de kinderen best even eten kunnen geven, maar omdat er niks duidelijk was durfden we niet. Gelukkig hadden ze nog een beker drinken gehad en kunnen ze tegen een stootje, hoewel Mila erg warm begint te worden. Ze kan enorm zweten, terwijl Hessel heel erg rustig en zelfs cool blijft. Eigenlijk lijken ze sprekend op hun ouders, want wij zijn daar ook heel verschillend in.

Als we richting de boot rijden, zit die camper voor ons, Jacco legt uit wie we zijn, de camper moet stoppen en wij mogen weer als eerste de boot op, das lekker! In alle rust rijden we de boot op en gaat het weer helemaal goed. Zo'n boten dek is giga groot en je moet een steile helling op, maar het lukt allemaal. We worden in een hoek gedirigeerd en Jacco krijgt stuur aanwijzingen. die plaaster heeft geen idee dat we veel ruimte nodig hebben, hij loopt al weer weg als we stil staan, maar gelukkig; de deur gaat helemaal open en we hebben vanuit de caravan zee zicht. Het is geweldig!
Om 14.30 gaan de trossen los en varen we weg, het is indrukwekkend. Jacco ziet op de haven nog een caravan met een bloedgang aankomen rijden; te laat! Oh, dat lijkt me verschrikkelijk dan maar liever 5,5 te vroeg, maar wel op tijd.

De tocht langs Griekenland is prachtig, maar eerst moeten Hessel en Mila hun lunch nog krijgen. Die glijd er goed in want ze hebben trek. Afzien heeft ook zijn voordelen.
We passeren zwaaiende zeilboten boten en zien een fraaie zonsondergang.
We genieten enorm, dit is zo relaxed. Met de tijd dat de zon onder is laten we Griekenland achter ons.
We warmen eten voor de kinderen op en nemen zelf een soepzak die we nog over hadden met lekkere Griekse pasteitjes, alles smaakt top, wijntje erbij, leuk hoor zo'n cruise.

De volgende morgen gaan we lekker douchen in de prima badkamer, overal zijn stangen, maar die zijn nu niet nodig want de zee is kalm.
Jacco en ik gaan los van elkaar het dek op, het is leuk op zo'n schip, er is zelfs een zwembad, er zijn winkels en een uitgebreid restaurant. Maar de gezelligheid van onze eigen caravan is een aangenamer plaats om te verblijven.

Dan opeens om 11.30 wordt er in 4 talen omgeroepen dat we bijna in Ancona zijn. Dit was opeens heel snel, want we hebben er 3 uur sneller over gevaren als de heen weg. Leuk om te zien hoe dat aanmeren gaat, er springt een loods aan boord en die leidt het schip de haven in.
Ondertussen moeten we snel alles opruimen, de kastjes op slot de koelkast om, de kinderen en hond weer de bus in en weer afwachten.

Hans Klok moment...











De boot afrijden verloopt chaotisch, eentje begint met rijden naar de helling en iedereen heeft het gevoel dat ze moeten gaan bewegen. Wij wachten het af, maar moeten ook wel omdat we helemaal in de hoek staan. Eindelijk mogen wij rijden de enorme draai die we moeten maken is goed te doen en we rijden de haven op.  Wat een bende, auto's in rijen dik die naar de uitgang moeten en tussen door staat Italiaanse douane nog even auto's te openen en te checken. Ook hier komen we soepel door heen en we zetten de navigatie op Bologna waar we op een camping willen staan. Dat is 200 km rijden dus een korte rit.

De camping op Bologna is goed voor een overnachting, maar er zijn veel Nederlanders voor langere tijd neer gestreken wat wij weer bijzonder vinden omdat het er allemaal zo stijfjes is.
Jacco stuurt mij op boodschappen uit wat ik heerlijk vind, zeker in Italië. Ik vind een giga COOP en sta met een glimlach naar de 7 soorten sla te kijken en de prachtige groentes. Maar wat stop ik mijn zakje; de kleine prachtige courgettes, die hadden we nog niet genoeg gehad in GRKL, haha, ik leeg mijn zakje en loop door, macht der gewoonte. Jacco zei dat ik voor een x bedrag uit mijn dak mag gaan met inslaan van wijn, pasta en limoncello. Uiteraard hou ik er geen rekening mee wat ik allemaal in mijn kar doe, maar bij de kassa zit ik 55 cent onder dat bedrag. Dat verzin ik niet.












Bij het toilet gebouw floept er nog een lens uit mijn oog, ik loop naar de caravan voor de zaklamp en voel aan dat dit niet goed zal komen. Wij zoeken, mensen die daar rondliepen helpen zoeken. 'Die vind je nooit' zei Jac, ik schijn op de mat bij het toilet en wat lacht me daar toe, mijn lens, nog in goede staat. Een mirakel dat doet denken aan de keer dat ik mijn lens terug vond tijdens een Nick Cave concert in de HMH.

De volgende dag rijden we op München aan, het begin is saai door de povlakte, maar we schieten goed op. Om 16.00 zijn we op de camping.
Er vormt zich een lange rij caravans om zich in de te schrijven voor een nacht, wij zijn een van de weinige terugkeerders denk ik. Jacco wordt door een Belg aangesproken die zegt hem rustiger aan te doen omdat hij achter ons reed en de caravan bijna in de berm viel. Maar Jacco moest uitwijken voor een breed rijdende tegenligger, toen zei de Belg; 'maar u bent een mastodont op de weg...'Die gekke Belgen ook.
De volgend stop is in Frankfurt am mein, alles verloopt voorspoedig, maar we zijn wel aan kilometers vreten.

Vanuit Frankfurt glijden we weer naar huis, een mooi moment is altijd als je weer Nederlandse radio kunt ontvangen. Om een uur of 3 rijden we de Sportlaan op. Zowel Hessel als Mila beginnen te lachen. We weten niet hoe, maar ze herkennen dat ze weer thuiskomen. Dat is altijd zo'n mooi moment, die lach van Mila en nu doet Hessel het ook.
We laden iedereen uit, zetten de caravan voor het huis en bellen de ouders dat we er weer zijn. Ze komen even kijken hoe we er ook alweer uitzien en horen onze verhalen aan. We bestellen lekker een pizza.
Zaterdag laden we de caravan uit en in huis lijkt er wel een bom ontploft, 5 weken in een caravan met onze kinderen is een bult aan spullen. Gewoon beginnen met opruimen tot het klaar is.
Zondag wast Jacco de caravan, hij is zeldzaam vies dus moet dit gebeuren want maandag begint zijn werk weer...
Er komen maandag 3 emmers met zwart sop uit de binnenkant van de caravan, maar schoon is ie weer.

Tja, het gewone leven is weer volop begonnen. Hoewel we wel de zomer mee naar Nederland genomen hebben is het wel weer fors wennen aan al het gewone.
5 Weken even geen gedoe, gezeur verplichtingen is zo heerlijk. We hebben echt behoefte aan dat gevoel van los zijn van alles, dan tank je zo bij. Maar de knop moet wel weer om want er moeten weer dingen geregeld worden. Zo moet ik de Iza bellen omdat ik geen luiervergoeding hoef maar mijn zoon en zo is er van alles van het voor ons gewone wat weer moet.

Maar we kijken terug op een heerlijke vakantie en Griekenland heeft ons hart gestolen.

Het is meloenen oogst tijd op de Pelleponeses overal zijn ze aan het oogsten en worden ze op vrachtwagens gegooid, de meloenen gaan van hand tot hand. We stopten bij een wagen en toen kregen we ook zo'n joekel, zomaar!
Ik zette het mes erin en hij scheurde van kop tot staart open, zoveel druk stond er op dat ding van ik denk wel 6 kg.

Creatief met Citroen.

De tijd op Gythio kabbelt letterlijk voort. In de morgen doen we rustig aan lezen we wat, doen een boodschap en hangen we wat in de hangmat. Onze heerlijke, winderige schaduwplek is super. Na de lunch maken we ons op om naar zee te lopen die op 100 meter afstand ligt. Iedere dag is er wel weer een rieten parasol voor ons vrij en daar maken we vrolijk gebruik van. Het geeft echt een tropisch gevoel. We begrijpen eigenlijk niet wat mensen bij het zwembad doen terwijl je 10 meter verderop een heerlijk frisse zee hebt. Maar misschien moet je daarvoor in Den Helder zijn geboren.

Iedere dag treffen we dezelfde Duitsers op het strand, het zijn vooral surfers en een kite surfer. Wat opvalt is dat die jongens voor iedere windsoort een andere plank hebben. Alsof dat niet genoeg is wisselen ze ook vaak van zeil formaat. Onze plank is sinds jaren weer de eerste die we hebben en omdat de sub(peddel) mogelijkheden ons ook erg aanspraken vielen we op een naar nu blijkt nogal al lomp model. Maar dat mag de pret niet drukken voor Jacco.

Het lukt hem na een lesje van een Duitser zelfs na uren oefenen om een waterstart te maken. Dan lig je als het ware onder je zeil en laat je je door de wind uit het water liften. Essentieel als je op zee wil gaan surfen omdat de golven en deining het vrijwel onmogelijk maken om het op de ouderwetse trouwtrek manier te starten. Na uren lukt het hem een paar keer, maar hij komt het water uit als een verschrompelde zoute drop, want zout is de Ionische zee....
Jacco had op de vorige camping al een soort van dolfijn getroffen tijdens zijn surftochten, het is best schrikken om zo'n groot beest in het wild te zien.
Maar op deze camping ziet hij een enorme schildpad zwemmen en op een gegeven moment ziet hij 2 keer een donkerblauwe haai. Niet iedere Duitser wil hem geloven, maar een verteld dat het heel goed kan omdat ze achter cruise schepen aan zwemmen. Gisteren lag er zo'n drijvende flat in Ghytio dus het kan zomaar kloppen...Hij wordt nu ook wel Jac Cousteau genoemd, die met dat rode petje...

Op een avond wordt de rust stevig verstoord door ruziënde Duitsers, schelden met Duitse woorden en hysterisch gegil, Zoiets hebben we nog nooit op een camping gehoord. We zitten te ver af om te begrijpen wat er loos is, maar eigenlijk wil je dat ook helemaal niet weten.

De volgende dag horen we op het strand wat er mis was. De vriendelijke Kitesurfer had het aan de stok met 2 Grieken die hem direct uitdaagden om het strand op te gaan. De aanleiding was de camping hond, deze had vorig jaar puppies onder hun camper gekregen en ze hadden er voor gezorgd dat die een goed thuis kregen in Duitsland.
Er kwamen scheldwoorden aan te pas en en de Duitse werd min of meer hysterisch toen ze haar man wilden slaan. Vandaar dat gescheld en gegil. Ze vertelde me dit op het strand en was nog van slag omdat ze zelf helemaal niet agressief zijn. Het liep met een sisser af, maar zoals Grieken op hun zuidelijke tenen getrapt kunnen raken om in hun ogen een beledigen daar is ons Noordelijke bloed in de aderen veel te cool voor. Laat staan dat je het kunt begrijpen.

Die Aardige Duitser en zijn vrouw en dochter hebben een Man camper als huis, ze waren van plan om er 3 jaar in te wonen. tot hun dochter gaat studeren. Dat meisje volgt nu onderwijs via de nationale school en de computer. Ze hebben het goed voor elkaar. Dat vergt wel forse financiële reserves, maar daar heb ik niet naar gevraagd...het lijkt ons ook wel wat, die Man campers zijn heel erg stoer, maar kosten hetzelfde als een vrijstaand huis in NL.
Wel leuk om zulke vrijbuiters te ontmoeten. Ze zijn ook losser dan de "echte" Duitsers die toch echt wel  aardig zijn maar ook een soort arrogante afstandelijkheid behouden.

De tijd vliegt hier om en voor we het weten moeten we beslissingen nemen over hoe we onze reis verder invullen. We zijn totaal 10 dagen op Ionion beach geweest en nu al weer een week op Ghytio.
Onze totaal 3,5 weken lijken voorbij te vliegen. We stellen ons vertrek uit zodat we nog een weekend in de buurt van Patras kunnen staan, waar we ons weer moeten inschepen voor de terugreis.
We maken ook hier 10 dagen met gemak vol.

Het is jammer dat het restaurant echt slecht is. De kok frituurt alles, op de Griekse salade en restina na. Dat alles in oud frituurvet. Zo belande er een soort  frikandellerige vlees staaf(kebab) op mijn bord met zwart bespikkelde patat, Jacco kreeg een spies(souvlaki), waar weinig mis mee kan gaan. Maar die ook gefrituurd was. Vreemde jongens die Grieken. Verder halen we later in de week een pizza in Ghytio, het zwaar belegde exemplaar is best lekker, maar ook niet voor herhaling vatbaar. Gelukkig kunnen we zelf ook lekkere dingen maken en dat doen we met plezier.

Hessel heeft de vakantie van zijn leven, hij ziet er zo goed uit! Hij is vrolijk, geniet en ziet er top en stralend uit. Wat is dat toch fijn dat het weer goed gaat, helemaal nu we zo ver van huis zitten. We bemerkten op een gegeven moment wel dat hij gele vingers heeft alsof het een zware roker is. Nu kan depakine, wat hij al jaren tegen epilepsie gebruikt, de lever beschadigen dus we vragen ons af wat er mis is. Maar omdat hij zo goed gaat zijn we niet echt bezorgt maar toch... Al googelend constateren we dat het weliswaar een signaal van het een en ander kan zijn, maar dat het waarschijnlijk niet direct ernstig is.
Vreemd is dat het na het zwemmen in chloor het een stuk minder is, dus komt het waarschijnlijk toch niet van binnenuit.

Wat blijkt; het kreukelfolie waar hij vaak mee speelt heeft een gele zijde en, ja moet ik nog verder gaan? Die geeft blijkbaar in de warmte af op zijn vingers. We zijn wel opgelucht dat het zoiets sufs is. De kinderen gaan heel goed, maar blijven kwetsbaar.

Mila is altijd een stuk evenwichtiger dan Hessel, ze vind het heel allemaal heel erg leuk en heeft het naar haar zin. Maar dat heeft ze overal als de omstandigheden voor haar helemaal fijn zijn.

Ze gaat steeds beter eten; ze kent periodes van minder goed eten die altijd weer gevolgd worden door goede eet periodes. Vaak door de enorme hoeveelheid buitenlucht gaat dat steeds weer beter en ook nu gebeurd het wonder weer. Ze eet haar hele ochtend pap bak weer op, maar ook haar brood en warm eten smaakt haar goed. Drinken gaat meestal wel goed, maar soms zet ze de bokkepruik op en spuwt ze alles met een lachje naar buiten. Gelukkig krijgt ze al met al genoeg binnen.
Wij besluiten ivm met de overmatige vervuiling van onze shirts door onze schatjes ze zo bloot mogelijk eten te geven. Soms kun je echt maar 5 minuten een schoon hemdje aan hebben en na een nies; flaatsj...
De ouche en zee zijn vlakbij, dat gaat sneller dan kleding wassen.

Het eten, dingen geven, verschonen en verzorgen is een steeds weer terugkerend iets door de hele dag heen. Toch blijft het goed te doen en ook al verzuchten we wel eens dat het heerlijk is als ze in bed liggen, lijkt me dat normaal voor iedere ouder.
We zijn blij dat ze mee zijn en dat we als bijzonder gezin zo gezellig met elkaar weg kunnen gaan.

Sinds eind mei weten we dat Hessel en Mila het syndroom van Vici(variant) hebben. Na 12 jaar van onderzoeken door klinische genetica is vast komen te staan dat Jacco en ik drager zijn van een storing op chromosoom 18 epg 5. Het syndroom van Vici zit ook op dit chromosoom. Het heet een variant omdat onze kinderen niet precies zijn zoals degene die het originele Vici hebben.
Daar mogen we blij om zijn, want ondanks dat onze kinderen ernstig gehandicapt zijn is er veel contact en zijn ze gezond genoeg om mee te gaan op vakantie. Ook zijn ze al heel erg oud in vergelijking met de kinderen met Vici.
Maar voor ons is het wel confronterend omdat het toeval aspect zo'n forse rol speelt. Ten eerste dat Jacco en ik verliefd zijn geworden en beide drager zijn van een storing op 18 epg 5
en dat we daardoor 25% kans hebben op een kind met de volledige afwijking en dat dit ons 2 keer is overkomen. terwijl we 50% kans hebben op een kind die niet aangedaan is maar ook drager en 25% op een volledig gezond kind. Dit zijn dingen die raken je diep.

Wel fijn is dat we na dit nieuws eigenlijk heel snel kozen voor een nieuwe en avontuurlijke vakantie, zoiets als het onmogelijke mogelijk maken en gewoon gaan. Het is een fijne afleiding en het is heerlijk om te merken dat ondanks alles onze mogelijkheden heel ruim zijn.
We moeten ze toch verzorgen, dat doen we graag op een aangename lokatie.
We hebben de indruk dat die klimaats verandering altijd weer een goede invloed heeft op Hessel en Mila. Het syndroom van onze kinderen huist zich op cel niveau en daar vind een stapeling van afval stoffen plaats. Ik heb bedacht dat als we de warmte induiken er een soort reset plaats vind.
Eerst moet je lichaam wennen aan de warmte en kun je drinken wat je wilt, maar je houdt vocht vast en je uitscheiding ziet donker. Dan opeens laat je lichaam al het vocht los en en blijf je naar het toilet gaan. dat zie ik ook bij Hessel en Mila gebeuren. Mogelijk doet dit ze zo goed.
Maar het is een persoonlijke theorie van de koude grond.

Mijn surf carrière is er niet een van een doorzetter. Ik vind het harnas(trapeze)waarmee je aan de giek vast haakt griezelig: bang om onder het zeil te vallen en nog vast te zitten. Jacco heeft dat meegemaakt en zijn verhalen nodigen me niet uit om het te gaan proberen. Verder zijn die golven en deining heel erg lollig, maar als je moet lachen dan verlies je juist je evenwicht en tja dan val je..
wat denken jullie wat die verhalen van Jac Cousteau met mij doen? Een HAAI!!! Als ik dan wat dieper zit ben ik druk bezig met wat ik allemaal onder me heb zitten. Belachelijk die angst, ik geef het gelijk toe. Mijn conclusie is dat ik surfen gerust leuk vind op een lekker meertje met niet teveel deining. Ik moet in die rust ook maar eens de trapeze proberen. het scheelt al een hoop als je valt terwijl je vast zit en je kunt staan. Verder heb ik met stevige wind dus gewoon een kleiner zeil nodig. Maar daar ga je al.
Jacco gaat nadenken of hij toch niet zal gaan kiten omdat je dat alleen een rugzak met een zeil, een pomp en een plankje nodig hebt, of toch een surfplank met meer mogelijkheden gaat kopen. Zoals de Duitsers op de camping die minimaal 3 planken hebben, 5 zeilen en 2 gieken het kan ook te ver doorslaan, je moet het allemaal meeslepen en ook nog eens betalen.
Maar het ziet er wel mooi uit!
Jacco is verkocht aan het surfen, dat is een feit en het maakt hem zeer tevreden en dat is vooral leuk!

Het vertrek van Gythio nadert snel, het begint ook opeens druk te worden en waar we eerst in ons eentje op een heel olijfbomen terrein stonden kwamen er Grieken op ons lip staan met 2 tentjes. Je vraagt je altijd af; "waarom?" Maar dat werd de dagen daarna duidelijk want dagelijks kwamen er tenten bij te staan. Uiteindelijk stonden er wel 6 tenten met familie van de eerste 2 waar eerst niks was. het valt wel op dat ze vriendelijk en rustig zijn. Onze gedachtes over heel veel rumoer, waren helemaal niet nodig want hadden keurige buren naast ze.
Er komen ook 2 NL caravans op de camping, de stroom lijkt op gang gekomen, maar stopt ook gelijk weer. Eigenlijk is het veel te rustig op deze camping voor de tijd van het seizoen, maar wij klagen niet.

Via de snelweg richting Athene rijden we in super de luxe omstandigheden naar de volgende camping.
Typisch Grieks lijkt ons dat als er een bord staat met over 100 meter linksaf naar de camping dat je dit gelijk moet doen en als het er niet staat je over 100 meter er af moet. Zo ook deze camping en we rijden een smalle straat in die niet goed voelt. We koppelen los, rijden de bus om en keren de caravan. Een peulenschil na al die jaren van ervaring die we ondertussen hebben.

Dan slaan we de volgende onooglijke afslag over omdat het er ook raar uit ziet. toch, moet dat de goede zijn. Gelukkig is er ruimte om te keren onder de nieuw aan te leggen snelweg en zo rijden we het krappe straatje in. Ik stap uit op de camping en loop naar de receptie. De aardige dame laat me een plek zien en alsof het heel normaal is staan we weel pal aan het strand. Weliswaar met een hek ertussen, maar het blijft een sensatie. de camping is een soort van U vorm en wij staan in de korte boog. De andere camping gasten, bijna allemaal Grieken staan in de lange gedeeltes pal op elkaar compleet ingebouwd met tuinen en artificiële schaduw. Heel benauwd is het daar geen zuchtje wind, maar iedereen heeft er zo te zien een mooi paradijsje van gemaakt. Zo doet een grote boom bijvoorbeeld dienst als keuken muur, met pollepels en al.
Al vrij vlot verschijnt er naast ons een tent met een Grieks gezin, daarna nog een en nog een en nog een, uiteindelijk staat het er vol met 7 tenten en jongeren, hebben wij weer....
Ze zijn aardig en afstandelijk, maar na het zien van onze kinderen krijgen we opeens een goedemorgen en een glimlach. Maakt verder nix uit. het is ons laatste weekend en we gaan genieten.

De zee is alweer zo mooi en verveeld echt nooit. Het is hier weer zo anders.

Ook hier testen we het restaurant en het bevalt, we besluiten om niet meer te koken voor ons zelf, uiteraard wel voor Hessel en Mila. Maar zodra de kinderen liggen schuiven we aan in het restaurant. De babyfoon staat aan, maar is eigenlijk niet nodig omdat we 100 meter van de caravan af zitten en hem constant zien, verder hebben we Rosa als super bewaakster.

Grieken en honden is een vreemd ding. Op de een of andere manier heb je een klein aantal liefhebbers en een groter aantal haters. Als ik met Rosa wil gaan zwemmen in zee, er hangt geen "mag niet" bordje(dat zie je eigenlijk nooit in Griekenland), wordt ik aangesproken door een Griek.
'Hunden verboten' zegt hij en hij trekt een vies gezicht. Hij zal het wel onhygiënisch vinden. Ik zal me verder niet uitlaten over wat ik vies vind. maar op deze camping tref ik het vieste chemische toilet ooit aan en maak geen gebruik meer van mijn emmertje.
Maar goed we vroegen het op het terras en het antwoord is dan zoiets als leven en laten leven, dan ga je gewoon op een rustig tijdstip zwemmen met je hond, of verderop. Zo is het ook, lekker relaxed. We vermoeden dat dit een Griekse mentaliteit is.
Dus Rosa komt verderop goed aan haar trekken, als je een kleine steen in het water gooit komt ze terug met een grote. Het is een hond met humor. Ze gaat met haar kop onder water en speurt net zolang tot ze de juiste heeft gevonden.
Opvallend is dat ze hier geen teken oploopt.