terugreis

De camping is heerlijk maar we zitten ondertussen op zo’n 2300 km van huis. We moeten er een week voor nemen om weer terug te rijden.

Na veel gesurf, gehang en gebarbecue maken we ons klaar voor de terug reis.

Dat is nu best wel veel werk want we hadden alles zo’n beetje uitgepakt.

We nemen afscheid van Portugal en komen vast weer terug!

Een steeneik tussen de zonnebloemen, er ging iets mis met het uploaden, het effect is zeer creatief.

De eerste stop is in Placensia in Spanje, dit kennen we van vorig jaar, het is hier nu slechts 30 C, in tegenstelling tot vorig jaar waarbij de temp hier niet leek te willen zakken en we om 20.00 het nog niet konden opbrengen om voor H&M te koken. Het was toen zo’n 37 C in de caravan. De douches zijn hier super.

Vanuit Placencia tuffen we door naar Burgos. Op de prachtige en rustige weg worden we opgeschrikt door een klapband van de caravan. Gelukkig blijft de caravan stabiel en rustig. Jacco rijd de smalle vluchtstrook op en voor het eerst trekt hij zo’n flitstend fluorkleurig jasje aan. We zijn er nu echt blij mee. Omdat het zo smal is en alles langs je scheurt rijd Jacco met de lekke band tot de eerste afslag die op 500 meter ligt. Maar daar stoppen we ook gelijk omdat we al bijna op de velg rijden. We blijven rustig maar het geeft toch wel wat spanning  want hoe wissel je eigenlijk een caravan band? We graven het caravaninstructie boekje op en doen wat er staat. Jacco brengt de gevaren 3 hoek voor de bocht die achter ons ligt en gaat daarna aan de slag. Rosa en de kinderen zitten rustig in de bus en ik sta als extra alarm in de berm ok in zon hip jackje, in een kwartier is het gefixt. We stoppen daarna snel om te lunchen alleen die pomp verkoopt net geen stokbrood. We geven de kinderen hun eten(ze hebben hun eigen zachte brood) en besluiten zelf later te eten en gelijk de reserve band op te pompen. Dit gaat verder allemaal goed.

We rijden Cavia op en Jacco gaat gelijk op jacht naar een bedrijf die de band wil vervangen. De campingbaas helpt hem en rijd zelfs mee naar het banden bedrijf. Om de politie te vermijden neemt de man onverharde wegen en de bus is niet langer meer blauw maar erg dusty. Jacco komt terug met een gebruikte band, maar het is een goede thuiskomer mocht de andere band er genoeg van krijgen. De band was 30 euro en omdat het zaterdag was kwam er 30 euro bij. Ergens wordt je gewoon weer af gezet, maar we waren allang blij dat we weer geholpen waren.

Op Cavia maak ik een lekkere pasta saus van de restanten een soort “empty the fridge” het smaakt uitstekend na een toch wel spannende dag.

Grappig is dat we op Cavia herkent worden door een Belgisch echtpaar die ons een paar jaar geleden op camping Rosario had gezien. Zelfde mensen, zelfde spullen, geen rimpel erbij, dus zo gek is dat niet. Wij herkennen hun vaag….

We rijden de volgende dag weg uit Burgos en willen een camping in Frankrijk waar we een extra nachtje blijven. We(ik) wil niet naar madam, maar iets waar meer leven is.

We komen terecht bij een meer ongeveer 100 km onder Bordeaux. Het is een beetje vunzige heggen camping, maar heerlijk om een dagje niet te hoeven rijden. Helaas is het de volgende dag windstil en blijft de surfplank op het dak van de bus. Rond het middag uur komen er allemaal busjes aan. Precies naast ons pakt een groep knullen onder begeleiding hun spullen uit. Wat voor soort groep het is blijft gissen, maar het beloofd weinig goeds voor de nacht.

We eten lekker pizza opgewarmd op de barbecue, voedzaam en makkelijk…

Inderdaad we hebben last van de knullen, om 01.00 vraagt Jacco om silence, maar het helpt weinig. Rosa zet zijn stem kracht bij door even flink te blaffen, helpt ook niet. De volgende morgen vroeg zijn we iets luidruchtiger dan normaal, een kleine terugpakaktie. Bij de jongens ging het licht pas om 3.00 uit, dus ze zullen wel willen uitslapen, maar niet met ons als buren…

We rijden richting de Loire. Het is zo mooi om te zien dat Hessel en Mila echt genieten van het reizen. Het gaat zo goed met ze onderweg. Hessel doet af een toe en dutje, maar is helemaal fit vrolijk en gezellig en Mila wil alles meemaken.

Op de rondweg van Bordeaux belanden we in de file, er blijkt een enorm apparaat van een oplegger te zijn gegleden tegen een viaduct aan. Het is aan de andere kant van de weg gebeurt, maar iedereen heeft er hinder van. Gelukkig lijken er geen drama’s te hebben afgespeeld, maar het is wel een ravage.

Even voorbij Bordeaux zien we een auto in de fik staan, het brand vollop als we passeren en ziet er akelig uit. Een stuk verderop haalt Jacco een tankwagen in en de chauffeur let niet op en ik zie zo een cabine op me af komen, Jacco geeft een dot gas en mept 3x op de claxon. De chauffeur grijpt in en we komen er met een adrenaline stoot goed vanaf. Gelijk gedachtes van hoe het anders had kunnen lopen, maar gelukkig is dat niet zo, maar je schrikt je een rotje…

Dat was wel weer genoeg avontuur voor onderweg en we zijn blij als we Muides sur Loire in rijden. Lekker op camping Bellevue, daar waar het altijd weer goed is.

Vandaag zijn we in Arras aangekomen en we hebben er 1900 km op zitten. Hier zijn we ook gestart en we staan op ons eigen plekje. Dat klinkt afschuwelijk, maar als je zo kilometers aan het vreten bent is het lekker om daar niet over na te hoeven denken.

Ik ga nu in het zonnetje zitten.




We zijn donderdag weer thuis gekomen. Weggaan is voor ons net zo fijn als thuiskomen, dus beide ok. Ons huis is heerlijk en ruim dus dat wordt weer meters maken.
De kinderen zien er goed uit en zijn weer helemaal opgepept door de vakantie, de winterbleus is van ons afgevallen. Vooral Hessel die een slechte start had is weer helemaal goed terug in zijn vel. Het is heerlijk om te merken dat vakantie hem zo goed doet, daar doen we het ook voor. Mila is snel tevreden, maar komt helemaal ontspannen thuis. Ze vroegen zich op het dagverblijf af of ze "pokon" hebben gekregen tijdens die 5 weken. Weet niet of het om de lengte of breedte gaat, maar ze zien er lekker uit.

Wij als ouders hebben tijdens de vakantie uiteraard steeds de terug kerende verzorging, toch voelt het op vakantie anders dan thuis. We zijn zelf veel relaxter en moeten naast de verzorging helemaal niks. We komen dan echt aan lezen en zwemmen en luieren toe en genieten van de warmte en de zuidelijke omgeving. Het reizen verloopt relaxed omdat we er voor zorgen geen haast te hebben. dat is wel een belangrijk iets wat we van H&M geleerd hebben en ook bij ons past. We laten alles los, niet lopen, en komen altijd weer een beetje verwilderd terug.

Enkele uitspraken die we deze vakantie tegen kwamen;

-te groot om mee te rijden en te klein om in te wonen (rarara...)
-is dat een Spaanse waterdrager? (Rosa)
-Kijk; dat is de oude weg, daar reden we vroeger over (wel 1000 keer)...
-best stoffig
-best ver
-best lekker
-We are surf dudes (nieuwe hobby)
=i'll be back....

beestjes en gebabbel

Ondertussen zien we steeds meer mieren in de caravan, die we zien pakken we, maar om nu gelijk met gif te strooien? Totdat Mila niet in slaap kan vallen, wat zeer ongebruikelijk is. Na een poosje doet Jacco het licht aan om eens te kijken en precies tussen de kinderen in loopt een 5 mieren breed spoor van ergens onder uit de caravan op weg naar de keukenkastjes. Hessel en Mila zitten gelukkig niet onder, maar echt lekker is het natuurlijk niet. Kinderen uit bed, mieren gepakt en Jacco op zoek naar de opening. Die vind hij helemaal achterin onder Hessel zijn bed. Het gat gedicht en zoveel als mogelijk de mieren gepakt. Dit is echt niet leuk meer. De kinderen weer terug in een mieren vrij bed en ze vielen heerlijk in slaap. Wij schrokken nog een aantal keren wakker van jeuk en mega mieren.

Van Martine kregen we een link over die enge tor; http://vroegevogels.vara.nl/Forum.35.0.html?&no_cache=1&view=single_thread&cat_uid=3&conf_uid=8&thread_uid=29315

Bedankt! Dit moet de juiste zijn.

We maken hier nog een mooie tocht door de omgeving en vinden het mede dankzij de mieren en de komende hitte hoog tijd om te vertrekken.

Het is O Tamanco (de klomp) geworden. Tussen de 15 a 20 jaar geleden zijn we hier ook geweest. De camping was toen in handen van een oud slager uit Groningen. Voor we op het terrein mochten staan moesten we eerst thee drinken met de hem en zijn vrouw. Het was een soort van vleeskeuring, maar we kregen een plek. Wat we er nog van weten is dat Jacco een sluier van moeheid over zich heen kreeg hier, de oorzaak was de sfeer op de camping. Jullie begrijpen onze twijfel of we hier wel heen willen. Maar het is in de buurt van de oceaan en de camping is in nieuwe handen, dus we besluiten die kant op te gaan.

We herkennen hier niks meer en het ziet er gewoon goed uit. Er is een heerlijk zoutwater zwembad.

We hebben een mooie lichte plek en we zien vrijwel geen mierencalletanserai.

Een van de eerste dingen die we doen is naar het strand rijden. De oceaan is prachtig en het is opvallend hoe goed de voorzieningen voor gehandicapten zijn. Vlonders en matten, maar ook strand rolstoelen.


Die matten willen we ook in Den Helder introduceren…(mobi-mat.com)

Ons eerste strand bezoek is in een plaats waar we 2 jaar geleden ook zijn geweest. Hier wordt de vis zo op het strand gebracht en kun je dan kakel vers kopen. Helaas varen ze niet uit, maar zijn ze met de netten bezig.
Rosa is bijna niet te harden op het strand al haar oer instincten komen naar boven; ze graaft, blaft, gooit steeds onze handdoeken onder het zand, piept en huilt als een van ons naar de vloedlijn loopt, poept zelf op de vloedlijn. We mogen niet zwemmen want de vlag is als zo vaak hier rood.

Hessel en Mila staan er gezellig bij en genieten van de frisse wind.

Een kleine oude visser helpt ons weer boven te komen.

Het begint hier warm te worden, we missen de fan, tijdens het eten glijden H&M zo van je schoot af door het zweten, de lucht staat helemaal stil. In Leira treffen we een mediamarkt en daar staat een goede stille fan, wat een geluk, deze zullen we nooit meer de caravan uit halen. We verplaatsen ons nu als Hans Klok door de caravan, op de turboboost stand waai je compleet uit je broek.

De boodschappen doe in een soort shoppingmal, een enorm ding , Jacco stond aan de winkel kant dus eer ik daar eens langs was en toen nog een mega super markt. We hadden niet veel nodig, maar ik heb de vierdaagse in een winkel af gelegd.

Op dinsdag is Hessel jarig, hij is 15 jaar geworden, we vieren het met lekkere taart gekocht in Figuera da Foz.

De volgende dag gaan we weer naar het strand, we mogen hier lekken zwemmen, maar het is super beveiligd door 2 bombeiros(brandweer) en 4 strand wachten. De stroming is enorm de ene stap dan sta je tot je enkels in het water en de volgende stap is een diepe kuil. Niemand mag de zee ver in en zodra je te diep gaat wordt je terug gefloten. Het is wel prachtig op het strand!

De oceaan is heel snel heel diep hier vandaar dat ze zo krachtig op de kust beukt. Het water is heerlijk fris.

Maar niks voor Hessel en Mila, ons surf board blijft ook op het dak liggen.

Op de camping schrijven we ons in om mee te eten. Aangezien de kwaliteit van de campingdiners niet heel hoog ligt, maar omdat het voor ons de kans is om buiten de deur te eten gaan we er voor.

We worden blij verrast door het eten. We krijgen een grote tong, rundvlees, pompoen, rijst, sla aardappels en patat en een voor en na, inclusief wijn. Om even heel NL te doen maar 16 euro pp. We willen hier een week blijven en kunnen 3 keer mee eten. Dat is goed!

Het gezelschap is leuk, hoewel Leeuwardse Matti het wel erg veel over haar ara Brian heeft die net als zijn baasje heel mondig moet zijn.

De andere mensen zijn gelukkig beter gezelschap.

Hans de campingeigenaar is kok van origine en dat merk je wel.

sardinhos

Plezier in het koken straalt van je bord en daar houden we van!

Rosa past op de caravan als we eten, ze doet dat heel erg goed. We zitten vlakbij en gaan af en toe kijken en constateren dat het heel erg rustig is.

Ze blijkt wel heel erg waaks te zijn, als iemand passeert slaat ze met een brulblaf aan, we proberen dit te temperen, maar dan blijft ze mopperig zoals alleen honden dat kunnen, heel grappig. Tijdens het eten is het heel rustig op de camping.

We kunnen hier zo de pruimen van de bomen plukken, maar ook mispels en abrikozen. Dat is naast het fruit wat we bij een stalletje aan de weg kopen heerlijk. De kersen zijn super en de watermeloen is enorm. Een gezonde omgeving!

We eten hier vaak een platte kip, de Portugezen slaan de kip plat en zo blijft ze opmerkelijk mals.

We maken een tocht in de omgeving en stappen uit in Nazaré, een toeristische  kustplaats, maar wel heel Portugees, de boulevard is lang en gezellig en langs de boulevard is een strand waar de golven er op los beuken. Niemand mag het water in en dat is niet zo gek; wat een geweld. Jacco staat op flinke afstand een foto te maken en loopt toch een natte broek op omdat de oceaan opeens is waar hij staat. Het buldert om je heen. We lunchen op het strand. We kopen hier de heerlijkste pasteitjes, gevuld met allerlei is het een heerlijk hartig hapje.

We zijn nu plannen aan het maken voor onze laatste hele week. Gaan we naar boven of gaan we naar beneden. Het weer zegt het laatste, maar hoe verder je afzakt hoe langer de terugreis…Die nu al zo’n 4 dagen gaat duren vanaf hier.

We weten het nog niet, jullie gaan het weer lezen.

Deze camping staat in de zomer vol met NL, ik ben blij dat de bezoekers nu overal vandaan komen en niet kliekt zoals de verhalen zijn.

We zijn opnieuw het walvissen strand geweest, daar is dus veel voor gehandicapten geregeld, maar daar mogen dan weer geen honden op. Voor ons wordt er een gelukkig een uitzondering gemaakt. Ja, we ruimen alles op.

Een lokaal Hollands jongetje oefent zijn nederlands op ons uit en verteld dat we op een van de mooiste stranden van Portugal zijn. Het is er ook prachtig, maar de oceaan is weer zo wild dat je er niet in mag, kan en wil.

S’avonds eten we weer in de cantina, we zijn nu zelf onderdeel van een kliekje en dat is heel gezellig. We lachen veel en hard en het hoogtepunt is dat 2 mensen mijn zus en zwager door hun geloof kennen. Altijd weer een bijzonder toeval!

Carla en Henk doen jullie de groeten Annemarie en Arthur(in India). Polly en Pieter komen uit Brabant. Maar hij is geboren in Zijpe en zo zijn we bijna allemaal familie. Het eten is weer een hele maaltijd met soep die caldo verde heet heek, fricandeau, lasagne, maar ook weer de patat, rijst sla en piepers. En een heerlijke brownie toe.

Die Portugezen kunnen wel heel goed cake maken en daar ben ik helemaal gek op. Nu even geen O’lijf…

Vanmorgen hebben we afscheid genomen en we hebben een oude bekende camping ingetoetst. Dit was niet het plan om in herhaling te vallen. Maar we hebben nog maar zo weinig kunnen surfen en dat kan op camping Markedia uitstekend. Het is hier prachtig, maar het is vreemd want het water staat wel 3 a 4 meter lager, daardoor is er wel een goed strand. Bij het inschrijven blijkt dat ze in juli en augustus geen honden toestaan. We wachten nu of er weer een uitzondering kan worden gemaakt. Tegen mij was de vrouw van de balie heel streng en tegen Jacco vroeg ze zich af of de regel nog wel werd toegepast. We gaan het straks horen. Hier wel van het www afgesneden dus dit blog plaatsten zal even duren..

Als je terug bladert in het blog dan zitten we bij die visfoto’s van Jacco.

Gelukkig gaan ze soepel met de regel om en kunnen we het board van de bus af halen. Wat leuk dat we nu echt aan de gang kunnen.

Het is hier prachtig en heel rustig, er staan wat Engelsen en Portugezen en verder is het meer heel stil. De enige recreant is een raar ding, een soort vliegende boot, hij stijgt en daalt met veel kabaal.

Verder zijn er weer blauwe eksters, konijntjes en af en toe een wauw die een visje uit het water pikt.

We hebben hier geen internet en moeten 10 km rijden naar een dorpje voor het www. De reden dat jullie op nieuwe berichten moeten wachten, maar wel gelijk een lange…Weinig foto's want ik sta te uploaden bij een parkje, het duurt erg lang, de foto's houden jullie te goed.

De eerste supermarkt ligt op 25 km. Dus ik sla in een keer een hele bult in. Jacco neemt waar tijdens het wachten en ziet een soort van zigeuners in lompen op wagentje met paard en 2 schurftige honden, dat het nog bestaat? Moeder vliegt de intermarche in en komt terug met 2 yoghurtjes voor de kinderen. Een schril contrast met met mijn uitpuilende kar, maar zo is het nu eenmaal.

Ik passeer een arabische vrouw in traditionele kleding en haar neus is eraf gesneden. Wat een drama voor zo iemand. Een heel akelig gezicht zo’n verminking met vast een heel drama er achter. Ik knik maar vriendelijk. Vreemde indrukken tijdens het boodschappen doen.

Ik sub er zo vandoor, daarna surft Jacco er vrolijk op los en stap ik er ook weer op alsof het gisteren was ipv 20 jaar geleden. Het is net als fietsen je verleerd het nooit blijkbaar. Het windje is mooi voor herstarters en we genieten dat we zo heerlijk het water op kunnen. Hessel en Mila nemen ook een duik en genieten duidelijk van de verfrissing.