terugreis

De camping is heerlijk maar we zitten ondertussen op zo’n 2300 km van huis. We moeten er een week voor nemen om weer terug te rijden.

Na veel gesurf, gehang en gebarbecue maken we ons klaar voor de terug reis.

Dat is nu best wel veel werk want we hadden alles zo’n beetje uitgepakt.

We nemen afscheid van Portugal en komen vast weer terug!

Een steeneik tussen de zonnebloemen, er ging iets mis met het uploaden, het effect is zeer creatief.

De eerste stop is in Placensia in Spanje, dit kennen we van vorig jaar, het is hier nu slechts 30 C, in tegenstelling tot vorig jaar waarbij de temp hier niet leek te willen zakken en we om 20.00 het nog niet konden opbrengen om voor H&M te koken. Het was toen zo’n 37 C in de caravan. De douches zijn hier super.

Vanuit Placencia tuffen we door naar Burgos. Op de prachtige en rustige weg worden we opgeschrikt door een klapband van de caravan. Gelukkig blijft de caravan stabiel en rustig. Jacco rijd de smalle vluchtstrook op en voor het eerst trekt hij zo’n flitstend fluorkleurig jasje aan. We zijn er nu echt blij mee. Omdat het zo smal is en alles langs je scheurt rijd Jacco met de lekke band tot de eerste afslag die op 500 meter ligt. Maar daar stoppen we ook gelijk omdat we al bijna op de velg rijden. We blijven rustig maar het geeft toch wel wat spanning  want hoe wissel je eigenlijk een caravan band? We graven het caravaninstructie boekje op en doen wat er staat. Jacco brengt de gevaren 3 hoek voor de bocht die achter ons ligt en gaat daarna aan de slag. Rosa en de kinderen zitten rustig in de bus en ik sta als extra alarm in de berm ok in zon hip jackje, in een kwartier is het gefixt. We stoppen daarna snel om te lunchen alleen die pomp verkoopt net geen stokbrood. We geven de kinderen hun eten(ze hebben hun eigen zachte brood) en besluiten zelf later te eten en gelijk de reserve band op te pompen. Dit gaat verder allemaal goed.

We rijden Cavia op en Jacco gaat gelijk op jacht naar een bedrijf die de band wil vervangen. De campingbaas helpt hem en rijd zelfs mee naar het banden bedrijf. Om de politie te vermijden neemt de man onverharde wegen en de bus is niet langer meer blauw maar erg dusty. Jacco komt terug met een gebruikte band, maar het is een goede thuiskomer mocht de andere band er genoeg van krijgen. De band was 30 euro en omdat het zaterdag was kwam er 30 euro bij. Ergens wordt je gewoon weer af gezet, maar we waren allang blij dat we weer geholpen waren.

Op Cavia maak ik een lekkere pasta saus van de restanten een soort “empty the fridge” het smaakt uitstekend na een toch wel spannende dag.

Grappig is dat we op Cavia herkent worden door een Belgisch echtpaar die ons een paar jaar geleden op camping Rosario had gezien. Zelfde mensen, zelfde spullen, geen rimpel erbij, dus zo gek is dat niet. Wij herkennen hun vaag….

We rijden de volgende dag weg uit Burgos en willen een camping in Frankrijk waar we een extra nachtje blijven. We(ik) wil niet naar madam, maar iets waar meer leven is.

We komen terecht bij een meer ongeveer 100 km onder Bordeaux. Het is een beetje vunzige heggen camping, maar heerlijk om een dagje niet te hoeven rijden. Helaas is het de volgende dag windstil en blijft de surfplank op het dak van de bus. Rond het middag uur komen er allemaal busjes aan. Precies naast ons pakt een groep knullen onder begeleiding hun spullen uit. Wat voor soort groep het is blijft gissen, maar het beloofd weinig goeds voor de nacht.

We eten lekker pizza opgewarmd op de barbecue, voedzaam en makkelijk…

Inderdaad we hebben last van de knullen, om 01.00 vraagt Jacco om silence, maar het helpt weinig. Rosa zet zijn stem kracht bij door even flink te blaffen, helpt ook niet. De volgende morgen vroeg zijn we iets luidruchtiger dan normaal, een kleine terugpakaktie. Bij de jongens ging het licht pas om 3.00 uit, dus ze zullen wel willen uitslapen, maar niet met ons als buren…

We rijden richting de Loire. Het is zo mooi om te zien dat Hessel en Mila echt genieten van het reizen. Het gaat zo goed met ze onderweg. Hessel doet af een toe en dutje, maar is helemaal fit vrolijk en gezellig en Mila wil alles meemaken.

Op de rondweg van Bordeaux belanden we in de file, er blijkt een enorm apparaat van een oplegger te zijn gegleden tegen een viaduct aan. Het is aan de andere kant van de weg gebeurt, maar iedereen heeft er hinder van. Gelukkig lijken er geen drama’s te hebben afgespeeld, maar het is wel een ravage.

Even voorbij Bordeaux zien we een auto in de fik staan, het brand vollop als we passeren en ziet er akelig uit. Een stuk verderop haalt Jacco een tankwagen in en de chauffeur let niet op en ik zie zo een cabine op me af komen, Jacco geeft een dot gas en mept 3x op de claxon. De chauffeur grijpt in en we komen er met een adrenaline stoot goed vanaf. Gelijk gedachtes van hoe het anders had kunnen lopen, maar gelukkig is dat niet zo, maar je schrikt je een rotje…

Dat was wel weer genoeg avontuur voor onderweg en we zijn blij als we Muides sur Loire in rijden. Lekker op camping Bellevue, daar waar het altijd weer goed is.

Vandaag zijn we in Arras aangekomen en we hebben er 1900 km op zitten. Hier zijn we ook gestart en we staan op ons eigen plekje. Dat klinkt afschuwelijk, maar als je zo kilometers aan het vreten bent is het lekker om daar niet over na te hoeven denken.

Ik ga nu in het zonnetje zitten.




We zijn donderdag weer thuis gekomen. Weggaan is voor ons net zo fijn als thuiskomen, dus beide ok. Ons huis is heerlijk en ruim dus dat wordt weer meters maken.
De kinderen zien er goed uit en zijn weer helemaal opgepept door de vakantie, de winterbleus is van ons afgevallen. Vooral Hessel die een slechte start had is weer helemaal goed terug in zijn vel. Het is heerlijk om te merken dat vakantie hem zo goed doet, daar doen we het ook voor. Mila is snel tevreden, maar komt helemaal ontspannen thuis. Ze vroegen zich op het dagverblijf af of ze "pokon" hebben gekregen tijdens die 5 weken. Weet niet of het om de lengte of breedte gaat, maar ze zien er lekker uit.

Wij als ouders hebben tijdens de vakantie uiteraard steeds de terug kerende verzorging, toch voelt het op vakantie anders dan thuis. We zijn zelf veel relaxter en moeten naast de verzorging helemaal niks. We komen dan echt aan lezen en zwemmen en luieren toe en genieten van de warmte en de zuidelijke omgeving. Het reizen verloopt relaxed omdat we er voor zorgen geen haast te hebben. dat is wel een belangrijk iets wat we van H&M geleerd hebben en ook bij ons past. We laten alles los, niet lopen, en komen altijd weer een beetje verwilderd terug.

Enkele uitspraken die we deze vakantie tegen kwamen;

-te groot om mee te rijden en te klein om in te wonen (rarara...)
-is dat een Spaanse waterdrager? (Rosa)
-Kijk; dat is de oude weg, daar reden we vroeger over (wel 1000 keer)...
-best stoffig
-best ver
-best lekker
-We are surf dudes (nieuwe hobby)
=i'll be back....

beestjes en gebabbel

Ondertussen zien we steeds meer mieren in de caravan, die we zien pakken we, maar om nu gelijk met gif te strooien? Totdat Mila niet in slaap kan vallen, wat zeer ongebruikelijk is. Na een poosje doet Jacco het licht aan om eens te kijken en precies tussen de kinderen in loopt een 5 mieren breed spoor van ergens onder uit de caravan op weg naar de keukenkastjes. Hessel en Mila zitten gelukkig niet onder, maar echt lekker is het natuurlijk niet. Kinderen uit bed, mieren gepakt en Jacco op zoek naar de opening. Die vind hij helemaal achterin onder Hessel zijn bed. Het gat gedicht en zoveel als mogelijk de mieren gepakt. Dit is echt niet leuk meer. De kinderen weer terug in een mieren vrij bed en ze vielen heerlijk in slaap. Wij schrokken nog een aantal keren wakker van jeuk en mega mieren.

Van Martine kregen we een link over die enge tor; http://vroegevogels.vara.nl/Forum.35.0.html?&no_cache=1&view=single_thread&cat_uid=3&conf_uid=8&thread_uid=29315

Bedankt! Dit moet de juiste zijn.

We maken hier nog een mooie tocht door de omgeving en vinden het mede dankzij de mieren en de komende hitte hoog tijd om te vertrekken.

Het is O Tamanco (de klomp) geworden. Tussen de 15 a 20 jaar geleden zijn we hier ook geweest. De camping was toen in handen van een oud slager uit Groningen. Voor we op het terrein mochten staan moesten we eerst thee drinken met de hem en zijn vrouw. Het was een soort van vleeskeuring, maar we kregen een plek. Wat we er nog van weten is dat Jacco een sluier van moeheid over zich heen kreeg hier, de oorzaak was de sfeer op de camping. Jullie begrijpen onze twijfel of we hier wel heen willen. Maar het is in de buurt van de oceaan en de camping is in nieuwe handen, dus we besluiten die kant op te gaan.

We herkennen hier niks meer en het ziet er gewoon goed uit. Er is een heerlijk zoutwater zwembad.

We hebben een mooie lichte plek en we zien vrijwel geen mierencalletanserai.

Een van de eerste dingen die we doen is naar het strand rijden. De oceaan is prachtig en het is opvallend hoe goed de voorzieningen voor gehandicapten zijn. Vlonders en matten, maar ook strand rolstoelen.


Die matten willen we ook in Den Helder introduceren…(mobi-mat.com)

Ons eerste strand bezoek is in een plaats waar we 2 jaar geleden ook zijn geweest. Hier wordt de vis zo op het strand gebracht en kun je dan kakel vers kopen. Helaas varen ze niet uit, maar zijn ze met de netten bezig.
Rosa is bijna niet te harden op het strand al haar oer instincten komen naar boven; ze graaft, blaft, gooit steeds onze handdoeken onder het zand, piept en huilt als een van ons naar de vloedlijn loopt, poept zelf op de vloedlijn. We mogen niet zwemmen want de vlag is als zo vaak hier rood.

Hessel en Mila staan er gezellig bij en genieten van de frisse wind.

Een kleine oude visser helpt ons weer boven te komen.

Het begint hier warm te worden, we missen de fan, tijdens het eten glijden H&M zo van je schoot af door het zweten, de lucht staat helemaal stil. In Leira treffen we een mediamarkt en daar staat een goede stille fan, wat een geluk, deze zullen we nooit meer de caravan uit halen. We verplaatsen ons nu als Hans Klok door de caravan, op de turboboost stand waai je compleet uit je broek.

De boodschappen doe in een soort shoppingmal, een enorm ding , Jacco stond aan de winkel kant dus eer ik daar eens langs was en toen nog een mega super markt. We hadden niet veel nodig, maar ik heb de vierdaagse in een winkel af gelegd.

Op dinsdag is Hessel jarig, hij is 15 jaar geworden, we vieren het met lekkere taart gekocht in Figuera da Foz.

De volgende dag gaan we weer naar het strand, we mogen hier lekken zwemmen, maar het is super beveiligd door 2 bombeiros(brandweer) en 4 strand wachten. De stroming is enorm de ene stap dan sta je tot je enkels in het water en de volgende stap is een diepe kuil. Niemand mag de zee ver in en zodra je te diep gaat wordt je terug gefloten. Het is wel prachtig op het strand!

De oceaan is heel snel heel diep hier vandaar dat ze zo krachtig op de kust beukt. Het water is heerlijk fris.

Maar niks voor Hessel en Mila, ons surf board blijft ook op het dak liggen.

Op de camping schrijven we ons in om mee te eten. Aangezien de kwaliteit van de campingdiners niet heel hoog ligt, maar omdat het voor ons de kans is om buiten de deur te eten gaan we er voor.

We worden blij verrast door het eten. We krijgen een grote tong, rundvlees, pompoen, rijst, sla aardappels en patat en een voor en na, inclusief wijn. Om even heel NL te doen maar 16 euro pp. We willen hier een week blijven en kunnen 3 keer mee eten. Dat is goed!

Het gezelschap is leuk, hoewel Leeuwardse Matti het wel erg veel over haar ara Brian heeft die net als zijn baasje heel mondig moet zijn.

De andere mensen zijn gelukkig beter gezelschap.

Hans de campingeigenaar is kok van origine en dat merk je wel.

sardinhos

Plezier in het koken straalt van je bord en daar houden we van!

Rosa past op de caravan als we eten, ze doet dat heel erg goed. We zitten vlakbij en gaan af en toe kijken en constateren dat het heel erg rustig is.

Ze blijkt wel heel erg waaks te zijn, als iemand passeert slaat ze met een brulblaf aan, we proberen dit te temperen, maar dan blijft ze mopperig zoals alleen honden dat kunnen, heel grappig. Tijdens het eten is het heel rustig op de camping.

We kunnen hier zo de pruimen van de bomen plukken, maar ook mispels en abrikozen. Dat is naast het fruit wat we bij een stalletje aan de weg kopen heerlijk. De kersen zijn super en de watermeloen is enorm. Een gezonde omgeving!

We eten hier vaak een platte kip, de Portugezen slaan de kip plat en zo blijft ze opmerkelijk mals.

We maken een tocht in de omgeving en stappen uit in Nazaré, een toeristische  kustplaats, maar wel heel Portugees, de boulevard is lang en gezellig en langs de boulevard is een strand waar de golven er op los beuken. Niemand mag het water in en dat is niet zo gek; wat een geweld. Jacco staat op flinke afstand een foto te maken en loopt toch een natte broek op omdat de oceaan opeens is waar hij staat. Het buldert om je heen. We lunchen op het strand. We kopen hier de heerlijkste pasteitjes, gevuld met allerlei is het een heerlijk hartig hapje.

We zijn nu plannen aan het maken voor onze laatste hele week. Gaan we naar boven of gaan we naar beneden. Het weer zegt het laatste, maar hoe verder je afzakt hoe langer de terugreis…Die nu al zo’n 4 dagen gaat duren vanaf hier.

We weten het nog niet, jullie gaan het weer lezen.

Deze camping staat in de zomer vol met NL, ik ben blij dat de bezoekers nu overal vandaan komen en niet kliekt zoals de verhalen zijn.

We zijn opnieuw het walvissen strand geweest, daar is dus veel voor gehandicapten geregeld, maar daar mogen dan weer geen honden op. Voor ons wordt er een gelukkig een uitzondering gemaakt. Ja, we ruimen alles op.

Een lokaal Hollands jongetje oefent zijn nederlands op ons uit en verteld dat we op een van de mooiste stranden van Portugal zijn. Het is er ook prachtig, maar de oceaan is weer zo wild dat je er niet in mag, kan en wil.

S’avonds eten we weer in de cantina, we zijn nu zelf onderdeel van een kliekje en dat is heel gezellig. We lachen veel en hard en het hoogtepunt is dat 2 mensen mijn zus en zwager door hun geloof kennen. Altijd weer een bijzonder toeval!

Carla en Henk doen jullie de groeten Annemarie en Arthur(in India). Polly en Pieter komen uit Brabant. Maar hij is geboren in Zijpe en zo zijn we bijna allemaal familie. Het eten is weer een hele maaltijd met soep die caldo verde heet heek, fricandeau, lasagne, maar ook weer de patat, rijst sla en piepers. En een heerlijke brownie toe.

Die Portugezen kunnen wel heel goed cake maken en daar ben ik helemaal gek op. Nu even geen O’lijf…

Vanmorgen hebben we afscheid genomen en we hebben een oude bekende camping ingetoetst. Dit was niet het plan om in herhaling te vallen. Maar we hebben nog maar zo weinig kunnen surfen en dat kan op camping Markedia uitstekend. Het is hier prachtig, maar het is vreemd want het water staat wel 3 a 4 meter lager, daardoor is er wel een goed strand. Bij het inschrijven blijkt dat ze in juli en augustus geen honden toestaan. We wachten nu of er weer een uitzondering kan worden gemaakt. Tegen mij was de vrouw van de balie heel streng en tegen Jacco vroeg ze zich af of de regel nog wel werd toegepast. We gaan het straks horen. Hier wel van het www afgesneden dus dit blog plaatsten zal even duren..

Als je terug bladert in het blog dan zitten we bij die visfoto’s van Jacco.

Gelukkig gaan ze soepel met de regel om en kunnen we het board van de bus af halen. Wat leuk dat we nu echt aan de gang kunnen.

Het is hier prachtig en heel rustig, er staan wat Engelsen en Portugezen en verder is het meer heel stil. De enige recreant is een raar ding, een soort vliegende boot, hij stijgt en daalt met veel kabaal.

Verder zijn er weer blauwe eksters, konijntjes en af en toe een wauw die een visje uit het water pikt.

We hebben hier geen internet en moeten 10 km rijden naar een dorpje voor het www. De reden dat jullie op nieuwe berichten moeten wachten, maar wel gelijk een lange…Weinig foto's want ik sta te uploaden bij een parkje, het duurt erg lang, de foto's houden jullie te goed.

De eerste supermarkt ligt op 25 km. Dus ik sla in een keer een hele bult in. Jacco neemt waar tijdens het wachten en ziet een soort van zigeuners in lompen op wagentje met paard en 2 schurftige honden, dat het nog bestaat? Moeder vliegt de intermarche in en komt terug met 2 yoghurtjes voor de kinderen. Een schril contrast met met mijn uitpuilende kar, maar zo is het nu eenmaal.

Ik passeer een arabische vrouw in traditionele kleding en haar neus is eraf gesneden. Wat een drama voor zo iemand. Een heel akelig gezicht zo’n verminking met vast een heel drama er achter. Ik knik maar vriendelijk. Vreemde indrukken tijdens het boodschappen doen.

Ik sub er zo vandoor, daarna surft Jacco er vrolijk op los en stap ik er ook weer op alsof het gisteren was ipv 20 jaar geleden. Het is net als fietsen je verleerd het nooit blijkbaar. Het windje is mooi voor herstarters en we genieten dat we zo heerlijk het water op kunnen. Hessel en Mila nemen ook een duik en genieten duidelijk van de verfrissing.

week 2

Op zondag brengen we een bezoek aan Burgos. Een stad waar we altijd langs rijden en nu de tijd voor hebben. Het is een mooi centrum, helaas zijn de shopjes dicht. Wel weer een fraaie oude kathedraal, van het uit gebreide klokkenspel moet Mila huilen, we lopen lekker door.  

S’avonds ziet Jacco de wedstrijd waar we het verder niet over zullen hebben. Buurman heeft al zijn oranje versierselen achter gelaten.

Dinsdag reizen we door naar het zuiden. Hessel voelt zich duidelijk een stuk beter en heeft weer energie. De route richting Salamanca is prachtig; glooiende graanvelden en aarde die zo nu en dan donker rood is.

We stoppen in Ciudad Rodriques. Een charme camping van de anwb. Ahum, het terrein is niet meer dan een rondje om een vunzig sanitair gebouw met wat oude Spanjaarden er om heen. Misschien is dat de charme?

Er stoppen ook 2 fietsers het zijn Schotten op een lange fietstocht en komen een hamer lenen voor hun haringen.

Langs de camping loopt een soort wandel pad, wederom valt ons op dat vele Spanjaarden wandelen, het ziet er gezellig uit, jong en oud.

De volgende dag passeren we de grens met Portugal. Sommige tolwegen hebben elektronische tax en daar moet je een kastje voor in je auto hebben. Vreemd genoeg klopt de anwb-info die we hebben niet en kun je er geen een om de 40 km kopen eigenlijk lijkt niemand bij de pompen te weten hoe het werkt en ons Portugees is ook niet toereikend. We wagen het maar op, gelukkig kunnen we zonder problemen de weg af’

We komen aan op http://www.pomarinho.com/nl/ in de provincie Alentejo. De schaduw plek die we krijgen is prachtig en het uitzicht is ver. Daar houden we van, we moeten wel onder de wielen graven om de caravan enigszins recht te krijgen anders glijden de pannen van het gas, het is hier nogal schuin.

Hier horen we dat die snelweg taxkastjes een zooitje is en dat je in het postkantoor moet gaan betalen. 

Het eerste wat we doen is naar de supermarkt, de vooraden zijn echt op aan het raken. Nu ga je daar wel creatief van koken, maar een beetje verse input is wel zo lekker.

Voetbal kijken kan hier om de hoek, na een gezellige wedstrijd met Portugal werd er een emotioneel feestje gevierd, om oo.oo vroeg Jacco of het iets zachter kon want we werden uit ons slaap gehouden door een monotome fado over Portugal, vreselijk! Er werd goed op gereageerd, maar toen we net lagen hoorden we opeens: help, help me dan… Jacco met schijnwerper in onderbroek naar buiten; harige Henk was in het pikkedonker over een steen gestruikeld en de borrel zal hem voor erger behoed hebben maa hij kwam niet meer omhoog. Samen met Portugezen hem weer op de been gezet en zo kwam Henk toch goed bij zijn caravan thuis.

In het postkantoor konden ze nix met ons nummerbord, ik werd onvriendelijk weggestuurd en weet het nu niet meer. We riskeren een bekeuring maar als het systeem ons 3 leuterig nummerbord al niet accepteert hoe moeten ze ons dan ooit een boete kunnen sturen in NL?
We horen van andere NL dat ze het negeren, wij doen mee.

De campingbazin attendeerde ons op een nabij gelegen stuwmeer, we zijn er gaan kijken en besluiten er de volgende dag een hele dag heen te gaan en het sub board te gaan uit proberen.

Dat was vandaag, toen we aan kwamen werden we verrast door wel 30 rond cirkelende vale gieren. Die zijn zo enorm en indrukwekkend, laat staan zo’n enorme kudde.
Foto’s nemen blijft lastig maar er staan er een aantal goed op.

Er was verder niemand op het hele stuwmeer en zo konden we uitgebreid ons gang gaan.

Het board voldoet aan de verwachtingen en Rosa is een echte waterhond. Ze kwam me 2x een heel stuk achter na zwemmen waarna ze
ook op het board ging.

 Hetverlaten meer is prachtig maar ook altijd een beetje griezelig. Het is immers ondergelopen land en je ziet dikke stenen onder water en Jacco zag heel veel waterslangen, dunne dikke vette lange….Ja, de echte.

Kent iemand deze tor? Is ze gevaarlijk? Ze zijn wel 5 cm lang en zijn prachtig, maar ook erg griezelig…

We hebben hier een hele goede internet verbinding en zo kunnen we het weer volgen.  Zoals ons al 3 keer in deze provicie is overkomen gaat nu weer gebeuren, het wordt 40C. Dat is echt heel erg heet en daar hebben we weinig zin in. We zijn nu plannen aan het maken om naar de kust te gaan, maar we weten nog niet welke kant op.

Gaan we naar het zuiden of naar het noorden.

Aan de ene kant heb je Martinhal en Lagos, en aan de nadere kant Claudia& Waldemar en de Klomp. Dit zal velen onder jullie maar weinig zeggen, maar wij weten genoeg of teveel en het is bepalend voor het verdere verloop van onze reis.

Clifhanger; waar gaan we heen?

Vakantie 2012

Hallo allemaal,

Onze vakantie van 2012 is begonnen.

Op Zondagmorgen 10 juni rijden we om een uur of 9 weg van huis.

Onderweg checken we altijd of we alles bij ons hebben, niet dat het zin heeft want omkeren doen we niet. Conclusie; deze reis zijn we een paar heel belangrijke dingen vergeten zoals mijn rijbewijs en de ozo in de hitte  bestrijdende belangrijke ventilator en Hessel zijn scheer apparaatje. Allemaal dingen die een beetje jammer zijn dat ze nu niet mee reizen, maar het is niet anders. Dan maar wat te warm, een baardje en een bekeuring aan de broek.

Onderweg checkt Jacco met zijn uitschuif ladder het subboard. alles zit nog goed!

Onze navigatie staat op Portugal gericht, maar we reizen ongeveer 4 a 500 km per dag dus heel erg opschieten doen we niet. Maar we hebben 5 weken dus ruim genoeg om lang te reizen.

We volgen een vertrouwde route en stoppen als eerste om 15.30 in Boisy de Magdalena vlakbij Arras. We staan zelfs op hetzelfde plekje en het is wel lekker om verder nergens over te denken. H&M hebben de eerste rit goed doorstaan.

We gaan de volgende dag door naar Muides aan de Loire, het ronden van Parijs verloopt soepel en we komen weer rond 16.00 aan.

Tijdens het eten geven aan de kinderen staat ons hart even stil een enorme knal op het gasfornuis. Ik had het gas niet uit gedraaid en de glasplaat omlaag gedaan. Dat gaat niet goed samen en overal lag glas behalve op ons. Zo slijten de dingen wel snel.

De regen valt zo nu en dan met bakken omlaag.

De volgende stop is bij madame in Taller en Les Landes. Ze herkent ons nog maar is weer krommer en ouder geworden dan vorig jaar. Ze loopt nu met een stok.  We mogen ons douchen in de gite want de camping is helemaal niet klaar. We weten niet wat er met haar is, waarschijnlijk gewoon stok oud, iedere keer als we haar bezoeken is het weer de vraag of ze nog onder de levenden is.

Het beeld op de camping ieder jaar anders. Zo was het er de eerste keer donker en parkachtig en hadden we zelfs een groot Fete de bois, de 2^e keer was er een vreselijk windhoos geweest en zat madame erg in de put want het hele gebied was gehavend. De keer daarna waren velden met bossen gerooid wegens een parasiet en heb je opeens te maken met een horizon en veel licht.

Nu is de “camping” dus bezaaid met takken en dode bomen. Maar toch altijd weer vertrouwd, 16 euro voor en nacht is helemaal niks, nu met een luxe badkamer en konden we ons heerlijk douchen.

De volgende morgen rijden we richting Burgos, het doel is mooi weer en een paar dagen rust. We belanden op een leuk campinkje in Castajoriz en die ligt op de route van Santiago de Compostella. Dat is wel te merken, fietsers en wandelaars bivakkerend om ons heen. Ze zijn heel uiteenlopend, de een zit op een goede koga met mooie lichtgewicht spulletjes en de ander rookt een pijpje voor de tent met een vlassig baardje en doet de tocht te voet.

Het weer is prachtig zo rond de 27 C voelt heerlijk eindelijk de korte broeken aan.

Rosa doet het super, als we rijden slaapt ze rustig en als we pauzeren strekken we even lekker de benen door met haar te lopen. Ze doet wat ze moet doen eet goed en is weer tevreden.

Zo liet ik haar hier uit en ontdekte gelijk een prachtige route door de velden heen het is zo’n mooi lag gerekt landschap. Daar gaan we nog wandelen.

Vandaag eerst de kinderen douchen en boodschappen halen. De gewone dingen die altijd door gaan.

Hessel was net aan het herstellen van allerlei griepachtigs en ging met een stevige kuur op reis. Hij is er nog steeds niet helemaal en heeft weinig energie.

Gelukkig eet en drinkt hij goed, we denken dat het wel goed gaat komen met hem want na wat activering is hij opeens heel wakker. We dachten dat een rust dag hem goed zou doen, maar hij blijft zo moe, soms is het erg zoeken.

Zelfs een heerlijke winderige wandeling door de velden deed hem niks.

Vandaag zaterdag was het plan om te vertrekken 300km zuidelijker, ik had de rekening al betaald, maar tijdens het pap geven besluiten we dat het beter is om te blijven. Hessel is niet lekker en heeft rust nodig. We overwegen om maandag het VUmc of de huisarts te bellen omdat we eigenlijk niet weten waar we goed aan doen.

Al jaren gaat het heel erg goed met die 2 kwetsbare kinderen van ons in het buitenland en Hessel zijn huidige gedrag geeft ons wel te denken dat we op ruim 1600 km van huis zijn en of dat nu wel zo verstandig is.

Tja, we kunnen zelf zijn medicatie verhogen of is het nog die akelige griep of heeft hij last van de kuur? Wisten we het maar.

We besluiten te beginnen met een oud advies vanuit het Vu; vocht. Iedere 45 minuten geef ik Hessel een spuit water. Die spuit is een oudje van dat hij geopereerd was aan zijn  rug in 2004. We hebben dat ding mee genomen omdat er wel 60 ml in gaat en het altijd handig is. Tijdens veel ziektes heeft ze ons al vaak geholpen; want je kunt zo goed doseren en daardoor voorkomen dat Hessel zich verslikt. De eierweker stond aan om te helpen herinneren en Hessel mag lekker liggen of zitten wat hij wil.

De hele dag weer in die zware slaap die we de laatste dagen alleen maar van hem zien. Niks geen energie, behalve tijdens het eten en drinken om daarna weer in te storten met een wit hoofdje.

Rond 16.00 zie ik 2 oogjes open gaan. Nog sloom en moe, maar hij reageert duidelijk op het lekkere windje wat er staat en begint met zijn kraakfolie te spelen.

Steeds iets meer en steeds iets uitbundiger. Ik weet niet of je de film Awakenings kent, maar ik moest er stevig aan denken. Opeens is daar weer dat open en vrolijke gezicht wat we van hem gewend zijn; wat een opluchting.

Natuurlijk is hij er nog niet 100% maar het komt wel weer in de buurt van geluk.

Op het moment dat je gaat twijfelen of je wel goed doet aan zo’n onderneming voelt het heel rot. Wat moet je? Doorzetten of terug naar Frankrijk dichter bij huis? Zoals hij vanavond naar bed ging is alle onrust weer gaan liggen.

Wat het nu geweest is? Mogelijk heeft dat water hem goed geholpen om afvalstoffen af te voeren. Of komt het omdat die kuur op is of is het echt het einde van die griep. Dit soort dingen zullen we nooit weten. Maar dat vocht blijf ik wel extra toedienen, zij het zonder eierwekker.

Jacco ging vanavond even met Rosa naar de bar en het was opmerkelijk hoe de Spanjaarden vertedert waren door Rosa, ze stonden in een kring om haar heen en de hondenkoekjes deden het ijs smelten. Rosa is nogal afstandelijk naar “vreemden” maar dit was blijkbaar helemaal goed. Grappig om mee te maken. Zijn Spanjaarden hier zo gek op honden of pakt Rosa ze zo in met haar lieve hondesnoetje.

Vanmorgen om 7.00 liep ik met haar het oude dorpje in het was zo mooi, natuurlijk geen fototoestel mee, inderdaad het is vroeg, maar ook fantastisch om in je eendje door die straatjes te lopen die dateren uit de 10^e eeuw en dan opeens zie je een prachtig oud klooster in de opkomende zon.

Gisteren was Jacco naar het op de top gelegen ruïne gelopen, ook zo vroeg. Dit is helemaal nieuw voor ons.

Ik vraag me af waar Jacco nu blijft met Rosa maar ik heb zo’n vermoeden. Jammer dat we de taal niet beheersen.

ROSA

Zondag hebben we een Spaanse waterhond pup opgehaald. Deze wens koesterde ik al heel erg lang en nu is het zover. Het is een schattig wollig beestje van 8 weken. Ze is al zo goed als zindelijk en voelt zich helemaal thuis bij ons. Tot nu toe vinden we het vooral heel gezellig. Op Hessel en Mila reageert ze heel lief en rustig. Hier is ze;