zondag 7 september 2014





 VERTREK

Op 15 augustus om 5.00 ging onze wekker en om 7.00 reden we weg van huis. De start van een lange reis naar Griekenland.
Net als vorig jaar stopten we in Frankfurt, de dag daarna voorbij München en daarna in Bologna.
We rijden ongeveer 450 kilometer per dag zonder ons te haasten. Meestal rijden we om 9.00 weg en komen we om 16.00 aan, dan hebben we het wel gehad.
Onderweg was het buiig en moesten de kinderen hun fleecejassen aan. Pas in Bologna trok Jacco zijn korte broek aan om hem de komende 6 weken niet meer uit te doen.
Hessel slaapt veel onderweg, Mila wil alles meemaken en blijft wakker. We zorgen dat ze op tijd hun hapje en drankje krijgen, zo blijft het reizen fijn.

BOLOGNA
We besloten een nacht extra in Bologna te blijven, omdat we een dag reserve hadden gehouden om in Ancona te komen.
We zouden rustig aan doen, maar het zwembad zag er zo geschikt uit voor de kinderen, dat we daar s’morgens gebruik van hebben gemaakt en s’middags Bologna gingen bezoeken. Dat was zeker de moeite waard. Het is een prachtig oud centrum met allemaal galerijen met winkels en de huizen in de smalle straten zijn oranje-rood gekleurd.
We hadden de bus op een invalide plek geparkeerd vlakbij het centrum, toen we wegliepen zei ik nog ;’oh, die vinden we zo terug!’ Toen we dachten te zijn aangekomen waar we dachten de bus weer aan te treffen was er geen enkel teken van herkenning. De kaart wees aan dat we er waren, maar daar was de bus dus niet.
Enigszins ongerust liepen we een stuk terug, weer heen en weer, op en neer. Nou hij was er eg nie….Ons tempo ging omhoog en onze lichte spanning werd wat sterker.
Wat moet je in zo’n vreemde stad op zoek naar je vervoersmiddel?
Politie?
Nee, eerst nog even oversteken en een wijkje in, ik riep al; ‘daar staat hij’ maar dat was een ander blauw ding. De irritatie nam toe en opeens stond hij daar….Wat een opluchting. Nog even een fijne Italiaanse supermarkt in en weer terug naar de camping.

OP DE BOOT
Dinsdag is de dag van onze afvaart naar Griekenland, de boot vertrekt pas om 16.30, maar je moet er 3 uur van te voren zijn, je tickets nog halen en vanaf Bologna is het het nog  ruim 200 kilometer rijden naar Ancona. Om ons niet te hoeven haasten vertrekken we om 9.30. 
Eenmaal in Ancona, kom je via een afschuwelijk slechte weg bij het ticket kantoor,  ik heb de internetboeking snel ingewisseld voor echte tickets en we hebben nog ruim tijd om te lunchen, de haven gaat pas na 14.00 open.
Eenmaal op de haven komen we in een rij te staan, we geven aan dat ze als het goed is  op de hoogte zijn gebracht dat wij aan boord wat meer ruimte nodig hebben om onze enorme caravandeur te kunnen openen. Via Josefien die werkt voor Anek Superfast, was het vorig jaar ook goed verlopen en ze zou dit jaar weer haar best voor ons doen. Er komen  4 keer mannen van diverse rangen vragen wat nu de bedoeling is en allemaal geven ze aan dat het goed komt. We hebben zelf een plan B voor als het tegen zit, we kunnen de kinderen altijd via de caravan voorraam naar binnen tillen, maar ideaal is dat niet. We  staan stil in de 30 C de temperatuur loopt op, maar het is ook erg leuk en voelt ondanks dat het de tweede keer is toch weer spannend.







ACCU
We zien de boot uit Griekenland aanmeren en er komt een enorme stroom van verkeer af. Als de boot leeg is maken we ons klaar om de boot op te rijden. Deuren dicht, gordels vast en starten maar. DUS NIET….Jacco draait de sleutel in het contact om en we horen alleen een paar droge klikjes. De accu is leeg…
Jacco gaat snel naar de bemanning om het te melden, Ik kruip achter het stuur en hoop op een stukje energie die er  niet komt. Als Jacco terug komt staat er opeens een man achter hem waar ik even 2x naar moet kijken want het is net John Travolta, vreemd  dat je daar aan denkt op zo’n moment. Hij bied ons zijn hulp en accu kabels aan maar Jacco geeft aan dat de ze vanaf de boot met een acculader komen, het zal wel vaker voor komen….John loopt weer weg en de acculader komt er direct aan. Kabels aan de accu, die onder de bestuurders stoel zit(wist ik niet) en YEAH hij start. De spanning giert door ons lichaam, we bleven wel rustig want schreeuwen helpt ook zo weinig, maar wat is dit heftig om mee te maken. Dan moeten we direct de boot op. Ik zwaai nog naar John en zijn gezin.
 












AAN BOORD





 Je verdwijnt in de kont van het schip en wordt door allerlei mannen de weg gewezen. Het is zo reusachtig groot, we moeten net als vorig jaar een steile helling op om op ons dek te komen. De bus kan dat gemakkelijk aan, maar nog met enige spanning in zijn lichaam nemen de toeren af op de helling, gaat Jacco schakelen en slaat de motor af. Ik roep;’laat hem maar naar achter glijden!’ Maar Jacco trekt hem stevig in zijn handrem, weet te her starten en geeft een dot gas, laat de koppeling opkomen en doet de handrem los. Langzaam aan komt de bus in beweging, wat echt heel erg moeilijk is met zo’n zware caravan erachter op een schuine helling. We rollen langzaam naar boven en worden naar onze plek gedirigeerd. Ik heb alles gefilmd, hoewel je meer het plafond van de bus ziet en onze teksten niet voor minderjarigen geschikt zijn.
We staan er weer fantastisch bij en doen wat we moeten doen als we ergens aan komen. Maar beide zijn we van binnen van slag. Het is ook niet niks wat er allemaal in korte tijd gebeurde, maar het is allemaal goed afgelopen en we staan er weer geweldig bij.
De boot vaart uit en we zien Ancona al snel kleiner worden.
Onze conclusie is dat we ongemerkt veel te veel stroom uit de accu van de bus hadden gebruikt;
de caravan trok stroom ,de deuren stonden een hele tijd open en dan blijft het licht binnen branden en zo nog wat dingentjes die we niet meer moeten doen….

TIPS
Een vriendelijke Duitser geeft tips om de accu op te laden, er zit een acculader op gewoon stroom op de accu van de caravanmover en die kan onze accu weer opladen.

Later deelt hij zijn bier, sigaretten en kennis over Griekenland met ons, zelf gaat hij van boord in Igionesta om naar Albanië door te rijden, het is een vriendelijk O.H.
Mila kan slecht slapen aan boord en wijzelf zijn ook wat onrustig, het is heel erg warm en de zee doet onstuimig aan, maar daar merk je verder weinig van.
We worden wakker en zien al Griekse eilanden liggen, het geeft een goed gevoel.







GRIEKENLAND
Om 14.30 kunnen we van boord, onze bus start als een zonnetje, maar nu staan er Italianen stil met waarschijnlijk accu problemen, ik zie hun wanhoop en begrijp het volledig.
We rijden de boot af en worden vriendelijk verwelkomt door Nl die klaar staan om aan boord te gaan. Ze wensen ons een fijne vakantie toe.

We rijden Patras in en weten precies waar we naar toe moeten rijden. De navigatie staat op Ionion beach een camping waar we vorig jaar ook zijn geweest en waar we een plek voor 8 dagen besproken hebben bij Theos.









IONION BEACH

Deze camping is een fijne starter. Eigenlijk is alles goed; we staan direct aan zee en horen de golven rollen, we hebben schaduw en wind en stappen zo het water in met zicht op de caravan.
Ook is er een fijn restaurant met zicht op de caravan waar bovendien de babyfoon bereik heeft.
Vorig jaar waren we hier in juni en nu lijkt het vreselijk druk. Maar wat blijkt het zijn vooral mensen die s ‘avonds nog even afscheid komen nemen van het strand omdat ze de volgende dag vertrekken. Voor velen begint het werk en school weer, alleen Duitsland lijkt nog volop vakantie te hebben.

De eerste 4 dagen komen we het terrein niet af. De camping winkel vult onze voorraden aan en heeft alles wat je nodig hebt.

                                    
We beginnen de dag hier met een duik in zee, dan haalt Jacco brood en sinaasappels en gaan   we om de beurt zwemmen, surfen of snorkelen. Ideaal om aan het water te staan want we hebben steeds contact, op onze plek krijg je net het gevoel alsof je op het strand ligt.
                                                                           

HESSEL EN MILA
Hessel en Mila nemen ook een duik in zee, het is even schrikken voor ze, maar koud is het echt niet, eerder verfrissend. Ook kunnen we ze lekker de haren wassen op de gestapelde stretcher, ze zien er weer fris uit na de reis.
Hessel moet wel een beetje bijkomen of inkomen. Eigenlijk laat hij dat altijd zien.
Na 3 slome dagen is hij opeens flink in de vakantie stemming gekomen en mag iedereen dat weten.
Mila lijkt wat vaker s ‘nachts in bed te moeten gedraaid, maar na 2 nachten lijkt ze haar draai gevonden.



                                 


 Primitieve torren in de boom voor onze caravan.

RITJE
Ons eerste ritje is naar een strand waar we niet eerder geweest zijn, naar om te zien dat er iemand gereanimeerd wordt, we gaan hier niet uit, maar doen nog wat boodschappen in Vartilomeou.
Bij een stalletje stoppen we om groente te kopen, de groezelige eigenaar komt aan gerent want hij zat in de bar. Ik koop wat uien en watermeloen en moet van hem nog andere meloenen kopen omdat die very special zijn. Thuis gekomen blijken eerder melig dan meloenig, nou ja het koste vrijwel niks. Ik kreeg nog een flesje sterke drank toegestopt en luid lachend poseert hij voor me op de foto.

                                                  



FORT
Vandaag rijden we naar een fort. Om er te komen moeten we een heel smal omhoog lopend straatje door. Het is evengoed 2 richtingen verkeer, we hebben werkelijk geen idee hoe we dat moeten oplossen, maar gelukkig kwamen we niemand tegen. Eenmaal boven blijkt het fort dicht en moeten we via dezelfde weg terug, loopt ook weer goed af.
We komen nog langs een soort bronnen en zien daar mensen van top tot teen in de modder gesmeerd. Ze zijn pik zwart, het is een grappig gezicht. Ze spoelen zich af onder een stroompje het ziet er gemoedelijk uit al die modder smerende mensen.
                                             

                                                                                     

DUITSERS
Op de camping zijn veel Duitsers, we hebben nauwelijks contact met ze. Het is een beetje de sfeer van niet lullen maar kijken naar elkaars spullen. We vinden het wel prima zo. Maar verbazen ons wel over bepaald gedrag zoals het afbakenen van een stuk strand met een giga parasol, of tarp om vervolgens bij het zwembad te liggen. Het strand ligt s’avonds vol met zodiac achtige vaartuigen, de Duitste mannen zijn er gek op. Lekker een eind heen en weer varen, de een is nog groter als de andere en we vermoeden dat dit met een bepaalde lichamelijke lengte van de eigenaren te maken heeft.

ZWEMBAD
Dat zwembad is verder prima, maar in vergelijking met de zee niet verfrissend. Het is ook helemaal geen handig bad met Hessel en Mila dus we vermijden dat. Ze krijgen wel iedere dag een waterbeurt, of in zee of met de gieter op de stretcher, ze genieten ervan.

OOSTENRIJKERS
Oostenrijkers zijn vriendelijk op deze camping, wat opvalt is dat bijna alle mannen een soort gelijke zwembroek dragen met geprinte lederhosen. Na Conchita Wutz kijken we nergens meer van op.

SURFDUDES

Jacco en ik surfen veel hoewel de wind pas begint op te steken tussen 15.00 en 17.00. Het is wel erg leuk om te doen. Maar de zee heeft veel deining ook al zie je die niet vanaf de kant. Maar als je 100 meter uit de kust bent is het een hele tour om je balans te houden als je niet snel genoeg wend of gijpt. Nu ga ik niet ver uit de kusT, ik blijf om terug zwem afstand maar vind ik het al heftig,  er gebeurd namelijk van alles in de golfslag zo lijken er kleine golven over een deining dit alles om je uit je evenwicht te brengen.
Jacco verdwijnt soms in de verte als een kleine stip aan de horizon, hij heeft het over golfdalen van wel 1.5 meter, het is een uitdaging. De een na laatste dag is er eindelijk windkracht 5 in de middag. Jacco surft met nog 3 mannen en het ziet leuk uit, maar met die golfslag ook heftig. Moe maar voldaan komt hij weer van de plank. Het is wel heerlijk dat hier zonder pak kunt surfen.

UIT ETEN
We koken hier om de dag zelf en eten de andere avonden in het restaurant, de calamaris, souvlaki, maar ook konijnen stoofschotel zijn verrukkelijk. We moeten wel concluderen dat onze eigen Griekse salade beter lukt dan ze hier serveren dat bedoel ik niet arrogant maar is een feit.

VERTREK
Na 8 voorbij kabbelende dagen begint het inpakken omdat onze mooie plek gereserveerd is.
Bij het opruimen van de surfspullen rijd er een Duitser met een dikke Volvo over de mast en giek, die lagen aan de kant van de weg. De man stapt niet eens uit. Alles lijkt nog heel, maar dat weet je pas als er weer windkracht op de spullen staat, voor de zekerheid zijn kenteken genoteerd. We staan te mopperen als die als die Autistische jongen laatst deed in een docu over zijn leven. Haha, het lucht echt even op ;’ze zijn nog niks verandert!’(enz.)
Zo’n schade kan wel je surf plezier vergallen voor je vakantie, er zijn hier geen surfshops te bekennen.

Op het moment dat we aan het sjouwen met een kist zijn spreekt een Duitse van ons rijtje ons aan ze is heel vriendelijk en geeft ons complimenten over de liefde die we uitstralen naar onze kinderen. Heel aardig hoor, maar waarom nu met een kist vol zware dingen in de hand.

ONDERWEG
Tijdens de korte rit naar de volgende plek valt weer eens op hoe vreselijk slecht de wegen zijn onderhouden. De weg lijkt soms wel weg gesmolten, wat waarschijnlijk ook zo is. De navigatie wijst ons 4 keer een afslag te nemen die vreemd te noemen is. Gelukkig hebben we de kaart erbij en staan de plaatsnamen naast het Grieks ook in het leesbare letters geschreven. Dus we kiezen onze eigen route. Verder is het hier een plastic zee aan de kant van de weg, de troep valt zo op.
Het blijft ook uitkijken, zo wordt je geacht om in de vluchtstrook te gaan rijden zodat je kan worden ingehaald. Prima, maar die vluchtstrook wordt ook weer door wandelaars en brommers en stilstaande boeren gebruikt. De weg die we volgen heet new national road en we vragen ons af hoe de ‘old road’er bij ligt. Maar zoals altijd is het het beste om mee te gaan met de flow, hoewel je al rijdend over die vluchtstrook  goed zicht op de vele berm monumenten. De vaak rijkelijk versierde huisjes kunnen je niet ontgaan hier en dat verbaasd me dan weer niks.


APOLLO VILLAGE
De volgende camping heeft de prachtige naam; ‘Apollo Village’ Op de borden staat; ’The most beauty full camping in Greece.
Het is altijd weer even een momentje als je aankomt. Ik ga dan alleen het terrein verkennen op zoek naar een goede plek. Het is eerste deel van de camping heeft afgebakende plaatsen met doeken voor de schaduw, daar staan veel Grieken, lekker op elkaar met caravans. Het 2e deel heeft geen afgebakende plekken, maar prachtige oude pijnbomen en iedereen die hier staat heeft schaduw van die bomen. Ik vind een mooie ruime plek en dan koppelen we de caravan af en zetten hem neer. De kinderen eruit, snel liggen en lekker de ramen open en de fan aan. Nee, even geen elektra, we hebben kortsluiting. Onze aardige Zwitserse buurman helpt ons even op gang en we mogen aan zijn camper worden gekoppeld zodat Jacco later kan kijken wat er aan de hand is met het snoer. Hij vermoed dat er een dikke camper over heen is gereden, daar zou je bijna weer zo van gaan mopperen.
Het is hier steeds 30 C en dat is goed uit te houden., maar die fan geeft net dat stukje lucht verplaatsing wat het weer aangenaam maakt.



ROSA
Op de vorige camping mocht Rosa niks maar op deze camping lopen 3 grote honden los en mag alles. Dat is geweldig voor haar, want nu kan ze mee naar het strand wat op 100 meter lopen van de camping ligt.

STRAND
We zien veel Grieken pas om 16.00 naar het strand vertrekken, we doen daar aan mee omdat dan de ergste hitte voorbij is en het leuk blijft voor Hessel en Mila.
Jacco raadpleegt steeds de windgoeroe om te kijken wanneer het gaat waaien hier in de buurt van Zacharou, pas op dinsdag gaat het echt waaien om leuk te  kunnen surfen. Dat is pas over 4 dagen, we zien het wel (dat is de Griekse houding)

flessenpost, helaas geen boodschap.

MICRO MARKET
O.j. onze wijn is op, gelukkig is ook hier een minimarket, wel op micro niveau, als Jacco na 3 rondjes gelopen te hebben vraagt waar deze is wijst de camping dame op een koelkast met wat spulletjes, haalt haar schouders op en zegt; ‘ end of season’ .Gelukkig weet hij er een fles witte uit te vissen. Na het openen bleek deze niet te drinken, tja; end of season….

We gaan de volgende dag eerst naar de supermarkt, die goed voorzien is, ik sla voor een aantal dagen in zodat we even vooruit kunnen. We vinden het restaurant te ver van de caravan af liggen om daar gebruik van te maken.




HESSEL BLEUS



Hessel gaat niet zoals we graag zouden zien. Hij heeft bij iedere hap soms een forse hoestbui en slaapt best veel. We zijn aan het fine tunen en vooral aan zoeken hoe we hem weer goed krijgen. Zo begint hij al bijna 17 jaar de dag met brinta, maar nu lijkt hij er bijna in te stikken. We veranderen dit in een boterham met pindakaas en een beker melk. Hier lijkt hij veel minder tot geen last van te hebben. Wat ons wel verbaasd is dat het niet zozeer de structuur van het eten is, want van pindakaas met stukjes noot zou je toch acuut een hoestbui krijgen. Maar Hessel dus niet, smaak lijkt ook een rol te spelen.
Na 17 jaar Brinta als ontbijt misschien niet zo heel vreemd. Nu moet Mila in haar eentje al die voorraad pakken weg werken, maar dat gaat haar lukken.
We draaien hem s’nachts altijd als we zelf naar bed gaan, dat besluiten we  ook even niet meer te doen omdat hij dan op een geven moment wakker wordt en niet meer opnieuw lijkt te kunnen inslapen. Waardoor hij slaap moet inhalen de volgende dag. Kleine wijziging die gelijk resultaat lijken te hebben.
Op het diepte punt van onze zorg over hem en de daardoor bijkomende irritaties in de speurtocht naar waar je goed aan doet voelen we opluchting door het gevoel te hebben weer op de juiste weg te zitten.
Mijn goed bedoelde idee om room door hun warme eten te doen om het smakelijker te maken werkt helemaal averechts, Hij krijgt zijn slijm niet weg gehoest en gelukkig hebben we ons uitzuig apparaat. Dus met de room therapie ook gelijk weer mee gestopt . De volgende dag kook ik de favoriet van beide ; wortelen, uien, kip en aardappels. Dit wordt zonder enige hoestbui opgegeten. Dus het eten geven lukt weer beter en het slapen overdag is een stuk minder.
We gaan weer vrolijk verder.


GEMOEDELIJK
De sfeer op deze camping is zeer gemoedelijk, iedereen is vriendelijk en maakt een praatje. Onze Zwitserse buurvrouw werkt al 30 jaar met gehandicapten in een antroposofisch huis in Zwitserland, zulke mensen ontmoeten is altijd leuk want voor hun zijn gehandicapten heel normaal.
Gisteravond, ik had de wortelen net klaar, staat een Duitse voor de caravan. Ze vraagt; was ist das fur ein washmachine?” Ik geef een demonstratie alsof ik op de huishoudbeurs sta en ze is zeer enthousiast. Dan vraagt ze of ze Hessel en Mila nog even mag zien. Ze dacht dat ze buiten zaten, maar moest de caravan in. Helemaal enthousiast en contact met ze proberen te maken.  Als Jacco zijn vaste vraag stelt aan mensen die zo aardig tegen Hessel en Mila zijn of ze persoonlijk iets met deze kinderen heeft zien we haar schrikken, zich vermannen en verteld ze dat ze gewoon altijd al zo gek op deze kinderen is geweest. Gaby is dus erg aardig, ze komt al 23 jaar op deze camping, iets wat wij ons niet voor kunnen stellen, maar blijkbaar is het voor haar hier Apollo’s paradise.
Rosa probeert haar nog in de billen te bijten want ze is iets te enthousiast en daar houdt onze hond nu eenmaal niet van.


MANUELE MINIWASH
De wasmachine is onze trouwe manuele wasbol, hij gaat al jaren mee en vrijwel dagelijks stoppen we onze vieze spullen erin. Het zijn vooral de 10 slabben per dag die gewassen moeten en die je vanwege ongedierte niet kunt laten liggen. Qua kleding gaat er niet zoveel in omdat we allemaal zo min mogelijk aan hebben waardoor er ook niks vies wordt. Behalve de hoes van ons bed waar Hessel en Mila overdag op liggen als ze niet buiten zijn en ze krijgen daar hun eten. Je kunt je voor stellen dat het gehoest van Hessel en de onverwachte flatshoesten van Mila die we niet zien aankomen alles onder spatten waardoor wij s’nachts op de brintakruimels en hutspot liggen.


LICHT SLAPEN
Jacco en ik slapen licht merken we, de ene keer zijn het de muggen, dan is er veel jeugd actief of blaffen de honden. Soms is er opeens vuurwerk en vaak is het gewoon heel warm. Op het laken onder het laken, tot ik iets voel lopen en het licht aan doe. Dat is kamperen, gelukkig moeten we verder niet zoveel overdag en heeft het verder geen invloed op ons. Verder moet er dus zo af en toe een kind gewenteld waardoor de slaap ook verstoord wordt. Maar het zijn geen zorgen waardoor we niet slapen, wel hebben we beide vreemde dromen. Het is echt bizar wat er zich afspeelt in je slaap.
                                                                   

SAAI
We hebben vanmorgen een saai ritje gemaakt, we vertrokken met broodjes richting een meer en kuuroord. Maar dat meer was minder als onze Poelzicht en het kuuroord was een groep ouderen in een vierkant en overdekt zwembad die daar gewoon maar wat stonden te staan in het water. Het zal wel heel heilzaam zijn. Ik denk dat de Grieken vanoudsher wel iets met liefde voor badderen hebben. We hebben maar bij de caravan gegeten.


SCHILPADDEN
Op dit strand leggen schildpadden hun eieren. er is een groep Amerikaanse jonge vrijwilligers aanwezig om ze te beschermen. Ze hebben na het eieren leggen takken rondom de nesten gezet en de plek gemarkeerd. Op deze foto zijn 2 mannen bezig om een verstopt geraakt nest uit te graven. Ze noteren het aantal lege doppen van eieren die goed zijn uit gekomen, leggen de dode apart en halen zelfs 2 levenden uit het nest. Bijzonder om te zien.





























De wifi is slecht hier op de campings, ben al 2 x deze pagina bijna kwijt geweest, het zweet breekt me uit. Ik hoop snel weer te kunnen posten, maar kan het niet beloven.



































Geen opmerkingen: