week 5 en 6

We stonden met 4 andere caravans op een soort van privé heuvel midden in de natuur. De rest van de camping bestaat uit stacaravans maar daar hadden we waar wij stonden niks mee te maken. Toen er 2 stellen vertrokken werd het al erg leeg en toen onze buren Bert en Gerda om 6 uur wegreden was het helemaal uitgestorven. 4 uur later reden wij weg.

Een plek verlaten is altijd weer fijn, je reist dan verder om op een nieuwe onbekende plek aan komen is altijd weer goed.

Tussen St. Cyr en Bandol belanden we op wat de anwb een “charme camping” noemt. We zoeken uitzicht op de Middellandse zee maar helaas zijn die plekken onbereikbaar voor ons formaat. Ze liggen bovenop de heuvel. We krijgen een lager gelegen plek toe gewezen en de caravan wordt met een tractor naar de plek gebracht. Ons uit zicht is een oude olijfboomgaard, ook erg mooi!

Maar dat “charme” is wel wat over dreven aangezien de camping aan een soort N9 is gelegen en ze hier gek op motorscheuren zijn. Gelukkig staan we er zo ver als het kan vanaf .

                  De avond lucht is hier prachtig!

In Bandol gaan we naar het strand. Dat is ideaal gelegen voor ons. Je parkeert de bus op een invaplek, stapt uit steekt de boulevard over en ploft op het strand tussen de palmbomen. Het strand maakt hier echt deel uit van het stadje. Mensen komen even voor een duik of een relaxed uurtje en vertrekken weer. De zee is zo helder hier, je ziet de vissen tussen je benen doorzwemmen.

Wat ik nog nooit heb ervaren is het enorme drijf vermogen in de middellandse zee. Zonder luchtbed kun je heerlijk dobberen. Weet niet of dat door mijn massa gewicht komt of door het zeer zilte water, maar prettig is het zeker.

We lopen om de beurt het stadje even in, van ver af lijkt het allemaal zeer aantrekkelijk en begerenswaardig, van dicht bij valt veel tegen of is het veel te duur. De plaatselijke bakker geeft meer plezier…. Op een andere dag is het markt en dat is wel erg leuk om even over te lopen. De mooi uit gestalde groente en heerlijke geuren zijn echt Provençaals. Ik koop een onmisbaar sisalmatje bij een dame die allemaal prachtige rieten tassen heeft uitgestald, maar we hebben er al een op zolder staan. Verder is het gewoon leuk om te kijken.

Het zwembad op de camping ziet er op de plaatjes als een paradijsje uit, in werkelijkheid valt het tegen, er liggen mensen in het kinderbad omdat ze het grotere bad zeker te koud vinden. Dat valt allemaal best mee, maar de zee is velen malen aangenamer.  Als we terug komen van een dagje weg staat “ons” hoekje op de camping opeens helemaal gevuld. Naast ons Belgen en iets verder NL. Die laatste noemen we koeke en loerie, het zal jullie niet ontgaan waarom. We gaan er op Urkse wijze mee om door met onze rug naar ze toe te gaan zitten.

We bezoeken Cassis, deze plaats schijnt nog rustig en authentiek te zijn. Er zijn hier Calanques te zien, dit zijn een soort middellandse zee fjorden.  

De bussen die we langs de weg zien staan voorspellen weinig goeds; Cassis is helemaal verstopt met toeristen, overal lopen en zitten warme massa’s mensen. Dit hebben we gauw bekeken. We vallen zeer op en dat is niet leuk.

We hebben alleen de  Calanque gezien waar Cassis is ingebouwd, de rest was niet bereikbaar. We hebben nog overwogen om er met een boot heen te gaan. Maar dan zit je 3 uur op een propvolle boot en je weet niet of H&M dat wel volhouden en dan kun je geen kant heen. Dus we laten de Calanques maar zitten.

Onderweg komen we hele stukken verbrand bos tegen, je ruikt nog de brandlucht, wat is dat een akelig en troosteloos gezicht.

Op woensdag laten we ons weer van de camping af slepen. We hoeven maar een klein stukje van 100 km te rijden.

We zitten nu op een camping St Mitre van toevallig weer van NL met veel NL. Maar het is ruim en rustig, dus niemand zit in de weg. De camping ligt bij een prachtig zoutmeer, Etang de Berre. Maar hoe mooi dit ook lijkt je kunt er ondanks de strandjes niet in zwemmen. Doordat de wind deze kant op staat ligt al het wier hier op het strand en dat ligt lekker te broeien in de hitte en stinkt als een soort aangespoelde potvis. Dus we kijken alleen naar het water, maar we horen van mensen dat ze er andere jaren heerlijk in zwommen.

We zitten in de buurt, 15km, van een gebied waar we al vaker geweest zijn; Mouries, St Remy en de Alpilles. De camping(La Devenson) waar we eerder zijn geweest is gesloten. De eerste keer is nog altijd onvergetelijk want toen hadden we nog geen kinderen, kwamen we laat aan en kregen we vreselijk op ons kop van de camping baas, omdat we met het opzetten van de nieuwe tent teveel herrie maakten. Dat die kerel zelf met zijn gemopper de hele boel wakker maakte had hij niet door. Maar de volgende dag vroegen mensen:”was dat bij jullie?” Zijn zoon of eigenlijk schoondochter runt nu de boel met een iets losser regime,. Maar het is er prachtig en nog een beetje ouderwets en eenvoudig.

We maken een tocht naar de voor ons bekende plaatsen.

St Remy is een gezellige plaats, Nostradamus is er geboren en Vincent van Gogh heeft er 2 jaar in een inrichting gezeten en daar meer dan 150 schilderijen gemaakt. Verder zijn er leuke winkelstraatjes en onvergetelijke bakkertjes. Olijf brood en super gebakjes die een ware smaaksensatie zijn.

Bij Mouries is een olijfboer op Mas(boerderij) de Barres, waar we olie willen kopen. Helaas is hij om 14.00 pas weer open en moeten we wachten.

We besluiten om te gaan picknicken. Het voordeel van bekend terrein is dat je weet waar de mooie plekjes zijn en al snel hebben we het gevonden.

Van alle fraaie plekken die we hebben gezien weten we eigenlijk wel zeker dat als we ooit in de gelegenheid zijn ergens in deze buurt een 2^e huis willen het hier zal zijn. Tot nu toe kunnen we er op deze manier van genieten en lekker dagdromen wat ook fijn is.

Wat ons opvalt en wat we nog nooit gezien hebben is dat de olijfbomen zwaar zijn van de rijpe olijven. Ze zijn zo groot de bomen hangen door. Veel zijn al geoogst. Ze leggen dan netten op de grond en een machine schud de bomen kaal.

We eten mee op de camping, het is erg gezellig zeker dankzij 3 dames uit Amsterdam die in een oude camper reizen. Ze kwamen gisteravond met veel bombarie aan omdat ze in en uit een greppel moesten.  We eten heerlijk en H&M slapen als rozen in de caravan. Af en toe gaan we naar ze toe om te kijken, want de kinderfoon heeft geen bereik. Wel heerlijk om “uit eten” te zijn. Voor ons is dit de manier om buiten de caravan te eten.

Om vanuit hier op het strand te komen rij je door het industrie gebied van de Provence. Een desolaat stuk vol vracht verkeer, fabrieken en een militairvliegveld, om nog maar te zwijgen over de grootste petrochemie fabriek van Fr.

Om het strand te bereiken pak je een veerpont over de Rhône en die brengt je in de Camargue. Na een overdosis ooievaars in Spanje zijn het nu flamingo’s waar je over struikelt.  We rijden langs zout-win gebieden die prachtige roze schitteren. Het is hier zo licht het is echt een belevenis. Die gekke roze vogels is bijna onwerkelijk.

Het strand is zeer bijzonder want hier rij je met je voertuig het strand op, parkeer je tussen de campers en zit je zo in het water. Dit doet allemaal een beetje vrijbuiter achtig aan en dat ligt ons wel. We zien hier ons zelf ook nog wel eens ``camperen``.  Het strand zelf is heel rustig, het is heerlijk om daar te zijn. Op het strand zijn vreemd genoeg heel veel libellen, Jacco lokt ze en weet ze goed voor de camera te krijgen. Dat is met die flamingo’s een stuk moeilijker omdat ze zo schuw zijn.

Met Hessel en Mila gaat het geweldig, ze genieten enorm en zitten helemaal in het kampeer ritme.  Mila raakt in top conditie voor haar operatie, ze eet heel erg goed en zal straks opvallen met haar bruine pootjes in het ziekenhuis, maar dat schuiven we nog maar even voor ons uit.

Hessel is helemaal het mannetje, wisten we maar het geheim om deze stemming en conditie vast te houden. Maar eigenlijk weten we het wel….

We beginnen allemaal aardig te kleuren, hoewel we veel in de schaduw zitten, 29 C is voor ons te warm in de volle zon te zitten.

Lekker voor jullie dat er in NL ook een nazomer is gekomen.

De camping eigenaren vertelden dat ze het hele jaar buiten lunchen, wat een heerlijk idee!

De spin woont nu op zichzelf in een heg, hij werd te groot en te gulzig…..

Cliffhanger: Grande Mistral is voorspelt,  caravan verplaatst………………………

Temporary art: zandmeisje in roze(by Moi)